Καλώς τον κι ας άργησε· κι όχι πως μου… έλειπε! Χρόνια έχω να τον ακούσω, παρ? όλο που κάθε τόσο ξεμυτίζει ο πρώην Εξωτερικών κι εμβληματικός διπλωμάτης της Pax Americana εκείνης της περιόδου και πανταχού παρών σε ιστορικές διπλωματικές κινήσεις, κατά την περίοδο του πολέμου στο Βιετνάμ ή τις στενές σχέσεις της Αμερικής με την κυβέρνηση της ελληνικής στρατιωτικής Χούντας και όχι μόνον αυτής. Υπηρέτησε απόλυτα τους Προέδρους Νίξον και Φορντ είτε ως Υπουργός Εξωτερικών, είτε ως σύμβουλος εθνικής ασφάλειας (όλα αυτά τουλάχιστον από το 1969 έως το 1977).
Πάντως, το καλό αυτό παιδί, γεννημένο το 1923, έλαβε για όλους τους κόπους του βραβείο Νόμπελ για την Ειρήνη στις 16/10/1973!!! Και, για να μην παραθέτω τα διάφορα, απλώς σας συνιστώ φιλικά να μπείτε στην Φilenews για να διαβάσετε ένα παλαιότερο σχόλιο του Ερμή Τσιατίνη (στις 8/4/18.)
Ο έμπειρος μεσιέ της πολιτικής, τώρα, στα 97 του χρόνια, νιώθει φαίνεται τόσο κοντά στη βιολογική του έξοδο, ώστε ελεύθερος πια να λέει ευθαρσώς πως ο κορωνοϊός ως πανδημία, θα προκαλέσει όχι μόνο μια παγκόσμια οικονομική καταστροφή, αλλά και μία ριζική αλλαγή του κόσμου! Κάτι, που όλοι γνωρίζουμε πλέον.
Στην έγκριτη εφημερίδα "Wall Street Journal", στις 7/4/20 απευθύνει παραινέσεις και κάνει νύξεις για το πώς οι θεσμοί των κρατών θα κερδίσουν εκ νέου την εμπιστοσύνη των πολιτών, ώστε η παγκόσμια οικονομία να ακολουθήσει το φιλελεύθερο πνεύμα, οι Η.Π.Α. να προστατεύσουν την φιλελεύθερη παγκόσμια τάξη και να ξαναχτίσουν την παγκόσμια οικονομία προστατεύοντας τη "φιλελεύθερη παγκόσμια τάξη". Νοιάζεται για την προστασία των ανθρώπων από πανδημίες, μέσω της αξιοποίησης της επιστήμης, κάτι που… ξεχνούσε ο νομπελίστας για τις χώρες Λ. Αμερικής, Ασίας και Αφρικής… Φοβάται την επέκταση της κοινωνικής απομόνωσης.
Διατυμπανίζει πως «μέλημα της κυβέρνησης πρέπει να είναι η ασφάλεια, η τάξη, η δικαιοσύνη και η ευημερία της κοινωνίας». Και αναρωτιέμαι: Ποιας κοινωνίας; Της δικής του; Της δικής μας; Των «άλλων»;
Αμ το άλλο; το πιο πετυχημένο; «οι Δημοκρατίες, λέει, πρέπει να υπερασπιστούν και να διατηρήσουν τις αξίες του Διαφωτισμού.» Τι να εννοεί ο ποιητής; Ο Διαφωτισμός, ένα σύνολο σκέψεων και ιδεών που ξεκίνησαν στις αρχές του 18ου αιώνα, οδήγησε στη Γαλλική επανάσταση, ενώ επηρέασε και άλλες ευρωπαϊκές χώρες οι οποίες ανανέωσαν τις Τέχνες, τα Γράμματα, τις επιστήμες και τις κοινωνικές αξίες σε πιο ουμανιστικές θέσεις. Κι από τότε τα δικαιώματα προχώρησαν περαιτέρω!
Φαντάζομαι πως το πρότυπο του Διαφωτισμού έρχεται σε αντίθεση με τις πολεμικές κραυγές του πάλαι ποτέ γερακίου του πενταγώνου. Η εκ νέου… ανακάλυψη θέσεων τις οποίες υπαινίσσεται ο πολιτικός γέροντας, δείχνει πως οι ιδέες του διαφωτισμού, που επικαλείται, είναι μια αξεπέραστη ιστορική σκέψη, η οποία ακόμα και σήμερα, μετά από τρεις αιώνες, μπορεί να εμπνέει. Όμως, είναι το λιγότερο ν τ ρ ο π ή να αναφέρεται, στις αξίες και το κίνημα του διαφωτισμού, ένα κατακτητικό κι αντιδημοκρατικό μυαλό, το οποίο διαχειρίστηκε πραξικοπήματα και πολιτικές παρεμβάσεις σε όλον τον πλανήτη, για να μην αναφέρουμε τις τόσες διεθνείς συγκρούσεις που άφησαν πίσω τους εκατοντάδες χιλιάδες θύματα και αιματοβαμμένα πεδία μάχης…
Βεβαίως, ομολογώ πως όλα αυτά με το… γεράκι, είναι ζητήματα υψηλής γεωπολιτικής, που χρειάζονται ισχυρά επιχειρήματα για να πλήξεις τον κανονικό κι όχι τον γέροντα Κίσινγκερ· τότε, που ήταν πανίσχυρος και διαφέντευε την διεθνή πολιτική σκηνή. Τώρα, ο 97άχρονος, παλεύοντας για την υστεροφημία του ανακαλύπτει την αξία τού… Διαφωτισμού και τον ρόλο του σοφού μάντη, ενώ το μόνο που θα έπρεπε να πράττει, θα ήταν η σ ι ω π ή και η… αναζήτηση μιας κάποιας γαλήνης της συνείδησής του, στην αναπαυτική μπερζέρα του.
Διαβάζοντας αυτά που είπε στην "Wall Street Journal", έχω την εντύπωση πως το μόνο που έχει ενδιαφέρον είναι η υποδόρια παραδοχή ότι το νεοφιλελεύθερο μοντέλο χαροπαλεύει προσβεβλημένο από τον κορωνοϊό. Τα υπόλοιπα είναι για να θυμόμαστε τις σκέψεις που υπερασπιζότανε και επέβαλλε με απόλυτη σκληρότητα όταν ήταν ενεργός πολιτικός ο, κατά τα άλλα, νομπελίστας ειρηνιστής (μπρρρρ).
Ο μεταμφιεσμένος τώρα σε Ιεροκήρυκα, ο μέντορας του παλαιότερου αμερικανικού Πενταγώνου, θεωρεί-ίσως- πως ο κόσμος έχει ακόμα ανάγκη τα λεγόμενα και τις ρήσεις του. Δεν θυμάται όμως πως αυτός ο κόσμος έχει αλλάξει, όχι σώνει και καλά προς το καλύτερο, αλλά πάντως προς κατευθύνσεις εντελώς διαφορετικές από εκείνο το σάπιο και οξειδωμένο φιλοπολεμικό κλίμα που χαρακτήριζε τις κραταιές του μέρες.
Τώρα, που ο μισός πληθυσμός της Γης είναι πρόσφυγες, μετανάστες και κατατρεγμένοι από τους νέους πολέμους, την ανεργία και την πείνα, η αγριότητα και η ανελέητη στρατηγική που επικρατούσε και τον βόλευε, την περίοδο των κατακτητικών του σχεδίων, παραπαίει. Μάλιστα, ίσως και να αναγκαστούν οι τωρινοί κραταιοί ηγέτες κάτι να αλλάξουν, αφήνοντας τον γέροντα στην ένοχη σιωπή του…
capital.gr