Σε δέκα ημέρες θα ψηφίσουμε για δημάρχους και περιφερειάρχες. Όλοι και όλες λίγο πολύ γνωρίζουμε ποιος/α είναι ο/η δήμαρχος της πόλης μας, ποιοι είναι συνυποψήφιοί του/ης.
Έχουμε ακούσει κάτι για αυτούς, ξέρουμε τι έκανε ή τι δεν έκανε ο δήμαρχός μας και κάπως έχουμε μία εικόνα για το πώς και τι θα ψηφίσουμε. Ο δήμος κάθε πόλης είναι μέσα στη ζωή των δημοτών του, είναι κομμάτι της καθημερινότητάς μας. Ζούμε και νιώθουμε τα προβλήματα των πόλεων, γνωρίζουμε τι δεν μας ικανοποιεί, ξέρουμε πού να απευθυνθούμε. «Τα παράπονα στο δήμαρχο», λέει μία παλιομοδίτικη έκφραση! Δεν συμβαίνει όμως το ίδιο στις περιφέρειες. Θεσμός σχετικά καινούργιος, αντικατέστησε πριν από μερικά χρόνια τις νομαρχίες, που ήταν γνωστές είτε από τις παρελάσεις και τις δοξολογίες («παρέστη και ο νομάρχης») είτε από την άχαρη γραφειοκρατία, που ήμασταν αραιά και που υποχρεωμένοι να διεκπεραιώσουμε. Στη χώρα μας δεν έχουμε παράδοση περιφερειακής οργάνωσης ούτε ομοσπονδιακούς θεσμούς μεταξύ μεγαλύτερων περιοχών εντός της επικράτειας, όπως σε αρκετές χώρες της Ευρώπης. Όμως η Ευρωπαϊκή Ένωση έδωσε από την αρχή ιδιαίτερη έμφαση στη λεγόμενη «Ευρώπη των περιφερειών» και προώθησε πολύ συγκεκριμένες και πολύ χρήσιμες πολιτικές, με στόχο να υλοποιούνται όχι σε κρατικό αλλά σε περιφερειακό επίπεδο. Ακριβώς για αυτό το λόγο η κύρια πηγή μεταφοράς πόρων είναι μέσω των περιφερειών προς τις λεγόμενες χώρες της συνοχής, τις πιο αδύναμες δηλαδή χώρες, που ενισχύονται εδώ και πολλά χρόνια με πολλά δισεκατομμύρια ευρώ, το περίφημο ΕΣΠΑ, ώστε να κλείσει το δυνατόν η ψαλίδα ανάμεσα στις φτωχότερες και τις πλουσιότερες χώρες της Ε.Ε. Από τη σκοπιά αυτή η περιφέρεια (θα έπρεπε να) είναι θεσμός σημαντικότερος από το δήμο και η επίδραση των περιφερειακών πολιτικών πολύ πιο έντονη στην καθημερινή μας ζωή. Κι όμως αυτό δεν συμβαίνει. Οι περιφέρειες αντιμετωπίστηκαν από την αρχή ως κομματικό λάφυρο και οι περιφερειάρχες πολιτεύτηκαν ως απλοί διαχειριστές του πελατειακού συστήματος. Σε δέκα ημέρες ψηφίζουμε για την εκλογή περιφερειάρχη Κεντρικής Μακεδονίας. Μιας περιφέρειας με εξαιρετικά συγκριτικά πλεονεκτήματα, με τεράστιο πλούτο ανθρώπινο, πανεπιστημιακό, επιχειρηματικό, τουριστικό, πολιτιστικό, αγροτικό, που παραμένει ανεκμετάλλευτος και καθηλωμένος. Είναι χαρακτηριστικό ότι σχεδόν όλοι οι υποψήφιοι περιφερειάρχες είναι εν ενεργεία ή πρώην βουλευτές των παραδοσιακών κομμάτων. Αξίζει να ξοδέψουμε λίγο χρόνο, για να αναζητήσουμε το λόγο των εξαιρέσεων και να τον γνωρίσουμε. Είναι λόγος που προέρχεται από την κοινωνία των πολιτών και όχι από την ξύλινη κομματική γλώσσα. Είναι λόγος που δεν εκπορεύεται από επαγγελματίες της πολιτικής. Είναι λόγος ανεξάρτητος, αυτοδιοικητικός και μεταρρυθμιστικός.