ΕΡΜΗΝΕΥΤΙΚΑ: καλός – απολιτικός , κακός – αντιπολιτικός , άσχημος – Πολιτικός, ευχάριστος – ποπουλιστής , ουδέτερος – πρακτικά παρών απών.

Αυτές τις μέρες, με αφορμή το κόμμα – πείραμα Ποτάμι, γίνεται μια κουβέντα αναφορικά με το εύρος και τον ορισμό του απολιτικού. Το στερητικό α της λέξης, εντοπίζει και το περιεχόμενό της. Το Πολιτικό, ως εκφορά θεσμισμένου Λόγου, μπορεί να συνδέεται στην αρχή δημιουργίας του είτε με πολιτικές πλαδαρότητες είτε με δημαγωγικές πρακτικές, τίποτα όμως δεν αποκλείει μελλοντικές μετακινήσεις τους προς το ουσιώδες και αυστηρό Πολιτικό. Επειδή όμως μεσομακροπρόθεσμα , κατά Κέυνς, θα είμαστε πεθαμένοι, αναγκαστικά ετούτα τα γραφόμενα αφορούν στο παρόν.

Συνηθίζουμε να ορίζουμε ως απολιτική, εκείνη την κατασκευή, που αν και διακρίνεται από ένα γενικόλογο πολιτικό επίχρισμα με τις μορφές αυταπόδεικτων και ομολογημένων κοινοτοπιών, εντούτοις ο κορμός των λέξεων, που την συνθέτουν αποκαλύπτει μιαν απουσία συνεκτικής πολιτικής επαγωγικότητας και μια – μάλλον – καλοπροαίρετη βούληση άσκηση Πολιτικής, που όμως περιορίζεται σε συναισθηματικές και αλληλεγγυακές αβεβαιότητες , που σε καμμιά περίπτωση δεν αποτυπώνουν σιγουριά. Η ασπόνδυλη κατασκευή, όσο κι αν δελεάζει όπως νόμιμα δελεάζει το κάθε καινούργιο, όσο κι αν ακούει τις πρώτες ιαχές, εντούτοις μην έχοντας παρά την μόνη αυτοαναφορικότητα του ενός, του Αρχηγού δύσκολα μπορεί να μετουσιωθεί από πολιτική πλαδαρότητα σε κυβερνητική δυνατότητα. Αλλά ακόμα κι αν το πετύχαινε, όπως κάποτε ο Μπερλουσκόνι στην Ιταλια περί το 1994 – ως γεγονός το αναφέρω, χωρίς καμιά επιμέρους συγγένεια- η παλιότερα ο Ανδρέας εδώ, τότε γρήγορα θα πρεπε να μετακινηθεί προς κάτι άλλο, στέρεο, όπως και οι παραπάνω έπραξαν. Όμως τότε δεν θα ταν αυτό, που προορίζεται να γίνει, ένα μετακομματικό συστημικό αλλά και ολίγον αντισυστημικό κόμμα. Εντούτοις, το Ποτάμι αυστηρά δεν μπορεί να κριθεί ως απολιτίκ, αφού περιέχει τον σκόρπιο και ανομογενοποίητο λόγο πολιτικοποιημένων ανθρώπων, στην τρέχουσα αγορά όμως εξεύρεσης άμεσων και μετρήσιμων κυβερνητικών εκδοχών, εύκολα η πλαδαρότητα μπορεί με σχετικότητα να χαρακτηριστεί απολιτική.

H διαφορά του απολιτικού από τον λαϊκιστή, η αλλιώς τον ευχάριστο, είναι πως ο δημαγωγός περισσότερο συνομιλεί με τον εαυτό του παρά με το μέτωπο της λογικής. Βέβαια τούτο μπορεί να συμβεί και στον απολιτικό σε μικρότερο βαθμό, καθόσον αυτός κυρίως έλκεται από τον χυλώδη αυτοαναφορικό και αδιαμεσολάβητο διάλογο ανάμεσα στο κοινό και σ’ αυτόν. Ο ευχάριστος ποπουλίστικος λόγος, παρά την απλοϊκή οργή του, είναι ουσιωδώς ανεφάρμοστος αφού σε συνθήκες δυτικών δημοκρατιών αποτρέπει τους πολίτες από την σκέψη και την απάντηση με βάση τις υπάρχουσες νομοτέλειες. Σ’ αυτή την κατηγορία εντάσσω τον ΣΥΡΙΖΑ – δείτε τις τρελλές δηλώσεις του νουνεχούς Δραγασάκη, πρόσφατα – κι όχι το ΚΚΕ, που αυτοαναφέρεται ως συλλογικότητα, σ’ ένα άλλο παραφυσικό σύστημα, σφιχτά και πολιτικά δομημένο, σ’ ένα μακρόχρονο αποτυχημένο πείραμα και σε μια νέα μέλλουσα κυριαρχία του, φαντασιακά βέβαια. Πάντως, τίποτα δεν αποκλείει την μετάλλαξη του λαϊκιστή σε ρεαλιστή, όπως πχ. ο πρωθυπουργός , προ εκλογών και μετά από αυτές.

Στους αντιπολιτικούς σχηματισμούς περιλαμβάνω τα σχήματα τύπου ΧΑ η των επίδοξων διαδόχων τους , στηριγμένων στην βία και στο φυλετικό, χωρίς καν τον πρώιμο ριζοσπαστισμό , αρνητικό βέβαια, των προπολεμικών προπατόρων τους.

Ο άσχημος της συντροφιάς, είναι αυτός που αποτελεί, και στα καλά και στα δυσάρεστα, τον αμιγώς Πολιτικό, με βάση τις νεωτερικές αλλαγές από το 1600 ίσαμε σήμερα και ο οποίος κινείται ή οφείλει να κινείται στην φόρμα – αλληλουχία, η οποία μέσες – άκρες έχει τα εξής βήματα : στόχος ή όραμα βατό, αριθμητική αποτύπωσή του , προσπάθεια υλοποίησης και μετρήσιμο αποτέλεσμα.

Το παραπάνω δείχνει κοπιώδες, αλλά είναι και η μόνη ορατή εγχάραξη στο πολιτικό και εν μέρει στο οικονομικό εγχείρημα, ακόμα δε καλύτερα αν περιέχει τα ελάχιστα δυνατά παρουσιολόγια δημαγωγίας.

Από το 1993 και δώθε, τον ρούχο αυτό επιχειρεί να ενδυθεί η φιλελελεύθερη Σ/δημοκρατία, αν κι όχι πάντα με επιτυχία. Μετά την περίοδο 1993 – 2004, που εδράστηκε στην Σ/δημοκρατική ευρωπαϊκή προσήλωση του Κ. Σημίτη, η σημερινή εκκίνηση της ΕΛΙΑΣ , παρόλες τις ενστάσεις και τα αβέβαια ποσοστά , είναι αυτή που «ίσως ανακαλύψει το μυστικό του φρέατος», δηλαδή τον επανορισμό της μετά την λιτότητα .

Α! Το λησμόνησα. Είναι και οι άνευροι άσημοι, επίγονοι παλιών σχημάτων που έδραζαν την λάμψη τους στην αντίθεση με το ΚΚΣΕ , ουδέτεροι μες’ στην τωρινή ασήμαντη αμεριμνησία τους και την απουσία προτάσεων μεταρρυθμιστικής ουσίας, με την ηγετική τους ομάδα να έχει συμπεριφορά μονοπρόσωπης ΕΠΕ .

Κλείνοντας να πω , πως δυνατόν να υπάρχουν τεμνόμενα τόξα , σ’ όλες τις παραπάνω κατηγοριοποιήσεις εκτός των αντιπολιτικών. Όσο μικρότερες οι τμήσεις, τόσο καθαρότερες οι ταυτότητες των σχημάτων.