Η ιστορία είναι πολύ σοβαρή υπόθεση για να την γράψουμε στα όρθια. Και γίνεται ακόμα πιο κρίσιμη, όταν την αφήσουμε στα χέρια των υπουργών μιας κυβέρνησης που δεν διστάζει να την ξαναγράφει κάθε μέρα προσαρμόζοντάς την στις ανάγκες της διαιώνισης της εξουσίας της. Από τον σταλινισμό στον ευρωκομμουνισμό, μια παράγραφος δρόμος…
Ας αφήσουμε για λίγο πίσω τα του παρελθόντος (προφανώς η Ελλάδα που στήθηκε στο απόσπασμα από τους ναζιστές δεν έχει τις ίδιες εμπειρίες με τις χώρες που γνώρισαν στο πετσί τους την… αταξική κοινωνία) κι ας δούμε τη σύγχρονη εκδοχή της ιστορίας Κοντονή. Είναι μήπως άσχετη με το υπό διαμόρφωσιν «διεθνιστικό» νεοκομμουνιστικό μέτωπο στήριξης της δικτατορίας του Μαδούρο; Της αναβίωσης δηλαδή της θεωρίας της στήριξης των «δικών μας» προοδευτικών δικτατοριών; Και μήπως κλείνει ανοιχτά το μάτι στο ΚΚΕ προσβλέποντας σε μια (όχι και τόσο) μελλοντική «προοδευτική- αντιδεξία» διακυβέρνηση; Τη στιγμή μάλιστα που έχουν προηγηθεί οι προσκλήσεις (Φίλης, Βούτσης) προς το ΠΑΣΟΚ για την ανάγκη αντικατάστασης των ΑΝΕΛ στη συγκυβέρνηση και που δεν φαίνεται να συναντούν την καθολική απόρριψη;