Η αλήθεια είναι ότι το Netflix αποτέλεσε για αρκετούς το κινηματογραφικό καταφύγιο μιας καραντίνας τους που, στον ένα ή με τον άλλο βαθμό, συνεχίζεται επί δύο σχεδόν χρόνια. Δύσκολα ωστόσο θα μπορούσε να φανταστεί κανείς ότι θα εξελισσόταν και σε πεδίο πολιτικής αντιπαράθεσης μεταξύ κυβέρνησης και αντιπολίτευσης και μάλιστα για το κρίσιμο θέμα του ανοίγματος των σχολείων. Είναι πραγματικά κρίμα που κάποιοι «σινεφίλ» ηγέτες επιχειρούν να προσαρμόσουν κινηματογραφικά σενάρια με ισχυρό συμβολικό μήνυμα στις επικοινωνιακές τους ανάγκες.

Η ταινία «Don’t look up» δεν γυρίστηκε βέβαια για να στηρίξει την αντιπολιτευτική θέση του ΣΥΡΙΖΑ στο θέμα του ανοίγματος ή μη των σχολείων μετά τις γιορτινές διακοπές.  Είναι μια ταινία που σατιρίζει με ιδιαίτερα αιχμηρό τρόπο το σύστημα εξουσίας στις ΗΠΑ, και όχι μόνο, κάνοντας ουσιαστικά αναφορά στην αλλοπρόσαλλη διακυβέρνηση Τραμπ, στον καταλυτικό ρόλο των media κλπ. Ένα ηχηρό κινηματογραφικό καμπανάκι την εποχή που η κλιματική αλλαγή χτυπάει απειλητικά την πόρτα της ανθρωπότητας, τη στιγμή που πολλοί ηγέτες του πλανήτη δείχνουν να υποτιμούν τον κίνδυνο, έχοντας άλλες προτεραιότητες.

Ο κομήτης που, σύμφωνα με το σενάριο, απειλεί και τελικά καταστρέφει τη γη, δεν είναι ο κορωνοϊός. Στη διάρκεια της υγειονομικής αυτής κρίσης αποδείχτηκε ότι ο κομήτης του ανορθολογισμού των κάθε λογής αρνητών, σκοταδιστών και λαϊκιστών θα συνεχίσει την πορεία σύγκρουσης με τον πλανήτη μας και μετά την εξουδετέρωση της πανδημίας. Κι όσο πιο γρήγορα συνειδητοποιήσουν οι πολίτες του κόσμου τη σκληρή αυτή αλήθεια, τόσο περισσότερες πιθανότητες θα υπάρξουν για να αποφευχθεί η σύγκρουση. Όσο, αντίθετα, θα επιβεβαιώνεται η φράση «όταν το δάχτυλο έδειχνε το φεγγάρι (τον κομήτη στην περίπτωσή μας), ο ηλίθιος έβλεπε το δάχτυλο» η σύγκρουση θα γίνεται ολοένα και πιο αναπόφευκτη.