Ήταν σίγουρα ένα πολύ σημαντικό πολιτικό γεγονός, από εκείνες τις στιγμές που μια πρωτοβουλία, μια κίνηση, μια απόφαση, «πέφτει» την κατάλληλη στιγμή και δημιουργεί γεγονότα που υπερβαίνουν ακόμη και τις προσδοκίες αυτών που την πήρανε! Η πολιτική συγκέντρωση της Δευτέρας στο Ακροπόλ, μετά από το κάλεσμα της «Πρωτοβουλίας των 58», άνοιξε διάπλατα έναν νέο δρόμο. Τον δρόμο της ανασυγκρότησης της κεντροαριστεράς σε έναν νέο πολιτικό φορέα, πολυκομματικό –κινηματικό – σύγχρονο.
Τον άνοιξαν ουσιαστικά οι άνθρωποι του πολιτικού χώρου με την παρουσία τους και τη στήριξή τους. Αυτή τη φορά, η κοινωνία φαίνεται να είναι μπροστά από τους πολιτικούς φορείς και το πολιτικό προσωπικό, το εγχείρημα εμφανίζει κινηματικά χαρακτηριστικά από τα κάτω, πρωτοβουλίας, αυθορμητισμού και έναν καλοδεχούμενο στην πρώτη φάση ερασιτεχνισμό. Καλώς εχόντων των πραγμάτων και δια της καταλυτικής παρουσίας των πολιτών της δημοκρατικής παράταξης, θα επιβληθούν και θα δρομολογηθούν, έστω και με κάπως χαοτικό στην αρχή τρόπο, πολιτικές εξελίξεις.
Πρέπει να γίνει, γιατί αποτελεί, όπως δείχνουν τα πράγματα σήμερα, ιστορική πολιτική αναγκαιότητα. Να γίνει, γιατί ο ελληνικός λαός έχει καταβληθεί πια τόσο από τα μνημόνια και τη σκληρή λιτότητα, όσο και από την ακραία πολιτική ρητορεία και τις εξαλλοσύνες νεόκοπων παπατζήδων της πολιτικής. Να γίνει, επειδή ο κόσμος της δημοκρατικής παράταξης κουράστηκε από το πολιτικό προσωπικό του χώρου. Ακόμη και όταν δεν του καταλογίζει ευθύνες ή σκοπιμότητες για το σημερινό χάλι της παράταξης, έχει κουραστεί, έχει μπουχτίσει από τα ίδια και τα ίδια πρόσωπα, από τα ίδια και τα ίδια αναμασήματα, των ίδιων και των ίδιων «ληγμένων» προγραμματικών πασαλειμμάτων ήσσονος προσπάθειας, τα πολιτικά κλισέ του παρελθόντος ή τους νεοφιλελεύθερους δήθεν μονόδρομους.
Δεν θα προκύψει εκ του μηδενός, ούτε εξ’ αποκαλύψεως και επιφοιτήσεως, αλλά μέσα από το υπάρχον πολιτικό κεντροαριστερό πεδίο αναφοράς, ως προϊόν πολιτικών ζυμώσεων και συγκρούσεων, με επιταχύνσεις και επιβραδύνσεις, με αρνήσεις και αποδοχές, αλλά υπό την πιεστική αναγκαιότητα της σημερινής κοινωνικής και πολιτικής συγκυρίας, η οποία επιταχύνει ραγδαία τον πολιτικό χρόνο και οδηγεί στη διαμόρφωση ενός νέου πολιτικού πεδίου σύγκρουσης, ανασύνθεσης και εν τέλει, ισορροπίας.
Όσο πιο γρήγορα αντιληφθεί το σημερινό πολιτικό προσωπικό της ευρύτερης δημοκρατικής παράταξης ότι το ποτάμι των πολιτικών εξελίξεων δεν γυρίζει πίσω και αναλάβει πρωτοβουλίες και δράσεις ανάλογες και σε αρμονία με τη θέληση της κοινωνικής βάσης της κεντροαριστεράς, τόσο το καλύτερο και για το εγχείρημα και για το ίδιο.
Στο κάτω – κάτω της γραφής, το οφείλουν αυτό, ως το ελάχιστο πράγμα το οποίο θα μπορούσαν να κάνουν σήμερα, έναντι όλων όσα τους έχει προσφέρει η παράταξη της οποίας ηγήθηκαν και που βεβαίως και οι ίδιοι υπηρέτησαν για μια ολόκληρη πολιτική περίοδο και για μια ολόκληρη ζωή. Όμως, ταυτόχρονα, απαιτείται από όλους και σεβασμός στα πρόσωπα, στις συλλογικότητες και στα σημερινά κόμματα του χώρου, στην πολιτική τους ιστορία, αλλά και στις εσωτερικές θεσμικές δημοκρατικές τους διαδικασίες. Είναι εκεί που πρέπει να συζητηθούν καταρχήν και να αποφασισθούν, το πολιτικό πλαίσιο συμμετοχής, τα πολιτικά και οργανωτικά βήματα συγκρότησης, ο τρόπος και τα πρόσωπα που θα εκπροσωπήσουν την κάθε συνιστώσα.
Η υπόθεση της συγκρότησης, μετά την αρχική πολύ θετική και επιτυχημένη «Πρωτοβουλία των 58», πρέπει να περάσει τώρα στην επόμενη πιο ουσιαστική και πιο δύσκολη, σίγουρα, φάση. Εδώ απαιτείται μεγάλη προσοχή και γρήγορα μεν, πλην όμως προσεκτικά βήματα. Διότι το ζητούμενο είναι η μεγαλύτερη δυνατή συσπείρωση και η ευρύτερη δυνατή συμμετοχή, ενώ ελλοχεύει πάντα ο κίνδυνος, λόγω άστοχων ενεργειών, να οδηγηθούμε μέσω της προσπάθειας ενότητας και ανασυγκρότησης σε… μεγαλύτερη διάλυση και κατακερματισμό!