Η ιστορία είναι γνωστή: Όταν οι Αμερικανικές υπηρεσίες – σε αντίθεση με τις δικές μας - ερευνούσαν την υπόθεση “NOVARTIS”, κάποιοι συμπολίτες μας, αποβλέποντας προφανώς στην είσπραξη αμοιβής, προσφέρθηκαν να καταθέσουν στο FBI.

Αυτούς ακριβώς τους «μάρτυρες», σύμφωνα με δημόσια δήλωση του τότε υπουργού κ. Πολάκη, ακολούθως τους έπιασαν εδώ «με την γίδα στην πλάτη» κι έτσι «τους ΠΙΕΣΑΝ και κελάηδησαν….».

Ταυτόχρονα η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ, υλοποιώντας μία διεσταραμμένη σύλληψη της πολιτικής, αρνήθηκε την ύπαρξη του πραγματικού σκανδάλου  “NOVARTIS”.

Και με μία δαιμονική κίνηση, επινόησε και κατασκεύασε ένα άλλο. Όπου, στη θέση των διεφθαρμένων – στους οποίους απένειμε έτσι μαζική «ασυλία» - έθεσε τους πολιτικούς της αντιπάλους, ως υποκατάστατους «ενόχους»!

Επειδή όμως η εμπλοκή των αντιπάλων της δεν ήταν πραγματική αλλά επινοημένη, έπρεπε να επινοηθούν και στοιχεία. Έτσι προσέφυγε στο μοναδικό μέσον που προσφερόταν σε μία σκευωρία. Το «κελάηδημα» των μαρτύρων που πιάστηκαν «με την γίδα στην πλάτη». Ατόμων δηλαδή που προσδοκούσαν οικονομικό ΣΥΜΦΕΡΟΝ από την υπόθεση και επί πλέον, σύμφωνα με την διαβεβαίωση Πολάκη, ήταν ΕΜΠΛΕΚΟΜΕΝΑ.

Για να αποκτήσουν λοιπόν και ποινική «ασυλία» για τις ψευδείς καταθέσεις τους κατά των πολιτικών αντιπάλων του ΣΥΡΙΖΑ, αναβαθμίστηκαν σε μάρτυρες δημοσίου συμφέροντος!

Σύμφωνα όμως με το άρθρο 47 του Κώδικα Ποινικής Δικονομίας, μπορεί να χαρακτηριστεί  «…μάρτυρας δημοσίου συμφέροντος [….] όποιος, ΧΩΡΙΣ ΝΑ ΕΜΠΛΕΚΕΤΑΙ καθ οιονδήποτε τρόπο στις εν λόγω πράξεις και ΧΩΡΙΣ ΝΑ ΑΠΟΒΛΕΠΕΙ ΣΕ ΙΔΙΟΝ ΟΦΕΛΟΣ, συμβάλλει ουσιωδώς, με τις πληροφορίες που παρέχει στις διωκτικές αρχές, στην αποκάλυψη και δίωξή τους».

Άρα, τόσο η προσδοκία «ιδίου συμφέροντος», όσο και η «εμπλοκή» των εν λόγω στην υπόθεση, δεν επέτρεπαν να μετατραπούν σε «μάρτυρες δημοσίου συμφέροντος».

Και τα εισαγγελικά ατοπήματα συνεχίζονται. Διότι, σύμφωνα με το άρθρο 47 ΚΠΔ, ρητή προϋπόθεση για την απονομή του προνομίου, είναι η ουσιαστική συμβολή του μάρτυρα με «πληροφορίες» στην αποκάλυψη εγκλημάτων. Ο νόμος δηλαδή δεν αρκείται στην γνώμη ή στην φαντασία του μάρτυρα, αλλά απαιτεί «πληροφορίες».

Στις πρόσφατες καταθέσεις τους στην προανακριτική δήλωσαν ευθέως ότι δεν είχαν πληροφορίες για χρηματισμούς πολιτικών, αλλά έκαναν πιθανολογήσεις. Ένας μάλιστα δήλωσε ότι δεν γνωρίζει καν πολιτικούς. Άρα ούτε αυτή η ρητή προϋπόθεση του άρθρου 47 ΚΠΔ για παροχή πληροφοριών συνέτρεχε. 

Και ανατροπή της νομικής τάξης συνεχίστηκε, στον τρόπο εξέτασης των μαρτύρων.

Διότι όπως ορίζει η διάταξη του άρθρου 218 ΚΠΔ, «Τα μέτρα προστασίας λαμβάνονται με τη σύμφωνη γνώμη του μάρτυρα, δεν περιορίζουν την ατομική ελευθερία του πέρα από το αναγκαίο για την ασφάλειά του μέτρο και διακόπτονται αν ο μάρτυρας το ζητήσει εγγράφως…».

Από την διατύπωση προκύπτει ότι αν δεν συμφωνεί ο μάρτυρας, δεν εφαρμόζονται τα μέτρα που αποφασίζει η εισαγγελική αρχή. Για τον ίδιο λόγο «διακόπτονται, αν ο μάρτυρας το ζητήσει εγγράφως».

Αυτό δεν συνεπάγεται και το αντίστροφο. Ότι δηλαδή ορίζει ο μάρτυρας τα μέτρα προστασίας, τα οποία παραμένουν στην αρμοδιότητα της εισαγγελικής αρχής και απλώς εφαρμόζονται αν συμφωνεί και αυτός. Ούτε βεβαίως το να αρνηθεί την μαρτυρία, λόγω της εκ μέρους του μη αποδοχής των μέτρων που αποφασίστηκαν. Αντίθετα, σημαίνει το προφανές: Ότι αν δεν συμφωνεί με τα προτεινόμενα μέτρα, επειδή δεν παύει να είναι μάρτυρας, εξετάζεται χωρίς αυτά.

Η πρόσφατη λοιπόν εξέταση των μαρτύρων με τον τρόπο που αυτοί όρισαν, στηρίχτηκε σε «παρανάγνωση» του νόμου, κλείνοντας έτσι τον κύκλο των ανομημάτων.