Η πρόσφατη σφοδρότατη κακοκαιρία με την πρωτοφανή χιονόπτωση, η «Μήδεια», έφερε στην επιφάνεια για μια ακόμα φορά τις χρόνιες παθογένειες του ελληνικού κράτους και των δημοσίων υπηρεσιών του. Τις αρρυθμίες, την επικάλυψη αρμοδιοτήτων, την έλλειψη συντονισμού, την αποκρουστική δημόσια εικόνα της επίρριψης ευθυνών ο ένας στον άλλον. Deja vu. Ταλαιπωρήθηκαν αχρείαστα δεκάδες χιλιάδων ατόμων και νοικοκυριών από τη διακοπή ρεύματος και νερού, κυρίως σε περιοχές της Αττικής και της Εύβοιας. Δίκαια η οργή και αγανάκτηση όσων υπέφεραν κάτω από πολύ δύσκολες συνθήκες. Κι εδώ υπάρχουν μόνιμα αίτια και συγκεκριμένες ευθύνες καθώς και απαράδεκτο έλλειμμα ενημέρωσης.  Ευτυχώς, οι εμφανείς αυτές αδυναμίες δεν οδήγησαν σε  ανθρώπινες απώλειες.  

Ωστόσο, η μεγάλη κινητοποίηση διαθέσιμων υλικών και ανθρώπινων πόρων, ακόμα και του στρατού, η τεράστια συμβολή και αφοσίωση νυχθημερόν των συνεργείων και όλων των δυνάμεων, εν μέσω μάλιστα πανδημίας, φαίνεται να απέδωσαν σε μεγάλο βαθμό. Η παροχή ρεύματος αποκαταστάθηκε πολύ σύντομα στην πλειοψηφία των περιπτώσεων. Δεν είναι μικρή υπόθεση. Τους αξίζει κάθε έπαινος. Το «κράτος» υπό την ευρεία έννοια, ναι μεν ήταν εκεί αλλά post festum. Υποστηρίζεται βασίμως ότι τα προβλήματα θα είχαν αποφευχθεί κατά 90% περίπου εάν είχε υπάρξει έγκαιρη προληπτική συνεργασία μεταξύ αρμόδιων δημόσιων φορέων. Όμως, υπάρχουν κι άλλοι υποκείμενοι παράγοντες, όπως το τεράστιο έλλειμμα επενδύσεων στο δίκτυο του Διαχειριστή (ΔΕΔΔΗΕ), ύψους 460 εκ. ευρώ στην περίοδο 014-2019, η χρεοκοπημένη στην ουσία ΔΕΗ. Είχαν ξεμείνει κι από στύλους. Τέτοιο χάλι. Η σχετική δημόσια συζήτηση αναδεικνύει τις διάφορες πτυχές του θέματος. Δεν χρειάζεται περαιτέρω μνεία.

Θα περίμενε κανείς ότι μπροστά σε τέτοιες έκτακτες καταστάσεις οι μεν διάφοροι πολιτικάντηδες, ευτελή κυβερνητικά και κομματικά στελέχη, να σιωπούν αν δεν έχουν κάτι σοβαρό και καλύτερο να πουν ή να προτείνουν, τα δε κόμματα της Αντιπολίτευσης να δείξουν πιο υπεύθυνη στάση και να προτείνουν συγκεκριμένες, εφικτές λύσεις αντί να περιορίζονται σε καταγγελίες. Ακούστηκαν απίθανα και γελοία επιχειρήματα.  Άπαντες γνωρίζουν φυσικά το θέμα αλλά σφυρίζουν αδιάφορα. Για με τον ΣΥΡΙΖΑ δεν θα περίμενε κανείς κάτι καλύτερο. Άκρατος λαϊκισμός μέχρι χυδαιότητας. Υποκρισία, Ψεύδη, Διαστρεβλώσεις. Ίσως για όλα να φταίει τελικά η Μαρέβα.

Από το ΚΙΝΑΛ θα περίμενε κανείς μια πιο υπεύθυνη στάση. Αντ? αυτής  επιδόθηκε  σε πλειοδοσία λαϊκισμού. Η πρόεδρός του απεφάνθη πάραυτα ότι το «επιτελικό κράτος χρεοκόπησε», προφανώς  διότι ο κ. Σκανδαλίδης δεν μπόρεσε για μια ημέρα να πάει στο γραφείο του στο Κολωνάκι, όπου και το εκχιονιστικό μηχάνημα του Δήμου, η λειτουργία του οποίου πυροδότησε το ταξικό παραλήρημα της «Αυγής» σε σχετικό πρωτοσέλιδο. (Το επεσήμανε με την ειρωνική του πέννα ο Γιάννης Μεϊμάρογλου). Ως γνωστόν, στο Cafe Da Capo χτυπάει η καρδιά της αστικής τάξης. Δεν ήμαστε όλοι το ίδιο, όπως λέει παλαιό άσμα, «Λαός και Κολωνάκι». Η εκδικητική «Μήδεια», προφανώς αριστερή, σάρωσε τα εύπορα Βόρεια Προάστια. Φαντάζεται κανείς τι θα γινόταν εάν οι διακοπές ρεύματος και νερού είχαν γίνει σε λαϊκά προάστια και συνοικίες, ω μη γένοιτο!! Εδώ ο κ. Ξυδάκης, ως εξέχων μετεωρολόγος, είδε καταστροφικές χιονοπτώσεις (ανύπαρκτες βέβαια) σε προσφυγικό καταυλισμό για να τον επαναφέρει αφελώς στην τάξη πρώην βουλευτής του ΣΥΡΙΖΑ. Κανένα πρόβλημα. Συνέχισε απτόητος.

Αξιομνημόνευτη είναι η στάση του ΚΚΕ, το οποίο απέδωσε τα πάντα στις επάρατες ιδιωτικοποιήσεις και χαρακτήρισε την όλη υπόθεση «συνειδητό έγκλημα κατά του λαού» Ποιοι να σχεδίασαν άραγε το έγκλημα αυτό κατά της αστικής τάξης των Βορείων Προαστίων;

Κυβέρνηση και αρμόδιοι φορείς οφείλουν να αναλάβουν τις ευθύνες τους. Το αν ενοχλήθηκε το Μαξίμου ή αισθάνθηκε δυσφορία για την εικόνα των δημοσίων υπηρεσιών αφήνει τους πολίτες παγερά αδιάφορους. Χρειάζονται θαρραλέες αποφάσεις πέρα από την πλήρη και ξεκάθαρη οριοθέτηση των αρμοδιοτήτων. Η επανάληψη τέτοιων φαινομένων απαγορεύεται αυστηρά.

Η κυβέρνηση του Κυριάκου Μητσοτάκη βρέθηκε αντιμέτωπη με αναπάντεχα πολύ σοβαρές προκλήσεις. Υποχρεώθηκε και υποχρεώνεται εκ των πραγμάτων να διαχειριστεί με σοβαρότητα και αποτελεσματικότητα  πολλαπλές κρίσεις.  Και τα έχει καταφέρει απροσδόκητα καλά. Κατάφερε να οργανώσει σχετικά γρήγορα και επιτελικά το κράτος και ορισμένους κρατικούς μηχανισμούς πριν τις απρόβλεπτες καταιγίδες. Τα αποτελέσματα σε ορισμένους τομείς, όπως στην αντιμετώπιση της πανδημίας, παρά τα σοβαρά λάθη που έγιναν στη φάση του δεύτερου κύματος, είναι εντυπωσιακά και σε σχέση με τις πιο προηγμένες ευρωπαϊκές χώρες. Όπως άκρως εντυπωσιακές είναι οι επιδόσεις στον τομέα της ψηφιοποίησης του κράτους και των υπηρεσιών του, χωρίς την οποία είναι μάλλον αδύνατο να σκεφτεί κανείς κατά πόσο το πρόγραμμα εμβολιασμού θα μπορούσε να πραγματοποιηθεί με πολύ ικανοποιητικό βαθμό συνέπειας και αποτελεσματικότητας.

Απομένουν πάρα πολλά ακόμα να γίνουν  ούτως ώστε η χώρα να προσεγγίσει ένα πρότυπο σύγχρονου κράτους προς όφελος των πολιτών. Δεν πρόκειται να ανακαλύψουμε τον τροχό. Πληθώρα μελετών και προτάσεων υπάρχουν. Πολιτικό θάρρος χρειάζεται και κυρίως συγκέντρωση υπέρτερων πολιτικών και κοινωνικών δυνάμεων για μεταρρυθμίσεις και την εφαρμογή τους ικανών να κάμψουν τις αντιστάσεις. (π.χ. Παιδεία, Υγεία, Ασφαλιστικό, Κοινωνικό Κράτος, Οικονομία, Ευνομία). Αναγκαίο και δύσκολο, αλλά όχι ανέφικτο.

Είναι φανερό ότι ο σημερινός Π/Θ είναι ο μόνος που διαθέτει αξιόλογες αντοχές και σημαντικό πολιτικό κεφάλαιο για να ωθήσει τη χώρα σε μια νέα φάση εκσυγχρονισμού, προσαρμογής στις  ευρωπαϊκές και παγκόσμιες εξελίξεις, ανάπτυξης και ευημερίας.  Φαίνεται επίσης να διαθέτει την αναγκαία πολιτική βούληση. Δεν αρκεί, βέβαια. Αν τα καταφέρει ή όχι είναι συνάρτηση πολλών άλλων και σύνθετων παραγόντων. Σύμφωνα με τα ευρήματα της εταιρίας Alco για λογαριασμό του τηλεοπτικού Σταθμού Open που δημοσιεύτηκαν την περασμένη Παρασκευή (19/2) η εμπιστοσύνη προς το πρόσωπό του σχετικά με την καταλληλότητα ως πρωθυπουργού μπορεί να έχει σημειώνει κάποια μείωση στο τελευταίο διάστημα, από 46% στο 41%, παραμένει όμως υψηλή και σε σύγκριση με τη στασιμότητα του κ. Τσίπρα (23%), ενώ προβληματισμό θα πρέπει να προκαλέσει σε όλους η επανεμφάνιση με αυξητική τάση του «κανένας» (33%). Οι επόμενες δημοσκοπήσεις θα δώσουν ίσως μια πιο πλήρη εικόνα. Ωστόσο, όπως και ό ίδιος ο Π/Θ υπογράμμισε σε πρόσφατη συνέντευξή του, ότι η εμπιστοσύνη οικοδομείται δύσκολα και χάνεται εύκολα.