Ας το πω από την αρχή. Είναι άλλο να γράφεις τη γνώμη σου κι άλλο πράγμα να διαπραγματεύεσαι. Άλλο πράγμα να είσαι στο δεύτερο υπόγειο του κτιρίου συνεδρίασης του ΕCOFIN, ξημερώματα, μόνο με νερό μπροστά σου κι απέναντι τον Σόιμπλε και τον Όλι Ρεν να σου λένε «λοιπόν, πόσα θέλετε για να φύγετε»; – την αφήγηση την οφείλω στον κ. Γιώργο Ζαννιά, που ήταν δίπλα στον Βενιζέλο στη διαπραγμάτευση. Πώς θα φεύγαμε; Ζώντας, για απροσδιόριστο διάστημα, όπως οι Κύπριοι στις δέκα μέρες, που έκαναν φύλλο και φτερό την αντιευρωπαϊκή προπαγάνδα.
Δικαιολογείται, όμως, το «τσάτρα-πάτρα» ενόψει του εκβιασμού -ή τη δόση ή τα προαπαιτούμενα- ή μήπως το «τσάτρα-πάτρα» κάνει κάθε εκβιασμό χειρότερο από τον προηγούμενο; «Τσάτρα» θα πει ότι τίθενται υπό απόλυση οι δημοτικοί αστυνομικοί όλων των δήμων. «Πάτρα» είναι όταν η Δημοτική Αστυνομία απορροφάται από την ΕΛ.ΑΣ., αλλά μόλις ντυθεί ΕΛ.ΑΣ. βαφτίζεται Διοικητική Αστυνομία -πρόταση του Βενιζέλου στον Μητσοτάκη- κατόπιν ονομάζεται «Αστυνομικοί Γειτονιάς» – πρόταση Δένδια. Αλλά στολή οι αστυνομικοί δεν φορούν γα λόγους αισθητικής ομοιομορφίας. Συμβολίζει το μονοπώλιο της έννομης βίας στα μάτια των νομοταγών, αλλά και των παρανόμων. Ο Δημοτικός αστυνομικός είναι μια ήπιας μορφής αστυνόμευση, την οποία, σε συνδυασμό με την ένοπλη αστυνόμευση, έχει ανάγκη μια κοινωνία ώστε η παραβατική συμπεριφορά της παράνομης στάθμευσης, ή της κατάληψης πεζοδρομίου από τραπεζοκαθίσματα, ή του παραεμπορίου να μην έχει την ίδια καταδιωκτική αντιμετώπιση με το έγκλημα.
Τσάτρα-πάτρα είναι να βάζεις στο ίδιο τσουβάλι όλους τους Δήμους, επειδή όχι δεν μπορείς, αλλά δε θέλεις να τους αξιολογήσεις. Ο άλφα Δήμος έχει τους αστυνομικούς να κάνουν βόλτα στο νυφοπάζαρο της πόλης. Ο βήτα -και εννοώ τον Δήμο της Αθήνας- με τους αστυνομικούς, επιτηρεί την ελεγχόμενη στάθμευση. Ελεγχόμενη χωρίς αστυνόμευση είναι ένα ακόμη σύντομο ανέκδοτο. Από τη στάθμευση ο Δήμος έχει έσοδα 5 εκ. ευρώ το χρόνο. Από τις κλήσεις, σχεδόν 2 εκ. Επτά εκατομμύρια τον χρόνο, πού θα τα βρει; Ο ίδιος Δήμος είχε πριν τρία χρόνια 12.000 υπαλλήλους. Τώρα έχει 7.700. Είχε ελλείμματα και χρέη, τώρα έχει πλεόνασμα κι ας έχει τον μισό προϋπολογισμό από την προ τριετίας εποχή, όταν έγραφε ελλείμματα. Έρχεται το κεντρικό κράτος, το οποίο ακόμη γεννάει ελλείμματα και κουνάει το δάχτυλο σε αυτόν τον Δήμο. Ποιο κράτος; Αυτό που μέχρι πρότινος αρνιόταν να κουνήσει έστω και έναν από τους 12.500 αποσπασμένους στα γραφεία εκπαιδευτικούς γιατί, λέει, δε θα άνοιγαν τα σχολεία το Σεπτέμβρη.
Γράφω για την Αθήνα γιατί για αυτή συνέκρινα τα ευρήματα μιας έρευνας σε αριθμούς και προϋπολογισμούς με την καθημερινή εμπειρία ως κάτοικος. Απ? ό,τι μαθαίνω, ίδια είναι η κατάσταση και σε Θεσσαλονίκη, Πάτρα, Βόλο, Γιάννενα.
Άλλο πράγμα είναι να γράφεις από το γραφείο σου κι άλλο να είσαι στη θέση του Ζαννιά στο δεύτερο υπόγειο με ένα ποτήρι νερό. Εύχομαι ο επόμενος Ζαννιάς, ο Πάνος Τσακλόγλου, όταν ο Σόιμπλε θα μετρήσει τους αστυνομικούς με τις γκρι στολές και τους βρει περισσότερους, να μην αναγκαστεί, για να διασκεδάσει τις εντυπώσεις, να αφηγηθεί το εξής ελληνογερμανικό ανέκδοτο:
Σε τουρνουά κυνομαχιών δυο σκυλιά ξεχωρίζουν. Ένας φοβερός και τρομερός από τη Γερμανία και ένας κακομούτσουνος, κολοβωμένος μαυριδερός, με κοντά πόδια, από την Ελλάδα. Στον τελικό ο δικός μας κάνει μια μπουκιά τον εκ Γερμανίας. Στην απορία του Γερμανού κόουτς ποιο πρόγραμμα προπονήσεων ακολουθεί ο μαυριδερός, παίρνει την απάντηση: «Μη γίνει κουβέντα, αλλά ο δικός μου πριν τον βάψω μαύρο και του κόψω την ουρά, ήταν… κροκόδειλος». Μη γίνει κουβέντα.