Θα εξομολογηθώ την αμαρτία μου. Τα πρώτα χρόνια της ζωηρότερης πολιτικής παρουσίας του ΣΥΡΙΖΑ (κάπου στο μακρινό 2010) ζήλευα αυτό το κόμμα και τα στελέχη του. Όχι για το τι έλεγαν, αλλά για το πως το έλεγαν. Πώς διαμόρφωναν τη συλλογική τους θέση. Διάβαζα στις εφημερίδες και στο διαδίκτυο για πολύωρες συνεδριάσεις που το κάθε στέλεχος ή η «κάθε τάση» ξεδίπλωνε την πολιτική της πλατφόρμα. Πολιτικός διάλογος. Ζωντανός, αλλά όχι θεατράλ. Οι συνεδριάσεις δεν ήταν δημόσιες. Με εξαίρεση τον αρχηγό, ο τηλεοπτικός φακός δεν κατέγραφε τις θέσεις που ακούγονταν. Δεν ήταν show. Ήταν σοβαρή διαδικασία παραγωγής πρωτογενούς πολιτικής. Ορθής ή εσφαλμένης δεν έχει σχέση. Ήταν ένα φυτώριο ιδεών και στελεχών.

Η δική μου εμπειρία εκείνη την περίοδο ήταν από το ΠΑΣΟΚ. Ένα κόμμα, τότε, σε παρακμή, όχι μόνον διότι έπρεπε να διαχειριστεί μια άτακτη χρεοκοπία, για την οποία ουδείς ήταν προετοιμασμένος, αλλά διότι αποτελούνταν από ποικίλα βιλαέτια. Ο διάλογος σε επίπεδο βάσης ήταν ξεχασμένη έννοια, ενώ σε επίπεδο κορυφής (κεντρικά συλλογικά όργανα) ήταν μια τηλεοπτική πασαρέλα. Διάφοροι πολιτικοί πασάδες εκφωνούσαν από ένα δεκάρικο λόγο και από κάτω ηχούσαν παλαμάκια. Ο διαγ(κ)ωνισμός δεν ήταν για το ποιος θα παράξει μια νέα σύνθετη και χρήσιμη πολιτική ιδέα, αλλά για το ποιος θα ξεστομίσει την πιο τηλεοπτική ατάκα. Και προφανώς η «συζήτηση» εξαντλούνταν στις «τοποθετήσεις» των επικεφαλής των πολιτικών φυλών. Άντε να μιλούσαν σε ακροατήριο και τίποτα «λοχαγοί». Μετά είτε η «συνεδρίαση» τελείωνε είτε κάποιοι μιλούσαν σε άδειες αίθουσες. Στα συνέδρια ξαποστέλναμε τους συνέδρους σε ελεγχόμενες «θεματικές ενότητες». Για τα βασικά προβλήματα καμία συζήτηση. Ψηφίσματα ήσσονος σημασίας και … καλή επιστροφή στα σπίτια μας.

Η συνεδρίαση της ΚΕ του ΣΥΡΙΖΑ, την περασμένη Πέμπτη, θύμιζε κάτι από το παλαιό, κακό ΠΑΣΟΚ. Άλλη μια απόδειξη ότι δεν έχουν τόσο σημασία οι ταμπέλες. Οι άνθρωποι δίνουν περιεχόμενο σε αυτές. Ο αρχηγός του ΣΥΡΙΖΑ και η καθεστηκυία τάξη του κόμματος επέλεξε τη μονοφωνία: ο κύρης από άμβωνος που σε κάποιους έμοιαζε … κακομοίρης. Σε μια fast track συνεδρίαση,  μίλησε, λοιπόν, μόνον ο αρχηγός αναλαμβάνοντας μια «πολιτική ευθύνη» που περισσότερο προσιδιάζει σε παπικό αλάθητο. Σε κανέναν άλλο δεν επιτράπηκε να μιλήσει σε μια από τις σημαντικότερες και σοβαρότερες στιγμές του κόμματος της αξιωματικής αντιπολίτευσης. Ακούσανε με κομματική ευλάβεια, χτυπήσανε παλαμάκια και … σπίτι τους. Έτσι, όμως, ούτε ένα διαφορετικό πολιτικό υπόδειγμα προτάσσεται ούτε το δημοκρατικό πολίτευμα υπηρετείται. Πολύ περισσότερο δεν δημιουργούνται οι προϋποθέσεις για συσπείρωση και «αντεπίθεση». Απλώς είδαν και άκουσαν τον Αλέξη Τσίπρα στο τελευταίο κομματικό μονόπρακτο που επιβεβαιώνει ότι χωρίς τον Τσίπρα ο ΣΥΡΙΖΑ δεν έχει μέλλον, αλλά μαζί με τον Τσίπρα δεν έχει παρόν …

Πηγή: www.makthes.gr