Υπάρχει στη χώρα ένα διαρκές μέτωπο απέναντι στον Κώστα Σημίτη. Με ελάχιστες εξαιρέσεις από το 2004 και μετά. Με μεγαλύτερη ή μικρότερη ένταση. Αφορμές πάντα δίνονται για την μακροβιότερη συνεχή πρωθυπουργική θητεία της μεταπολίτευσης. Το πρόσχημα συνήθως είναι η διαφθορά κυβερνητικών αξιωματούχων στην εποχή της μεγαλύτερης ροής χρήματος στην ελληνική κοινωνία. Ήταν τα παχυλά Κοινοτικά Πλαίσια Στήριξης τα οποία άλλωστε ήταν αποτέλεσμα της ευρωπαϊκής πολιτικής Σημίτη και με τα οποία έγιναν οι μεγάλες υποδομές της χώρας. Πολλοί διαισθανόμαστε τότε ότι η κοινωνία μας, και ιδιαίτερα οι ελίτ, δεν είχε την «ηθική» ωριμότητα να διαχειριστεί τόσους πόρους. Αλλά έπρεπε να κολυμπήσουμε. Αυτή είναι η μοίρα της ανάπτυξης στη χώρα μας …
Πρέπει να τονίσουμε, επειδή τα παρακολουθούσαμε τότε, πως οι δείκτες διαφθοράς έπεφταν τα πρώτα χρόνια της διακυβέρνησης Σημίτη για να πάρουν και πάλι την ανιούσα, στη δεύτερη κυρίως τετραετία. Πλήρωνε η χώρα αναβαθμισμένα την κουλτούρα εργαλειακής διαχείρισης που είχε επιβληθεί από την πρώτη περίοδο εισόδου της χώρας στην Ευρωπαϊκή Ένωση. Κυριάρχησε η λογική για «τα ξένα λεφτά» την οποία άλλοι διαμόρφωσαν στη χώρα.
Αλλά η διαφθορά είναι η αφορμή. Και την επικαλούνται εκείνοι που στα χέρια τους καίγεται «το ηθικό πλεονέκτημα». Άλλη είναι η αιτία των επιθέσεων στο Σημίτη.
Η «δίδυμη ηγεμονία».
Ο Κώστας Σημίτης είναι ο πρώτος έλληνας πολιτικός που διατύπωσε ολοκληρωμένη στρατηγική , και υλοποίησε πολιτικές εκσυγχρονισμού και ένταξης της χώρας στην «Ευρωπαϊκή κανονικότητα». Κοινοβουλευτική αντιπροσωπευτική Δημοκρατία, κράτος δικαίου, διάκριση εξουσιών, σύγκλιση με τις καλές ευρωπαϊκές πρακτικές, ανοικτή κοινωνία. Ισότιμη συμμετοχή στην Ευρωπαϊκή Ένωση και στο Δυτικό σύστημα. Πρέπει να προσθέσουμε και τον Κωνσταντίνο Καραμανλή αλλά εκείνος δεν πρόφτασε να λειτουργήσει μέσα στους ευρωπαϊκούς θεσμούς στους οποίους ο ίδιος μας ενέταξε, για να μάθουμε να κολυμπούμε…
Απέναντί της η κυβέρνηση του Κώστα Σημίτη είχε επί μονίμου βάσεως:
Την αντιδυτική-αντιευρωπαϊκή Αριστερά που είχε εγκαταστήσει στην χώρα μια διαρκή ιδιότυπη ιδεολογική ηγεμονία. Ιδεολογήματα μιας ξεπερασμένης ανάλυσης της διεθνούς και εσωτερικής κατάστασης έστρεφαν την κοινωνία μονίμως προς το παρελθόν. Ενώ πίεζε τις εκάστοτε κυβερνήσεις προς την σπατάλη και την ανομία, συμμαχούσε μονίμως με τα πιο λαϊκίστικα κόμματα και πρόσωπα, συμμετείχε στην δημιουργία σύγχρονης νομενκλατούρας, διακήρυσσε το «ηθικό πλεονέκτημα» της.
Ταυτόχρονα, αλλά και μέσα στο κόμμα του, είχε και το πολιτικό παράδειγμα του Ανδρέα Παπανδρέου (την πολιτική ηγεμονία) το οποίο εκτός των άλλων θεωρούσε εργαλειακή την λειτουργία της χώρας στην Ε.Ε, τους Δυτικούς και εθνικούς θεσμούς. Αυτού του παραδείγματος θιασώτης, εκτός της πλειοψηφίας του κόμματός του, ήταν ο Κώστας Καραμανλής αλλά και ο Ν. Κωνσταντόπουλος και Ο Αλ. Αλαβάνος. Ας αφήσουμε τους Χριστόδουλους και τους κάθε λογής ευαγγελιστές του παραδοσιακού εθνικολαϊκισμού.
Αυτή την δίδυμη ηγεμονία αντιμετώπιζε η στρατηγική του εκσυγχρονισμού και της ευρωπαϊκής κανονικότητας του Κ. Σημίτη. Η αναβάπτιση της οποίας προέκυψε από την συμπαράταξη όλων. Από ακροδεξιά και ΝΔ , παλαιό ΠΑΣΟΚ, ως όλες τις παραλλαγές της Αριστεράς όταν έγινε προσπάθεια να μεταρρυθμιστεί το Ασφαλιστικό με την πρόταση Γιαννίτση.
Το μέτωπο του λαϊκισμού, η δίδυμη ηγεμονία που τότε ενισχύθηκε, περιόρισε, είναι αλήθεια, την προσπάθεια εκσυγχρονισμού του κράτους με απαρχή την ήττα στο ασφαλιστικό. Η ήττα αυτή ήταν σημαδιακή. Άνοιξε τους διαδρόμους προς την χρεοκοπία και το καθεστώς της στασιμοχρεοκοπίας και των «ψευδαισθήσεων» που βιώνουμε τώρα . Η κυβέρνηση Σημίτη βέβαια συνέχισε το έργο της, όπως την ένταξη της Κύπρου, τη διαχείριση της Ευρωπαϊκής προεδρίας στην εποχή της επέμβασης στο Ιράκ, τις δημόσιες υποδομές, την μάχη για τις ταυτότητες με τους εθνικολαϊκιστές κλπ ως την πτώση της το 2004.
Αυτής της δίδυμης ηγεμονίας, δύο σε ένα, κληρονόμος και συνεχιστής είναι ο Αλέξης Τσίπρας με την προσθήκη του Καμένου. Ο σύγχρονος εθνικολαϊκισμός στην πιο παρακμιακή περίοδο.
Μετά από μια σχεδόν δεκαπενταετή πορεία της χώρας από τον Κώστα Καραμανλή ως τον Τσίπρα , μέσω της χρεοκοπίας, αυτή η δίδυμη ηγεμονία είναι που καταρρέει.
Η χώρα, κατά το παράδειγμα του Κώστα Σημίτη, αναζητά μια νέα διέξοδο προς τον εκσυγχρονισμό και την ευρωπαϊκή κανονικότητα. Και, παρά τις ευρωπαϊκές και τις δικές μας δυσκολίες, ο δρόμος αυτός ανοίγει. Η κοινωνία μας ξεπερνάει μια από τις πιο παρακμιακές περιόδους της και είναι αποφασισμένη, παρά την σιωπή της, να επιστρέψει στο νοικοκύρεμα, την ανάπτυξη, την κανονικότητα. Γι αυτό ουρλιάζουν, με επικεφαλής τα υπόγεια του Μαξίμου, οι κάθε λογής εθνικολαϊκιστές.