O βουλευτής κ. Τσουκαλάς εξακολουθεί ακόμη να ανήκει άραγε στον ΣΥΡΙΖΑ; Προφανώς ναι, γιατί δεν έχω υπόψη μου να υπήρξε καμιά σχετική ανακοίνωση του κόμματος ή του προέδρου του και αυτό παρότι δεν εμφανίστηκε κανείς μέχρι στιγμής, για να τον υπερασπιστεί.
Δεν θα έπρεπε όμως να δώσουν κάποιες απαντήσεις, να τοποθετηθούν επί του ηθικού θέματος που προέκυψε, όταν αποκαλύφθηκε με τη δήλωσή του στο “πόθεν έσχες”, πως έλαβε μια τεράστια αποζημίωση (1.000.000 ευρώ) από το ασφαλιστήριο συμβόλαιο που του είχε φτιάξει η ξένη τράπεζα στην οποία “εργαζόταν”, ενώ ταυτόχρονα ήταν μεγαλοσυνδικαλιστής και την περίοδο που του έδωσαν το ασφαλιστήριο πρόεδρος της ΟΤΟΕ. Την ίδια ακριβώς εποχή που ο κλάδος βρισκόταν σε διαρκείς απεργιακές κινητοποιήσεις στις ελληνικές τράπεζες! Μέχρι στιγμής σιγή ιχθύος…
Εντάξει, ο άλλος βουλευτής τους, ο κύριος Τσακαλώτος, που μαζί με τον έτερο κύριο, καθηγητή κ. Σταθάκη, (στελέχη και οι δύο του οικονομικού επιτελείου του ΣΥΡΙΖΑ) εμφανίζονται να έχουν επενδύσει πολύ μεγάλα ποσά στο εξωτερικό, μας εξήγησε ο ίδιος πως δεν φταίει αυτός αλλά… ο μπαμπάς του, που του τα έδωσε.
Δεκτό, αλλά και αυτά δημιουργούν, όσο να ’ναι, κάποιους προβληματισμούς! Καθότι τα συγκεκριμένα πρόσωπα είναι μεταξύ των υποψηφίων για υπουργικές θέσεις σε οικονομικά υπουργεία, στην περίπτωση που ο ΣΥΡΙΖΑ κερδίσει κάποια στιγμή τις εκλογές και αναλάβει τη διακυβέρνηση της χώρας.
Τώρα θα μου πείτε, τι δηλαδή θα έπρεπε να είναι φτωχοί, μίζεροι και μη κοσμοπολίτες, για να μπορούν να αναλάβουν αυτές τις κυβερνητικές θέσεις; Όχι βέβαια, αλλά το συγκεκριμένο προφίλ όλων αυτών των ανθρώπων δεν ταιριάζει και πολύ με το πολιτικό προφίλ που λανσάρει το κόμμα της αξιωματικής αντιπολίτευσης και ο πρόεδρός του ως οι ασυμβίβαστοι πολέμιοι των πάσης φύσεως συμφερόντων των “στυγνών” χρηματιστηριακών αγορών των ξένων “αδίστακτων” funts και των κάθε είδους συμφερόντων, τύπου ας πούμε “Βlack Rok”, που στις Σκουριές στη Χαλκιδική “δηλητηριάζουν τα παιδιά μας”.
Δημιουργούνται σίγουρα αμφιβολίες στο τι τελικά πρόκειται να κάνει ο ΣΥΡΙΖΑ ως κυβέρνηση! Θα ακολουθήσει μια σκληρή αδιάλλακτη στάση απέναντι σε όλους και σε όλα, θα υιοθετήσει δηλαδή την πολιτική γραμμή και τις προτάσεις της αριστερής πτέρυγας του κόμματος, της οποίας ηγείται ο “αδιάλλακτος” Παναγιώτης Λαφαζάνης; Ή τελικά θα “υποκύψει” στον ρεαλισμό και τον φορμαλισμό των κοσμοπολιτών μετριοπαθών, μέσα στο πλαίσιο της υπό την Ευρωπαϊκή Τράπεζα, του ΔΝΤ και υπό την πίεση των “αγορών” σε γενικές γραμμές προκαθορισμένης πορείας.
Τίθεται το ερώτημα, με ποιο πολιτικό προσωπικό, με ποιους θα κυβερνήσει; Με πρώην μεγαλοσυνδικαλιστές και πρώην κρατικά στελέχη επί κυβερνήσεων του ΠΑΣΟΚ, κατά την περίοδο του άκρατου κρατισμού του, της τσοχατζοπουλικής νοοτροπίας και διοικητικής πρακτικής, τα οποία έχει ήδη εντάξει στις γραμμές του; Ή μήπως θα υποχωρήσει μπροστά στη “γοητεία” της εξουσίας και στην “ευγενή” προσφορά των κάθε είδους τεχνοκρατών και τεχνικών της εξουσίας, οι οποίοι κάθε φορά σπεύδουν να περικυκλώσουν τις κυβερνήσεις.
Ο δρόμος είναι δύσκολος και επικίνδυνος, και τα συγκεκριμένα δείγματα γραφής, πέραν των μεγάλων και ωραίων λόγων που εκφωνούνται, όχι και τόσο ενθαρρυντικά, πριν καν βρεθεί το κόμμα της αξιωματικής αντιπολίτευσης στην εξουσία.