Όταν σπέρνεις ανέμους θερίζεις θύελλες έλεγαν οι παλιοί και αυτή η παροιμία αποτυπώνει με τον πιο γλαφυρό και απόλυτο τρόπο την πολιτική που ακολούθησε ο ισπανός πρωθυπουργός στην Καταλονία.
Ο Μαριάνο Ραχόι βρίσκεται λοιπόν σήμερα , λίγα εικοσιτετράωρα πριν από τις κρίσιμες εκλογές στην Καταλονία , σε εξαιρετικά δύσκολη θέση.
Οι πολίτες που τάσσονται υπέρ της ενότητας φαίνεται πως του γυρίζουν την πλάτη και θα ψηφίσουν τους Σιουδαδάνος και την 36χρονη υποψήφια τους Ινές Αριμάδας , το κόμμα του θα χάσει μεγάλο αριθμό βουλευτών στο τοπικό κοινοβούλιο αποδυναμώνοντας τον Μαριάνο Ραχόι και την μειοψηφική κυβέρνηση του πάρα πολύ.
Αν οι Σιουδαδάνος ενισχυθούν τόσο πολύ όσο δείχνουν οι δημοσκοπήσεις τότε θα αλλάξει και η ισορροπία στη Μαδρίτη .
Οι Σιουδαδάνος στηρίζουν αυτή την στιγμή την κυβέρνηση μειοψηφίας του Ραχόι , αν όμως κυριαρχήσουν στην Καταλονία τότε θα συνεχίσουν να το κάνουν αλλά από θέση ισχύος πια επιβάλλοντας και τους δικούς τους όρους γράφουν σήμερα οι Νιου Γιορκ Τάιμς.
Ο τρόπος που διεξάγεται o προεκλογικός αγώνας δείχνει πόσο διχασμένη είναι η κοινωνία της Καταλονίας . Πρώτη φορά στην ιστορία της η μία πλευρά μοιράζει φυλλάδια μόνο στα καστιγιάνο ( ισπανική γλώσσα) και η άλλη μόνο στα καταλανικά.
Καμία πλευρά δηλαδή εκτός από τους σοβαρούς , λογικούς και μετριοπαθείς Σιουδαδάνος δεν απευθύνεται στο σύνολο των πολιτών.
Παρά τις επίπονες προσπάθειες όμως των πολιτικών να διχάσουν ακόμα πιο πολύ τους πολίτες της Καταλονίας εκείνοι φαίνεται πως επιθυμούν έναν έντιμο συμβιβασμό.
Όπως γράφουν σε εκτενές τους ρεπορτάζ οι Φαϊνάνσιαλ Τάιμς πολλοί πολίτες που είναι υπέρ της ανεξαρτησίας της Καταλονίας είναι έτοιμοι να πουν το ναι σε μία νέα συμφωνία ανάμεσα στην Καταλονία και τη Μαδρίτη .
Αυτό δείχνει πως υπάρχουν πολλά περιθώρια ακόμα συμβιβασμού ανάμεσα στις δύο πλευρές. Αρκεί φυσικά να το επιθυμούν και να μην κερδίσουν οι ακραίοι και από τις δύο πλευρές.
Η νίκη των Σιουδαδάνος και της Ινές Αριμάδας θα μπορούσε να βγάλει τη χώρα από το πολιτικό αδιέδοξο.
Η Αριμάδας γεννήθηκε στην Ανδαλουσία, στην καρδιά της Νότιας Ισπανίας, αλλά μεγάλωσε στην Καταλονία . Μιλάει για συμφιλίωση και συμβιβασμό, προσπαθώντας να εμφανιστεί σαν η φωνή της λογικής και της ηρεμίας . Και υπόσχεται να σχηματίσει μια κυβέρνηση που θα αντιπροσωπεύει τη μεγάλη, μετριοπαθή πλειοψηφία των πολιτών της Καταλονίας . Η υποψήφια των Σιουδαδάνος λέει ότι αισθάνεται » Ανδαλουσιανή, Καταλανή, Ισπανίδα και Ευρωπαία” και
επιμένει να μιλάει ισπανικά και όχι καταλανικά στο περιφερειακό Κοινοβούλιο, αλλά κάνει τα πάντα για να δείξει ότι δεν είναι υποχείριο της Μαδρίτης. Τάσσεται έντονα κατά της απόσχισης και θεωρεί τη φυγή των επιχειρήσεων από την Καταλονία μετά το χαοτικό δημοψήφισμα φοβερή δυσφήμηση .
Και αν δει κανείς λίγο τους αριθμούς διαπιστώνει αμέσως πόσο δίκιο έχει η Ινές Αριμάδας. 2.500 επιχειρήσεις έχουν εγκαταλείψει την Καταλονία και ο τουρισμός έπεσε 5%.
Αναλυτές εξηγούν πως για την κρίση στην Καταλονία και για το κακό που προκαλεί αυτή η κρίση στην κοινωνία της ισπανικής αυτής περιφέρειας την ευθύνη έχουν οι σκληροπυρηνικοί πολιτικοί και από τις δύο πλευρές.
Ο συντηρητικός Μαριάνο Ραχόι χρησιμοποίησε το καταλανικό ζήτημα για να κερδίσει ψήφους . Το ίδιο έκαναν και οι εθνικιστές του Κάρλες Πουτζντεμόν.
Η Καταλονία είναι μία από τις περιοχές της Ισπανίας με τη μεγαλύτερη αυτονομία . Έχει μεγαλύτερη αυτονομία από ότι η Σκωτία στη Βρετανία και η Βαλλονία στο Βέλγιο. Έχει τη δική της αστυνομία και τον απόλυτο έλεγχο στα θέματα της παιδείας , υγείας και πολιτισμού. Οι Καταλανοί όμως εδώ και αρκετά χρόνια ζητούν να έχουν τον έλεγχο και στα δημοσιονομικά.
Η Καταλονία είναι η πιο πλούσια περιφέρεια της Ισπανίας και αντιστοιχεί στο 19% του ΑΕΠ της χώρας. Είναι η πρώτη εξαγωγική περιφέρεια, με βιομηχανία και έρευνα αιχμής και υψηλές επιδόσεις στον τουριστικό κλάδο.
Δεν είναι περίεργο λοιπόν που ζητά μία νέα συμφωνία με τη Μαδρίτη.
Όπως λέει ο Χόρχι Άλμπεριχ , διευθυντής της δεξαμενής σκέψης Circulo de Economia στη Βαρκελώνη , αν η Μαδρίτη τους πρότεινε μια συμφωνία με λίγο καλύτερους όρους στα οικονομικά , αν τους έδειχνε λίγο μεγαλύτερο σεβασμό , τότε όλα θα πήγαιναν καλύτερα και η ένταση θα έφευγε όπως και η επιθυμία για ανεξαρτησία.