Είμαστε αντιαμερικανοί; Ήμασταν. Είμαστε φιλοαμερικανοί; Φλερτάρουμε ντροπαλά με την ιδέα μιας προσωρινής… μοιχείας υπό τον πειρασμό μιας θελκτικής υποψίας: Ο πρόεδρος των ΗΠΑ, Μπ. Ομπάμα αξιώνει εδώ και τώρα συνολική λύση στο ελληνικό πρόβλημα.
Το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο είναι ο Δούρειος Ίππος για την άλωση της εθνικής κυριαρχίας; Ήταν. Το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο μπορεί στη συγκυρία να ’ναι ο πολιορκητικός κριός για την εκπόρθηση των οχυρών της Μέρκελ στο πρόβλημα του ελληνικού χρέους που αποτελεί τον βρόχο της ελληνικής οικονομίας; Μπορεί και να γίνει.
Μήπως ο «εχθρός» ΔΝΤ μπορεί να μετεξελιχθεί στις σημερινές συνθήκες σε εθνικό σύμμαχο; Μήπως, ασχέτως κινήτρων, φαντάζει υποστηρικτής των θέσεων του ΣΥΡΙΖΑ για το δημόσιο χρέος των χωρών της Ευρώπης, την επίλυση του οποίου ζητά με Διεθνή Διάσκεψη ο Γ. Δραγασάκης στη σημερινή του συνέντευξη; Μήπως αυτός που… άνοιξε την πόρτα στο IMF, ο Γ. Παπανδρέου, την ώρα που η Ελλάδα διένυε το «πράσινο μίλι» υποχρέωνε τη Γερμανία -εν αγνοία του έστω- σε αναστολή εκτέλεσης της θανατικής ποινής για την χώρα μας; Βρισκόταν όντως η οικονομία στο «πράσινο μίλι» το 2009; Υπενθυμίζουμε εν γνώσει της βραχείας μνήμης που μας χαρακτηρίζει: Οι δημόσιες δαπάνες είχαν εκτοξευθεί στο 52% του ήδη συρρικνούμενου ΑΕΠ, τα έσοδα είχαν κατακρημνισθεί στο 39%. Πάνω από το 40% των πρωτογενών δαπανών αφορούσαν μισθούς και συντάξεις, καθώς οι δαπάνες μόνο γι’ αυτές είχαν αυξηθεί κατά 11% το 2009 με 75.000 προσλήψεις στην τελευταία πενταετία. Ανταγωνιστικότητα; Ανέκδοτο. Ο Ξένιος Ζευς της επιχειρηματικότητας βρισκόταν στην θέση 109 στη λίστα της Παγκόσμιας Τράπεζας με τις 183 χώρες. «Ελληνιστί» η χώρα μας ήταν ease of doing business. Όχι. Η ελληνική οικονομία δεν βρισκόταν στο «πράσινο μίλι». Είχε πεθάνει χωρίς εμείς να το γνωρίζουμε. Και επί της σορού της που σκέπαζε ο σωρός των δημοσιονομικών απορριμμάτων γλεντοκοπούσαν κερδοσκοπικά funds χρηματοδοτώντας απίθανα ελλείμματα. Ο δηλητηριώδης χιτώνας του Κένταυρου Νέσσου στον Ηρακλή. Στο αβίωτο δημόσιο χρέος.
Οι εξελίξεις γύρω από το ελληνικό ζήτημα θέτουν σε σκληρή δοκιμασία στερεότυπα και απολιθωμένες ιδεοληψίες που τις αγνοεί ο ποικιλώνυμος πολιτικός και κοινωνικός σχηματισμός της ελληνικής βουλησιαρχίας. Όσοι αυτοδικαιώνονται και αλληλοσυγχαίρονται στριμώχνοντας την πραγματικότητα σε προκατασκευασμένα ιδεολογικά και πολιτικά καλούπια.
Πλην όμως, οι εξελίξεις καταδεικνύουν πως ουδείς μπορεί να λειτουργεί αγνοώντας την περίπλοκη διεθνή πραγματικότητα, πλην πολιτικών κοσμοκαλόγερων που απολογούνται στον δικό τους Άγνωστο θεό. Πολλώ δε μάλλον σε μια εποχή με διασυνδεδεμένες παρά ποτέ τις οικονομίες του πλανήτη.
Δείχνουν οι εξελίξεις πως χωρίς συνεχή διεύρυνση της παραγωγικής βάσης για συσσώρευση εγχώριου πλούτου, με παράλληλη δημοσιονομική εξυγίανση, δεν υπάρχει μέλλον για τη χώρα. Ειδικότερα την ώρα που η Ευρωζώνη σπαράσσεται από εθνοκεντριστές ηγέτες και από τη θηλυκή νάρκισσο της γερμανικής ισχύος, είναι δυσκολότερο παρά ποτέ να δείξει αλληλεγγύη. Δυστυχώς η ΟΝΕ δεν γράφεται με bold το «Ο» και το «Ν» φαντάζει χλομό, καθώς το «ενιαίο νόμισμα» είναι υποτιμημένο για τη Γερμανία και υπερτιμημένο για τις χώρες του Νότου. Διαιρεί αντί να ενώνει. Ενισχύει χωρίς να μειώνει την ανισομερή ανάπτυξη επωάζοντας το αβγό της διάσπασης.
Όποιος αγνοεί αυτές τις πραγματικότητες υπνοβατεί και, ατυχώς, ετοιμάζει τη χώρα για «ξαφνικό θάνατο» με παρηγορία ότι θα την βρει «στον ύπνο».
Η μη παραδοχή της τραγικής κατάστασης στην οποία βρίσκεται η πατρίδα, οι «μισές αλήθειες» που δεν βοηθούν τους πολίτες στη συνειδητοποίηση του προβλήματος αποτελούν συνταγή θανάτου. Τον βλέπουμε ήδη ως αποσάθρωση του κράτους. Με αντάρτικο στη Δικαιοσύνη, στο Πανεπιστήμιο και σε άλλους κρατικούς θεσμούς. Κράτος εναντίον κράτους. Κράμερ εναντίον Κράμερ. Θάνατος με επιλογή την αυτοκτονία.