Είναι σαν τον καθρέφτη. Κοιτάς και βλέπεις το πρόσωπό σου. Άλλοτε ταλαιπωρημένο, άλλοτε σφιγμένο, άλλοτε χαλαρό. Πάντως, με την πάροδο του χρόνου, γερασμένο. Έτσι και οι εκλογές. Το συλλογικό ασυνείδητο, έτσι όπως εκφράστηκε στις εκλογές, μου θύμισε άλλες στιγμές της ιστορίας. Οι δώδεκα ώρες που διήρκεσε η λειτουργία του εκλογικού μας δικαιώματος, ήταν αρκετές να αποτυπώσουν όλη την ελληνική τραγωδία. Την νιώθαμε όλο αυτό το διάστημα του πόνου και της απέλπιδος προσπάθειας, με λάθη και παλινωδίες.
Έτσι η μέρα που ξημέρωσε στον καθρέφτη μου ‘’θύμισε’’ τις εκλογές του 20. Όταν την ευγενή φυσιογνωμία του Ελευθέριου Βενιζέλου, αντικατέστησε το αφελές και καταστροφικό πρόσωπο της μοναρχίας.
Ή τον καθρέφτη που αποτύπωσε το τραγικό πρόσωπο του εμφυλίου. Και την δική μας στιγμή που αναδύθηκε το πρόσωπο του δικτάτορα με τα περίεργα φρύδια.
Έτσι και τώρα, το γερασμένο πρόσωπο της μεταπολίτευσης, συχνά φτιασιδωμένο, διαδέχτηκε ένα πρόσωπο πολύπλοκο. Άλλοτε ξυπνώντας άγνωστες μνήμες του μεσοπολέμου. Άλλοτε πάλι προσωπείο ρήξης. Είναι χωρίς αμφιβολία η αντανάκλαση της δεδομένης ιστορικής στιγμής, έτσι όπως διαμορφώθηκε από τον πόνο και την οργή δυο ετών πτωχευτικής διαδικασίας.
Και είναι κάθε φορά ο αντικατοπτρισμός της χώρας, γνήσιος και αυθεντικός.
Έτσι, η αναπάντεχη απόσυρση της μορφής του Ελευθέριου του διπλασιασμού της χώρας, αντικαταστάθηκε από το απηυδισμένο από πολέμους και φτώχεια πρόσωπο της υπαίθρου . Και το όμορφο πρόσωπο της εθνικής αντίστασης, το άσχημο πρόσωπο ενός εμφυλίου τροφοδοτημένου από την αίσθηση αδικίας.
Στην κόψη του ξυραφιού ακόμη μια φορά, η ελληνική κοινωνία και οι εκφραστές της καλούνται να ξεπεράσουν την μόνιμη επωδό που ακούει στο όνομα διχασμός, που σφράγισε τις προηγούμενες ιστορικές στιγμές. Καλούνται να μάθουν, σε όσα οι άλλοι Ευρωπαίοι έχουν ασκηθεί για πολύ χρόνο μετά τον πόλεμο. Στον διάλογο και τις διαπραγματεύσεις, στους συμβιβασμούς και τις υπερβάσεις. Το πιο σημαντικό όμως είναι να μάθουμε από τα λάθη των προηγούμενων στιγμών. Δηλαδή να μάθουμε να βλέπουμε. Και να βλέπουμε καθαρά προς τα πού πάει το καράβι και όχι προς τα πού θέλουμε εμείς να πάει. Ο βολονταρισμός ως προπέτασμα καπνού της καταστροφής, είναι κι αυτός μια κάποια λύση. Για ποιόν άραγε?
Οι στιγμές είναι απελπιστικά κρίσιμες. Μήπως θα πρέπει να μάθουμε όλοι τα βήματα του χορού δυο βήματα πίσω ένα βήμα μπροστά? Μήπως πρέπει να δώσουμε μια τελευταία ευκαιρία στην ασφυκτιούσα χώρα να πάρει ανάσα? Μήπως όλος αυτός οι χορός των οχυρώσεων πίσω από το δίκιο μας κρύβει υποσυνείδητα την επιθυμία να προετοιμάσουμε την παρουσία μας στην νέα εποχή, και να αφήσουμε να σκάσει ότι έχει απομείνει από την φούσκα σε άλλα χέρια? Ομολογώ ότι δεν ξέρω. Αυτό που ξέρω είναι ότι η ενότητα των δημοκρατικών πολιτικών δυνάμεων, με όποια λάθη και αν μεταφέρουν, όσες διαφορές κι αν έχουν, είναι το τελευταίο καταφύγιο των αποθαρρυμένων και σε ανασφάλεια τελούντων. Είναι η εικόνα του Έθνους στον καθρέφτη της ιστορίας, όταν μας κήρυξαν πολέμους. Όποιο και αν είναι το αποτέλεσμα, τέτοια πρέπει να είναι η εικόνα. Χωρίς μίσος, με ορθολογισμό ζωγραφισμένο και αποφασιστικότητα γενναίων.
Το ζήτημα βέβαια είναι ζήτημα χρόνου. Και το βέλος του χρόνου είναι ανεπίστρεπτο και σε κάθε σημείο ναρκοθετημένο. Από λάθη, παραλήψεις, ιδεοληψίες και εκταμιεύσεις δανειστών για μισθούς και τραπεζικό σύστημα. Που μπορεί να μην φτάσουν ποτέ. Και τότε ας σπάσουμε τους καθρέφτες. Το θέαμα θα είναι αποτρόπαιο.