Τις δύσκολες αυτές μέρες της εφιαλτικής πανδημίας δεν δοκιμάζονται μόνο τα συστήματα υγείας, η επιστημονική επάρκεια, η αποφασιστικότητα λήψης μέτρων και η πειθαρχία στην εφαρμογή τους. Δοκιμάζεται το σύνολο των αξιών που σφράγισαν διαχρονικά την πρόοδο της ανθρωπότητας. Κλονίζονται βεβαιότητες, ανατρέπονται προτεραιότητες. Η άνιση μάχη για την επιβίωση απέναντι στον αόρατο εχθρό επαναφέρει στο προσκήνιο τις έννοιες της ανθρώπινης θυσίας, της κοινωνικής αλληλεγγύης, της ανιδιοτελούς προσφοράς.
Ταυτόχρονα εντείνεται ο προβληματισμός και η συζήτηση γύρω από τις θεμελιακές αρχές και τους θεσμούς στη βάση των οποίων οικοδομήθηκαν τα σύγχρονα κράτη και οι παγκόσμιοι οργανισμοί. Η συζήτηση αυτή στηρίζεται στην αντιμειμενική αλλαγή πολλών δεδομένων, διεξάγεται όμως συχνά με όρους ιδεοληπτικών προκαταλήψεων που συγκρούονται για την εξασφάλιση ιδεολογικής υπεροπλίας εν όψει της - αβέβαιης από κάθε πλευρά - επόμενης μέρας.
Η Δημοκρατία βρίσκεται στο επίκεντρο της αντιπαράθεσης. Από τη μια πλευρά στέκονται οι ηγεσίες που δεν περίμεναν τον κορωνοϊό για να δείξουν την περιφρόνησή τους στις δημοκρατικές αρχές και δράττονται τώρα της ευκαιρίας για να διευρύνουν και να «νομιμοποιήσουν» την καταπάτηση των ατομικών ελευθεριών. Από την άλλη οι «αδιάλλακτοι» υπερασπιστές των δικαιωμάτων των πολιτών που αντιτίθενται σε κάθε μέτρο περιορισμού τους με το πρόσχημα του κινδύνου της μονιμοποίησής τους.
Η λειτουργία της Δημοκρατίας δεν αναστέλλεται, ούτε προσαρμόζεται στην κλίνη του εκάστοτε Προκρούστη της εξουσίας. Η καταπάτηση των ελευθεριών που απορρέουν από τις αρχές της είχαν πάντα τραγικές συνέπειες για τους λαούς. Το κράτος οφείλει να διασφαλίζει τα ανθρώπινα δικαιώματα όπως αυτό της υγείας που διακυβεύεται στις μέρες μας, χωρίς το οποίο δεν έχουν νόημα τα υπόλοιπα. Η λήψη αποτελεσματικών προστατευτικών μέτρων, με επίκληση στην ατομική ευθύνη και την ανάγκη για αυτοπεριορισμό των πολιτών αποτελούν υπεύθυνη δημοκρατική διαδικασία.
Ο ρόλος του κράτους προσέφερε πάντα πεδίο σύγκρουσης λαμπρό μεταξύ νεοφιλελεύθερων και κρατιστών. Το Δημόσιο δεν μπορεί να εξελιχθεί ούτε σε μηχανισμό διεκπεραίωσης ιδιωτικών συμφερόντων ούτε και σε αποκλειστικό ιδιοκτήτη και πάροχο αγαθών στους πολίτες. Η αρμονική και υγιής συνεργασία μεταξύ δημόσιου και ιδιωτικού τομέα παραμένει η σταθερή βάση για την οικονομική ανάπτυξη και την κοινωνική ευημερία. Αρκεί να αναλογιστεί κανείς την κατάσταση του συστήματος υγειονομικής περίθαλψης στη χώρα μας χωρίς τη συμμετοχή του ιδιωτικού τομέα ή ακόμα, στις μέρες μας, τις επιπτώσεις που θα είχε η απουσία του από την προσπάθεια αντιμετώπισης του φονικού ιού και τις έρευνες για την εξουδετέρωσή του.
Η περιπέτεια του κορωνοϊού είναι μια ακόμη απόδειξη ότι η παγκοσμιοποίηση δεν είναι μια πιθανή επιλογή αλλά μια ακλόνητη πραγματικότητα που πρέπει να αποδεχτούμε, ως πλαίσιο, για τη διεκδίκηση καλύτερων συνθηκών επιβίωσης. Και αν οι διαδοχικές κρίσεις που προηγήθηκαν, άφηναν ίσως σε κάποιους περιθώρια για αμφισβήτηση (σύνορα στα εθνικά ζητήματα, τείχη στο προσφυγικό, μνημόνια στα οικονομικά), η πανδημία που μας απειλεί δεν αφήνει κανένα απολύτως. Πρόκειται για το δεύτερο εκκωφαντικό μήνυμα που, μαζί με αυτό της ραγδαίας κλιματικής αλλαγής, μας υποχρεώνει να αναθεωρήσουμε εδραιωμένες αντιλήψεις, να επανατοποθετηθούμε σε βασικές αξίες, να ξανασχεδιάσουμε το μέλλον. Η επόμενη μέρα ξεκίνησε!
ΤΑ ΝΕΑ
Πηγή: www.tanea.gr