Πάντα η ζωή βάζει διλήμματα είτε σαν τα πανανθρώπινα αμλετικά, είτε σαν τα συμβολικά της ορθόδοξης γραμματολογίας τύπου Ιησούς ή Βαρραβάς, είτε ταπεινά υπαρξιακά πολιτικών χαρακτηριστικών όπως το: Καραμανλής ή τανκς, είτε τα σημίτεια ωμά πλήν ορθά: ή ψηφίζομαι για Πρόεδρος ή παραιτούμαι.
Ανήκω σ΄αυτούς που υποκύπτουν στην βάσανο της αναλυτικής λογικής, πιθανόν και εξαιτίας επιστημονικής επαγγελματικής διαστροφής.
Έτσι λοιπόν δεν μπορώ παρά να δεχτώ πως ο λόγος του κ. Μαλέλη ως εκ της θέσεώς του δεν μπορεί παρά να είναι η ηχώ της Προέδρου κ.Γεννηματά. Γιατί; Γιατί έτσι γίνεται πάντα, προσφέροντας το κατάλληλο αμορτισέρ στην πιο απλή εκδοχή ή το οχυρό στην δυσκολότερη. Σύμπας ο ελάχιστος – δημοσκοπικά – πληθυσμός, που ασχολείται με το γενετικό αποτύπωμα του ΚΙΝΑΛ χριστουγεννιάτικα άρχισε να δέρνει κατά το κοινώς λεγόμενο, τον κ.Μαλέλη. Λάθος, μιας κι έχουν ξαναειπωθεί από τον ίδιο υπό την ιδιότητά του μα και παρηλλαγμένα προ καιρού σε συνέντευξη από την κ. Γεννηματά… άρα δεν μπορεί παρά σε αδρότατες γραμμές να είναι οι απόψεις της.
Τούτου δοθέντος κρίνουμε – κατ΄ουσίαν – τις απηχούμενες απόψεις της επικεφαλής του συνασπισμού ΚΙΝΑΛ αναφορικά με το δέον γενέσθαι της αύριον ως προς την κυβερνησιμότητα του τόπου, συνακόλουθα δε ως προς την επίτευξη κανονικότητας στην βάση των ισχυόντων δεδομένων.
Προφανώς και δεν ξέρω τις ειλικρινείς προθέσεις του ΚΙΝΑΛ και ούτε γίνεται δίκη προθέσεων. Μόνο διαβάζουμε, λέμε, σχολιάζουμε.
Οι θέσεις της κ. Γεννηματά –από όποια σκοπιά κι αν κοιταχτούν – είναι αισθητικά απωθητικές ως ξύλινες και εκτός τόπου και χρόνου, πολιτικά δε αποκρουστικά επικίνδυνες μιας και αν υλοποιούντο θα ερήμαζαν την χώρα, όπως επιχειρήθηκε θεσμικά το 12 από τον Φ. Κουβέλη, που μας οδήγησε σε αχρείαστες κοστοβόρες εκλογές.
Φυσικά εδώ το θέμα δεν είναι καν οι ίσες αποστάσεις, δεν είναι καν ένας παρωχημένος λόγος της δεκαετίας του 1960 και των τότε διλημμάτων, είναι σπουδή περί της ακυβερνησίας της χώρας. Γιατί αν δεν ήταν, θα μπορούσε ο κ. Μαλέλης δηλ. η κ.Γεννηματά να πεί , πως … «αυτόνομα θα διαπραγματευθούμε επί τη βάσει των συσχετισμών εντός των συναινετικών θεσμικών πλαισίων, όπως άλλωστε επράξαμε το 2012».
Αντ ΄αυτών σκαιότατα κλείνεται το μάτι δια του εντεταλμένου κ. Μαλέλη προς την πιο απωθητική πλευρά του ΣΥΡΙΖΑ στο πλαίσιο ενός λεγομένου Προοδευτικού Μετώπου αγνώστων λοιπών στοιχείων, από αυτά που κατά καιρούς διακονούν ο κ. Παππάς, ο κ. Βερναρδάκης και οι ολίγιστοι ιδιοτελείς τύποι της Δύσης, που ευτελίζουν τις παρακαταθήκες του Κράισκι, του Σμίτ, του Πάλμε ή του Γκονζάλεθ.
Μία άλλη ανάγνωση των δηλώσεων Γεννηματά δια στόματος Μαλέλη, δείχνει την προτροπή προς τους ψηφοφόρους του Κέντρου που ακόμα κατοικούν στο ΚΙΝΑΛ και κινούνται στην πατριωτική εντέλει προοπτική της απαλλαγής από το τερατούργημα ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ: αφήστε μας ήσυχους, δεν μπαίνουμε σε μπελάδες … άλλωστε το 12 αμέσως ή εμμέσως είναι αποκηρυγμένο, καίτοι υπήρξε ως δραματική μεν επιτυχημένη δε πολιτική συγκυρία μέσα στο ιστορικό πια πεδίο της διαρκούσης κρίσεως.
Μια επιπλέον εκδοχή διαισθητικής αναγνώσεως μας δείχνει την οδό ενός κάποιου κόμματος νέτου σκέτου, όπου η κυριαρχία της μετριότητας ηγεμονεύει και ο, τι εξαιρετικό έχει για τη ώρα απομείνει, να εξοβελιστεί πλαγίως.
Υπάρχει το καλό μειοψηφικό μήνυμα, αυτό του αγαθού ποιμένος που λέει και ο Χάινριχ Μπέλ στο «ΜΠΙΛΙΑΡΔΟ ΣΤΙΣ ΕΝΝΙΑΜΙΣΙ» μα και το απεχθές μήνυμα του βουβάλου, πάλι στην συμβολική του Μπέλ. Εδώ καταφανώς και με συγκρότηση πελταστών επιλέγεται το πρώτο, αυτό που 20 χρόνια μετά θα κάνει στον κατάλληλο χρόνο πράξη την ομοσπονδιοποίηση ΚΙΝΑΛ ΣΥΡΙΖΑ, στην βάση – υποτίθεται – της προμεταπολιτευτικής Προοδευτικής Παράταξης. Αναφέρω τα 20 χρόνια ενθυμούμενος την αναζήτηση όσμωσης ανάμεσα στον τότε ΣΥΝ και στο ΠΑΣΟΚ του Κ. Σημίτη. Ένα εγχείρημα, που σκόνταψε στους συνήθεις συσχετισμούς κομμάτων παρά τις προσπάθειες του Κ. Σημίτη, του Ν. Θέμελη, του Λ. Κύρκου, του Μ. Παπαγιαννάκη, του Π. Κουναλάκη και άλλων. Ύστερα από αυτούς ο ΣΥΝ έγινε ΣΥΡΙΖΑ και η ισχυρή σ/δημοκρατική φιλοδυτική συνιστώσα περίπου εξαφανίστηκε από τον προελαύνοντα εθνολαϊκισμό του Α. Αλαβάνου, του Π. Λαφαζάνη και στο καλύτερο τέλος του Αλέξη Τσίπρα.
Κάπως έτσι διαβάζω σχηματικά και όχι προσχηματικά τις δηλώσεις Γεννηματά δια των χειλέων Μαλέλη. Κακά τα ψέματα τα κόμματα στο μεγαλύτερο μέρος τους καθορίζονται από τον λόγο του εκάστοτε επικεφαλής αφού προσπεράσουμε την περίοδο του ιδρυτή. Άλλη η οπτική του Σημίτη , άλλη όμως παραπλήσια του Βενιζέλου, άλλη του Μητσοτάκη και άλλη του …Πλακιωτάκη, και βέβαια εντελώς άλλη της σημερινής ά-ν-αρχης και νεποτιστικής – αν και νομιμοποιημένης θεσμικά – προσωπαγούς ηγεσίας του συνασπισμού κομμάτων με το όνομα ΚΙΝΑΛ.
Είναι η ιδιοτελής εμμονή στην παραλλαγή του παλαιού αιτήματος, για την μικρά πλήν έντιμον πατρίδα κόντρα στις υποτιθέμενες ευρεσιτεχνίες είτε του Τρικούπη, είτε του Βενιζέλου είτε ακόμα και του Παπαναστάση. Εν προκειμένω μιλώ για το περίκλειστο κόμμα με ψευδοαρχηγικά χαρακτηριστικά και με θολές απόψεις, οπισθοδρομικές εν πολλοίς σε σχέση με την περίοδο Σημίτη, αυτή την σύντομη του Βενιζέλου μα και την τελευταία του Ανδρέα.
Οι ισχνές αγελάδες πάντα αφοδεύουν περισσή τοξικότητα, που συνήθως δεν αφομοιώνεται επ, ωφελεία του εδάφους ως πρώτη ύλη λιπάσματος.
Οι κουτοί αμνοί – εμείς , εγώ – αντιλαμβανόμαστε αλλιώτικα εκτιμώ το Προοδευτικό σήμερα, την μεταρρύθμιση τώρα, την αλλαγή θεσμών, που απαιτούνται με κορυφαίους αυτούς της Παιδείας και της Δικαιοσύνης.
Αν οι προϊστάμενοι του εντολοδόχου (ατυχούς εν προκειμένω) κ. Μαλέλη δεν το καταλαβαίνουν δικαίωμά τους. Από την στρεβλότητα μιας φαντασιακής παράταξης επιλέγω την συλλογικότητα σκεπτομένων λογικών ανθρώπων, που θα δράσουν κοπιαστικά και ως εμβρυουλκοί για περισσότερους.
Είπαμε λοιπόν: η λογική μας δείχνει την κυριαρχούσα γνώμη της κ. Γεννηματά δια του προφορικού λόγου του κ. Μαλέλη…και κάπου εδώ μπαίνουν τα διλήμματα με τα οποία ξεκινήσαμε ετούτες τις γραμμές …
ΚΑΛΗ ΧΡΟΝΙΑ
Υ. Γ….όσα γράφτηκαν εγράφησαν με επίγνωση και όχι «ανεπίγνωστα», συνιστούν δε νοητική αναλυτική κατασκευή και « …δεν είναι μακέτο». Τα εισαγωγικά παραπέμπουν δια των λέξεων σε γνωστούς επιτυχημένους πολιτικούς..