Ο κάθε άνθρωπος που δρα, έχει και μία άλλη πλευρά - έναν δεύτερο εαυτό - που τον «παρατηρεί». Έτσι λοιπόν αυτός ο «δεύτερος εαυτός», ως παρατηρητής, γνωρίζει πάντα την αλήθεια. (Αυτά κατά την σωκρατική σύλληψη).
Που πάει να πει πως ακόμη και όταν το ψέμα κατακυριεύει τον κόσμο, η αλήθεια δεν εξαφανίζεται. Την διασώζει ο ίδιος ο ψεύτης, που την γνωρίζει. (Μέσω του δεύτερου εαυτού).
Δεν συμβαίνει όμως το ίδιο με τον υποκριτή. Διότι ο υποκριτής λέει ψέματα και στον ίδιο τον εαυτό του. Έτσι εξουδετερώνει τον εσωτερικό «παρατηρητή» των πράξεών του, με συνέπεια να μην υπάρχει «μάρτυρας της αλήθειας».
Γι’ αυτό, όπως έχει εύστοχα επισημανθεί, «….μόνον ο υποκριτής είναι πραγματικά σάπιος ως το κόκκαλο».
Ο Στέργιος Πιτσιόρλας δεν είναι ένα απολιτικό άτομο, το οποίο δεν έχει συνείδηση των πράξεων και των λόγων του, όπως συμβαίνει με όλα τα παιδιά του κομματικού σωλήνα. Δηλαδή δεν πρόκειται για άνθρωπο που θα μπορούσε να βλάψει, έστω και ανεπίγνωστα, τη χώρα.
Αντίθετα, πρόκειται για βαθύτατα «πολιτικόν ζώον».
Το απέδειξε και το γεγονός ότι υπηρέτησε αποτελεσματικά τα συμφέροντα της χώρας, σε μία περίοδο (κυβέρνησης Τσίπρα), κατά την οποία απουσίαζε το κύριο χαρακτηριστικό της πολιτικής: η μέριμνα για τον κοινό κόσμο. Η οποία είχε αντικατασταθεί κυνικά από την μέριμνα για την εξουσία με κάθε τίμημα.
Δεν είναι τυχαίο – για το δημόσιο ήθος του - ότι ήταν ένα από τα «αγαπημένα παιδιά» του ποιητή της πολιτικής Λεωνίδα Κύρκου.
Και πριν χαμηλώσουν οι αφροί από την θεατρική "οργή" του κ. Τσίπρα για την παρακολούθηση Ανδρουλάκη και υπό τον απόηχο της δήλωσής του ότι την δική του περίοδο ουδείς πολιτικός παρακολουθείτο, μαθαίνουμε ότι παρακολουθούσαν τον Στέργιο Πιτσιόρλα!
Τον μοναδικό ίσως άνθρωπο της τότε κυβέρνησης, που φρόντιζε συνειδητά και αποτελεσματικά το κοινό συμφέρον. Κάτι για το οποίο υπάρχουν οι αποδείξεις. (Λέτε γι’ αυτό να τον παρακολουθούσαν;)
Μήπως λοιπόν η όλη στάση του κ. Τσίπρα είναι το σχολικό παράδειγμα για την βασιμότητα της ιστορικής φράσης ότι «….μόνον ο υποκριτής είναι πραγματικά σάπιος ως το κόκκαλο»;