του Γιάννη Παπαθεοδώρου για τη στήλη Ανώμαλα Ρήματα—

Ακούσαμε πολλά ενόψει του πολυνομοσχεδίου, το οποίο μετά τη χτεσινή υπερψήφισή του από την οριακή κυβερνητική πλειοψηφία εγκαινιάζει το Μνημόνιο 3 plus (ή, αλλιώς, το «Μνημόνιο για πάντα»). Αναμφισβήτητα, η πιο ενδιαφέρουσα δήλωση ανήκει στην βουλευτή του ΣΥΡΙΖΑ κ. Θεοπεφτάτου: «Προσπαθήσαμε το ποσό του ΦΠΑ να μοιραστεί σε διάφορα είδη. Επειδή δύσκολα συμβαίνει και να πίνεις πολύ και να καπνίζεις πολύ και να πηγαίνεις να πίνεις πολλούς καφέδες, δηλαδή πρέπει να συμπίπτουν πάρα πολλά πράγματα για να επιβαρυνθεί σοβαρά ένα νοικοκυριό, και γι’ αυτό μοιράστηκε». Τυχαίνει να ανήκω και στις τρεις κατηγορίες, και ομολογώ πως ποτέ δεν είχα φανταστεί πως ο κ. Τόμσεν και η παρέα του ασχολείται ειδικά με τα ανθρώπινα πάθη των καθημερινών βλαπτικών εξαρτήσεων για να «μοιράσουν» το βάρος των Μνημονίων. Η αλήθεια όμως είναι ότι όταν ένας/μία βουλευτής του ΣΥΡΙΖΑ έχει φτάσει να ψηφίζει μέτρα για μια «αιωνιότητα και μια μέρα», σίγουρα θα πρέπει να έχει ήδη κατασκευάσει ένα βολικό άλλοθι για να πείσει πρώτα από όλους τον εαυτό του ότι η έδρα του αξίζει περισσότερο από τη συνείδησή του.

Εξαιρώ τους υπουργούς. Τα χαμόγελα και τα γέλια που είδαμε στα υπουργικά έδρανα στη διάρκεια της κοινοβουλευτικής συζήτησης ανήκουν δυστυχώς σε μια άλλη κατηγορία, στην οποία η αμηχανία, ο αμοραλισμός και ο κυνισμός εναλλάσσονται, με βάση το χαμηλό, πλέον, βαρομετρικό της εξουσίας. Τα χειροκροτήματα των όρθιων βουλευτών της συμπολίτευσης, μετά την ομιλία του πρωθυπουργού, ήταν η πιο σαφής ένδειξη της νέας κυβερνητικής «αυταπάτης». Συνέχεια στο DIMART