ΣΑΝ ΣΗΜΕΡΑ, στις 16 Δεκεμβρίου του 1974, πέθανε πλήρης ημερών, στα ενενήντα του χρόνια, ο Κώστας Βάρναλης, ο ποιητής που συνέδεσε το όνομά του με το όραμα για έναν καλύτερο κόσμο.

Γεννήθηκε στις 14 Φεβρουαρίου του 1884,  στον Πύργο της Ανατολικής Ρωμυλίας (σημερινής Βουλγαρίας). Το 1902 ήρθε στην Αθήνα για να σπουδάσει στη Φιλοσοφική Σχολή της Αθήνας. Στα γεγονότα σχετικά με το Γλωσσικό Ζήτημα (Ορεστειακά και Ευαγγελικά) συντάχθηκε με τους δημοτικιστές. Στα πρώτα του βήματα συμπορεύτηκε πνευματικά με τον Άγγελο Σικελιανό και τον Νίκο Καζαντζάκη, με έντονες τις επιρροές από το ρεύμα του παρνασσισμού, καθώς και από τις διονυσιακές και ανθρωπιστικές ιδέες. Με τον Προσκυνητή του, το 1919, υιοθέτησε την άποψη του ποιητή ως Μεσσία, ενώ με το Φως που καίει (1922) σηματοδοτήθηκε η τελευταία ιδεολογική του μεταστροφή, προς μια λογοτεχνία κοινωνικά και πολιτικά στρατευμένη, από την οποία ωστόσο ουδόλως απουσίαζαν τα σατιρικά, μα και τα λυρικά, τα δραματικά και τα συμβολιστικά στοιχεία. Η ποιητική του αυτή στράτευση στην Αριστερά, που τον συνόδευσε σε όλη του τη ζωή, κυριαρχεί και στα κριτικά του κείμενα.

Δεν ξέρεις καημένε τη λαϊκή ψυχή.
Οι λαοί πιστεύουν πιότερο τ’ αυτιά τους, παρά τα μάτια τους.
Πιότερο το μύθο παρά τα γεγονότα.
Πιότερο τη φαντασία τους από τη κρίση τους…
Κ. Β.

Περισσότερα στο αφιέρωμα του dimarblog για τον Κώστα Βάρναλη