Θα μπορούσε να γράψει πολλά ακόμα ο Νίκος Καρανίκας. Όταν δημιουργείς εχθρούς δεν έχεις όριο. Όταν περιγράφεις αυτό που θα ήθελες να είναι ο αντίπαλός σου μπορείς να φαντασιώνεσαι χωρίς φρένο ανθρωποτύπους που συνοψίζουν το κακό, ώστε μανιχαϊστικά να βρεθείς εσύ και οι σύντροφοί σου απέναντι του.
Διότι, όπως καταλαβαίνετε, η ανάρτηση του στρατηγικού συμβούλου οδηγεί στο αβίαστο συμπέρασμα ότι ο ενάρετος και ηθικός κόσμος των ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ κατοικεί στον αντίποδα του αποτρόπαιου κατασκευάσματος που περιγράφει. Πόσο τακτοποιημένος σε κουτάκια κόσμος, σερβιρισμένος για μυαλά που η χωρητικότητά τους δεν προσφέρεται να περιλάβει την ποικιλομορφία, την πανσπερμία, τις αντιφάσεις, την απροσδιοριστία, το σκοτάδι, δηλαδή το χάος που είναι ο νόμος της πραγματικής ζωής.
Αλλά είναι η ζωτική συνθήκη τους να υπάρχουν. Η δημιουργία εχθρών. Τώρα που δεν υπάρχει καμία ιδεολογική ραχοκοκκαλιά να τους συνδέει, τώρα που γίνονται θλιβερά κακέκτυπα των προηγουμένων, τι τους μένει παρά η στρατηγική της ηθικής απαξίωσης των αντιπάλων τους. Τι τους μένει παρά να συμπυκνώσουν αυθαιρέτως όλες τις κακοδαιμονίες της κοινωνίας μας και να τις τοποθετήσουν στο άλλο στρατόπεδο;
Αλλά ας προσπαθήσουμε να πάρουμε στα σοβαρά αυτήν την ανάρτηση, στο κάτω κάτω περί του επικεφαλής του στρατηγικού σχεδιασμού της χώρας μιλάμε. Αν ο Νίκος Καρανίκας πιστεύει ότι η ενδοικογενειακή βία, η ρουφιανιά και παρόμοια σκοτεινά χαρακτηριστικά της ατελούς ανθρώπινης φύσης έχουν πολιτικό πρόσημο θα έπρεπε να το αποδείξει. Εγώ ας πούμε ξέρω κάποιους αριστερούς που οδηγήθηκαν στο δικαστήριο με την κατηγορία της οικογενειακής βίας. Ξέρω επίσης κάποιους ρουφιάνους που έβγαζαν στο μεϊντάνι προσωπικά δεδομένα δικαστών και πολιτικών αντιπάλων και το κόμμα του τα έκανε σημαία. Επίσης αν νομίζει ότι η οικοδόμηση αυθαιρέτων, η καταπάτηση αιγιαλών, η φοροδιαφυγή είναι γνωρίσματα ενός πολιτικού χώρου, μάλλον δεν έχει πάρει είδηση σε ποιά χώρα ζει.
Πάντως ζει στη χώρα που όλοι έχουν να πουν μια ιστορία για αριστερούς εργοδότες που ποδοπατούν δικαιώματα εργαζομένων, ή για αριστερές επιχειρήσεις που δεν πληρώνουν τους εργαζομένους τους, όπως για παράδειγμα η Αυγή και το Κόκκινο. Ζει στη χώρα που η αριστερή κυβέρνηση δεν πληρώνει στις επιχειρήσεις τα λεφτά που τους χρωστά με αποτέλεσμα να αφήνουν απλήρωτους ή να απολύουν εργαζόμενους.
Αλλά δεν έχει πάρει είδηση και σε ποιο κόμμα ζει- ας ρωτήσει τον κ. Τσακαλώτο, τον κ. Σταθάκη, την κυρία Φωτίου, τον κ. Μάρδα και τους λοιπούς συντρόφους του αν έβγαλαν τα λεφτά τους έξω επειδή είναι δεξιοί. Και ας ρωτήσει και τον κ. Μουζάλα αν βασανίστηκαν πρόσφυγες και μετανάστες τον φετινό χειμώνα ζώντας στις σκηνές τους με δύο μέτρα χιόνι, και αν οι αρχές της χώρας φρόντισαν να διασφαλίσουν την ακεραιότητα των παιδιών και των γυναικών που ακούμε ότι πέφτουν θύματα βιασμών και εμπορίου σαρκός – στην εξουσία βρίσκεται η κυβέρνησή του και όχι η Δεξιά.
Εκτιμώ πάντως, από την άλλη, το σεβασμό του στα δικαιώματα των ομοφυλοφίλων. Δεν ρωτά όμως μερικούς νεόκοπους συντρόφους του από τους ΑΝΕΛ αν κάνουν το ίδιο; Δεν ρωτά τον νέο αντιπρόεδρο της Βουλής τι χαρακτηρισμούς έχει χρησιμοποιήσει για τους γκέι στο παρελθόν, πριν δηλαδή ο ΣΥΡΙΖΑ συμφωνήσει να τον τιμήσει με το ανώτατο πολιτειακό αξίωμα;
Ο κ. Καρανίκας, που κατηγορεί τους άλλους για απουσία, προφανώς ήταν παρών στην Ιστορία. Δεν το γνωρίζαμε ότι έχει βγει από τις μυλόπετρες της ιστορίας του τόπου, κατευθείαν ως φαν της Μενεγάκη τον μάθαμε. Πάντως και ο Σαββόπουλος ήταν στα μπουντρούμια της Μπουμπουλίνας – τα λοιπά περί λογοκλοπής δεν θα τα σχολιάσω, δεν έχω την επάρκεια, αλλά την έχει άραγε ο Καρανίκας ή απλώς αναμασά τη χολή των αστικών μύθων του Διαδικτύου; Διότι όταν αναμετράσαι με πενήντα χρόνια καίριας παρουσίας στη μουσική και δημόσια ζωή του τόπου πρέπει να έχει δικά σου όπλα και να είναι σοβαρά.
Για το τελευταίο, περί προσευχής και Εκκλησίας, ας προσπαθήσουμε να μη βάλουμε τα γέλια, γιατί μην ξεχνάμε ότι μιλά εξέχον στέλεχος του επιτελείου που μας κυβερνά. Του επιτελείου πάντως που αποφάσισε να αναθέσει στον Αρχιεπίσκοπο τον ανασχηματισμό και το εκπαιδευτικό πρόγραμμα και να υποδεχτεί με τιμές Αρχηγού Κράτους εικόνες, λαμπάδες και κόκαλα. Σύμφωνοι, δεν κάνουν το σταυρό τους. Είναι ακριβώς το ίδιο με τη γραβάτα που δε φορούν – η σημειολογία της φενάκης. Κάνουν όλα τα άλλα, ό,τι δηλαδή συνθέτει το συντηρητικό, ελληνοχριστιανικό, παλαιοκομματικό πρότυπο που ξέραμε επί δεκαετίες και αυτοί ήρθαν για να αλλάξουν.