Η «ιστορία» είναι πραγματική: Μόλις ένα παιδί είδε στο Ζάππειο, προφανώς για πρώτη φορά, να κρέμονται τα πορτοκάλια στις πορτοκαλιές, φώναξε έκπληκτο στη μητέρα του: «Μαμά κοίτα, τα πορτοκάλια τρελάθηκαν και ανέβηκαν στα δέντρα»!
Και όταν εκείνη, απορημένη το ρώτησε πού έπρεπε να βρίσκονται τα πορτοκάλια, πήρε την απάντηση που έβγαινε από τις μέχρι τότε παραστάσεις του παιδιού: «Στο ψυγείο»!
Ο πρωθυπουργός μας, όπως ακριβώς το μικρό παιδί με τα πορτοκάλια, έχει κι αυτός τις δικές του παραστάσεις. Που είναι ότι τα λεφτά δεν βγαίνουν με δουλειά, αλλά βρίσκονται σε αφθονία στο «ψυγείο». Δηλαδή, στο δημόσιο ταμείο!
Και αυτό γιατί, δεν απέκτησε ποτέ την εμπειρία εκείνου, που ξυπνάει το πρωί για να πάει στη δουλειά του, που αγωνιά να καλύψει τις υποχρεώσεις του. Δεν έχει, με άλλα λόγια, τις παραστάσεις που επιβάλλουν στον καθένα να γνωρίζει, πώς εξοικονομούν οι άνθρωποι τα αναγκαία για να ζήσουν. Άρα, έχει την ίδια ακριβώς εμπειρία ζωής, που είχε το παιδί με τα πορτοκάλια.
Οπότε, είναι φυσιολογικό να πιστεύει ότι, αρκεί να πάρεις τα κλειδιά του δημόσιου ταμείου, για να υπάρχουν ατελείωτα λεφτά!
Θυμίζω ότι οι πιο «προχωρημένοι» θεωρούσαν ότι δεν αρκούν τα κλειδιά του δημόσιου ταμείου, αλλά χρειάζονται και τα κλειδιά του νομισματοκοπείου, ώστε να «κόβεις» λεφτά. Αυτά όμως είναι «λεπτομέρειες».
Σύμφωνα λοιπόν με την αντίληψη αυτή, η δουλειά είναι όχι μόνον άχρηστη και άσκοπη δραστηριότητα, αλλά και αμαρτωλή, ιδίως όταν είναι παραγωγική. Αν μάλιστα είναι και επιτυχημένη, οπότε δεν απομυζά το δημόσιο ταμείο, αλλά αντίθετα, εισφέρει φόρους, θεωρείται ο ορισμός της διαφθοράς. (Σκέψου, σου λέει, τι έχει κάνει αυτός, για να πληρώνει το δημόσιο αντί να παίρνει, όπως εμείς).
Δεν είναι τυχαίο ότι παραληρούν με τις συζύγους των Μητσοτάκη και Στουρνάρα – εκτός των άλλων – και για έναν φοβερό λόγο: Επειδή είναι επιτυχημένες στις επιχειρηματικές τους δραστηριότητες. Διότι – πάλι σου λέει – αφού πέτυχαν, δεν μπορεί, κάτι κακό θα έκαναν!
Ενώ αντίθετα, αν ήταν αργόμισθες στο δημόσιο ή σε ΔΕΚΟ και ιδίως αν εισέπρατταν και υπερωρίες από το σπίτι τους, θα ανακηρύσσονταν έως και όσιες!
Η διαστροφή αυτή συντονίζεται με το γενικότερο παραλήρημα κατά της ιδιωτικής οικονομίας, από το οποίο διακατέχονται. Την κατάργηση της οποίας επιχειρούν, με το κλείσιμο όλων των επιχειρήσεων, πλην των εμποροπανηγύρεων.
Είναι ο περίφημος τέταρτος δρόμος για τον σοσιαλισμό, των Καμμένου – Τσίπρα. Ο οποίος μάλιστα, αναδιατυπώνει τον γνωστό ορισμό του Λένιν για τον σοσιαλισμό, από «εξηλεκτρισμός συν Σοβιέτ», σε «καταστροφή της οικονομίας, συν διορισμοί».
Σύμφωνα δηλαδή με τον νέο ορισμό, μετά την ερημοποίηση της οικονομίας και την μετατροπή όλων των εργαζομένων του ιδιωτικού τομέα σε ανέργους, επιτυγχάνεται η κατάργηση των τάξεων. Οπότε έχουμε σοσιαλισμό, αφού δεν θα υπάρχουν πλέον εργαζόμενοι, για να τους εκμεταλλευτεί οποιοσδήποτε. (Οι εργαζόμενοι στα πανηγύρια, θα είναι αμελητέα αριθμητικά τάξη). Κάτι που δεν πέτυχε σε τέτοιο βαθμό, ούτε ο Πολ Ποτ!
Αυτή είναι η ηθική, η οικονομική και η κοινωνική βάση του τέταρτου δρόμου για τον σοσιαλισμό των Καμμένου και Τσίπρα. Ή του νέου παραληρήματος – κατά τους «κακεντρεχείς» – στο οποίο βυθίζουν και πάλι τη χώρα οι ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ, σύμφωνα με το οποίο: Η καταστροφή της οικονομίας είναι αδιάφορη, αφού αρκεί να διοριστούμε όλοι στο δημόσιο ή να συνταξιοδοτηθούμε, για να έχουμε χρήματα και κρατική ευτυχία!
Εμπεδώνοντας λοιπόν αυτό το ήθος, πέτυχαν την καθήλωσή μας σε μία μαζική παράνοια: Να συζητά όλη η χώρα, όχι πώς θα αναταχθεί οικονομικά ώστε να βρουν δουλειά οι άνεργοι – πράγμα που είναι η μοναδική λύση για την στήριξη των συντάξεων – αλλά το πώς θα διοριστεί και θα συνταξιοδοτηθεί όλος ο πληθυσμός!
Με άλλα λόγια στέλνουν το υπόρρητο, αλλά σαφές μήνυμα, ότι τα χρήματα για να αναταχθεί η χώρα δεν βρίσκονται στην ανάπτυξη, αλλά στο δημόσιο ταμείο! Όπως ακριβώς, για το παιδί του Ζαππείου, τα πορτοκάλια δεν έρχονται από τις πορτοκαλιές, αλλά από το ψυγείο. Γι’ αυτό υπόσχονται, όχι ανάπτυξη και εργασία, αλλά μόνον διορισμούς και συντάξεις, που προϋποθέτουν το «μεγάλο κόλπο»: Την «γέννηση χρημάτων», από το ίδιο το δημόσιο ταμείο.
Κι εμείς, έχοντας το ίδιο ήθος με τον πρωθυπουργό, συμμεριζόμαστε τη νέα μεγάλη απάτη. Αδιαφορώντας μάλιστα για το γεγονός ότι, αν επιχειρηθεί η υλοποίησή της, επιστρέφουμε στο καθεστώς που οδήγησε στην κρίση.
Με όρους δηλαδή ιστορικής ατιμίας, εξασφαλίζουμε την καταστροφή για την επόμενη γενιά.
Άλλωστε, ΟΛΑ τα αντίστοιχα παρανοϊκά παραληρήματα στο παρελθόν, από την σταλινική Ουκρανία, μέχρι την μαοϊκή Κίνα, οδήγησαν σε εκατομμύρια νεκρούς από λιμό
Που πάει να πει πως – ελλείψει συλλογικής ιστορικής μνήμης, αλλά και συλλογικού ήθους – το μόνο που διδάσκει η ιστορία στην περίπτωσή μας, είναι ότι η ιστορία δεν διδάσκει.
ΥΓ Ίσως τα πάντα νοηματοδοτούνται, από έναν επικοινωνιακό θρίαμβο της κυβέρνησης. Η οποία πέτυχε να αναγάγει σε «Μεγάλη Ιδέα» και «εθνικό στόχο», την παγίωση μίας άλλης ατιμίας! Την άνιση μεταχείριση των συνταξιούχων! Όπου, σύμφωνα με το γνωστό «κόλπο», ο νέος συνταξιούχος, ακόμη και αν έχει μεγαλύτερο χρόνο υπηρεσίας και έχει καταβάλει περισσότερες ασφαλιστικές εισφορές, θα πρέπει να εισπράττει σημαντικά λιγότερα από τον παλιό συνταξιούχο!