Όταν του έλεγε πρόσφατα στο Ζάππειο, απευθυνόμενος σ’ αυτόν με ενθουσιασμό, «έχουμε πολλή δουλειά ακόμα Πάνο» δεν μπορούσε να φανταστεί τι είδους δουλειά και πόσο γρήγορα θα χρειαζόταν να κάνουνε. Αυτή η δουλειά δεν είχε να κάνει βέβαια με τους πανηγυρισμούς για την «καθαρή έξοδο» από την κρίση αλλά με τον θρήνο για την καταμέτρηση καρβουνιασμένων από τη φωτιά ανθρώπων.

Δεν φταίνε βέβαια αποκλειστικά οι Συριζανέλ για τα θύματα της φωτιάς. Φταίνε όλοι αυτοί που δεκαετίες ολόκληρες χτίζουν αυθαίρετα τις πολιτικές τους καριέρες πάνω στα μπαζωμένα ρέματα, στα καταπατημένα δάση, στις περιφραγμένες παραλίες της πολιτικής τους πελατείας. Οι «πρώτη φορά Αριστερά» φταίει μόνο γιατί επαλήθευσε τη φρικτή «αντεπαναστατική» προφητεία ότι «όλοι ίδιοι είναι». Γιατί ίδιοι κι απαράλλαχτοι αποδείχτηκε ότι είναι.

Ίδιοι κι απαράλλαχτοι όχι μόνο στον τρόπο (μη) αντιμετώπισης της καταστροφής αλλά και στη ανήθικη και λαϊκίστικη συμπεριφορά μετά απ’ αυτήν. Χυδαίες προσφορές μορίων στη βαθμολογία των πανελλαδικών εξετάσεων σαν παρηγοριά για τους χαμένους γονείς, για το καμένο σπίτι. Τι ψηφοθηρία, τι ντροπή.

Και βέβαια η (προ)απαιτούμενη συνωμοσιολογία. Για τα άταφα και μη αναγνωρισμένα ακόμα θύματα δεν φταίνε όσοι ένιψαν τας χείρας τους τόσο προκλητικά από τη πρώτη στιγμή της καταστροφής αλλά τα ΜΜΕ που αποκάλυψαν, περιέγραψαν, κατήγγειλαν και που πρέπει να τιμωρηθούν από αυτούς που πλήρωσαν στην πολιτική τους διαδρομή πολύ ακριβά το τίμημα του δικαιώματος στην ελεύθερη έκφραση.