Ο πρ.ΠΘ κ. Παπανδρέου παρουσιάζει μιά μοναδική ιδιαιτερότητα : είναι κομματικός συνιδρυτής μιας ασταθούς ομοσπονδίας κομμάτων , του ΚΙΝΑΛ , στην οποία τον βαρύτερο – έστω και απισχνασμένο ρόλο – έχει το κόμμα ΠΑΣΟΚ του οποίου υπήρξε Πρόεδρος ο ίδιος από το 2004 ως το 2012.
Την Κυριακή 8 Ιουλίου 2018 δημοσιεύτηκε στην Κυριακάτικη εφημερίδα ΄΄ ΕΘΝΟΣ της ΚΥΡΙΑΚΗΣ ΄΄ συνέντευξή του .
Κεντρικό σημείο της – που προβλήθηκε άλλωστε κι από την εφημερίδα – είναι η επαναφορά ή καλύτερα η επανάληψη της θέσης του για μια ΄΄ ..συνεργασία των προοδευτικών δυνάμεων ΄΄ . Βεβαίως εδώ ανακύπτει το μεταφυσικό πλέον ερώτημα ποιες είναι αυτές , οπότε απαντώντας με επιχειρήματα παλαιοτέρων αντιλήψεων προφανώς υπονοείται μία δυνητική όσμωση του ΚΙΝΑΛ με τον ΣΥΡΙΖΑ σε αδιευκρίνιστο – για την ώρα – χρόνο.
Βέβαια θυμάμαι πόσο πολύ είχα προσωπικά χαρεί με την εκλογική συνεργασία του ΠΑΣΟΚ επί Προεδρίας του με τον Στ.Μάνο , που εκτιμώ απεριόριστα και διαφωνώ ελάχιστα. Τώρα δεν έχουμε τέτοιες ενδείξεις , είναι απλώς ο ίδιος ο κ.Παπανδρέου και το μικρό κόμμα του σε άλλους ρόλους , άλλης εποχής.
Φυσικά παρεμφερείς απόψεις – κι απόσο διαισθάνομαι , χωρίς να μπορώ να το αποδείξω – εκφέρονται λιγότερο ή περισσότερο κι από άλλους , ωστόσο το ειδικό βάρος – και του ονόματος – δίνει πιο έντονη χροιά σ΄αυτά που διατυπώνει ο πρ.ΠΘ.και Πρόεδρος της πάλαι ποτέ Β’ Διεθνούς , που τώρα απλώς αποκαλείται Σοσιαλιστική Διεθνής .
Αναδεικνύονται λοιπόν κάποιες – μάλλον δύο – σαφείς πολιτικές τάσεις για την περισσότερο ή λιγότερο άμεση συμπεριφορά του ΚΙΝΑΛ μετεκλογικά , αν και για νάμαστε ειλικρινείς δεν είναι βέβαιο πως το εκλογικό όνομα θάναι το ίδιο.
Είναι η γνωστή θέση – και του κ.Παπανδρέου – περί προοδευτικών δυνάμεων , η οποία παραπέμπει περισσότερο σε έναν ξεπερασμένο από την ζωή πολιτικό ιδεαλισμό , πολλώ δε μάλλον όταν στην ομπρέλα του από κάτω την δεσπόζουσα θέση κατέχει ο κατ΄εξοχήν εκπρόσωπος των θεωρημάτων του Λακλάου και συνακολούθως του πιο οργανωμένου δυτικού εθνολαϊκισμού . Αυτό βέβαια λέει πολλά , αλλά μπορεί κανείς να αντιτείνει πως τόσο στην ΝΔ όσο και στο παλαιό ΠΑΣΟΚ υπήρχαν ακατέργαστες εθνολαϊκιστικές δυνάμεις.Σωστό μεν , μερικό δε καθώς ενυπήρχαν μειοψηφικά και εντέλει εντός των ορίων πολιτισμού του δυτικού κεκτημένου.
Η θέση αυτή , όπως κι αν εκφράζεται , από όποιους κι αν εκφράζεται δεν παίρνει υπόψιν τα πραγματολογικά στοιχεία αφενός της διακυβέρνησης και του πολιτεύεσθαι από τους τωρινούς κυβερνήτες , αφετέρου τα ποιοτικά και ποσοτικά στοιχεία που ανακύπτουν ως αποτελέσματα οικονομικών και θεσμικών χρήσεων πριν και τώρα .
Κατά συνέπεια και δοθέντος του εκλογικού νόμου είναι μια θέση με το μάτι προς το δεύτερο εκλογικό μέλλον μα με όρους ετοιμασίας από τώρα. Η ζωή απέδειξε πως είναι αλυσιτελής και επικίνδυνη , με χαρακτηριστικά πολιτικής παρανοϊκής ψύχωσης .
Η άλλη γνώμη , οργανωμένη ιδεολογικά μα όχι ιδεαλιστικά , απλώς με όρους δημοκρατίας , εμπειρισμού και κανονικής ρεαλιστικής ανάγνωσης των γενομένων είναι αυτή που ξεκινάει από τους ορισμούς του εύρους του εθνολαϊκισμού για να καταλήξει στο αποτέλεσμα της πολιτικής εξισώσεως , που λέγεται εδώ στρατηγική ήττα του Συριζα και απόπειρα επαναφοράς κανονικών ή κανονικότερων συνθηκών στην Οικονομία πρωτίστως , στο Δικαιϊκό Κράτος , στην διπλωματία και την αναγνώριση της δομικής ασυμμετρίας των χρονιζόντων διακυβευμάτων της εξωτερικής πολιτικής.
Η άποψη αυτή στην παρούσα στιγμή εμφανίζεται πως έχει την συγκατάθεση της πλειοψηφίας της βάσης του ΚΙΝΑΛ.
Η ηγεσία του ΚΙΝΑΛ , που είναι και ηγεσία της Δ.Σ. και του ΠΑΣΟΚ , είχεν ακολουθήσει έναν ισόποσο ΄΄ μετωπικό ΄΄ διμέτωπο , ο οποίος όμως δεν απέδωσε – και – δημοσκοπικά σε φάση καθολικής πτώσης του ΣΥΡΙΖΑ και αναζήτησης του κτηματολογίου του λεγόμενου ενδιάμεσου χώρου ….εγώ τον αποκαλώ ρεφορμιστικό . Οι απολύτως ίσες αποστάσεις –με το μάτι κλεισμένο στο πανάρχαιο μότο των προοδευτικών δυνάμεων – εξίσωναν το βλαπτικό παρόν με το τραυματισμένο αλλά εν πολλοίς επουλουμένο παρελθόν. Δεν είναι όμως έτσι , ας πούμε οντολογικά . Ο υπεύθυνος είναι ο κύριος του τώρα – ο ΣΥΡΙΖΑ – κι όχι ο νοικάρης του χτές – το γνωστό πολιτικό σύστημα. Ο συνταξιούχος αστυνομικός , λόγου χάριν ποτέ δεν έχει αρμοδιότητες από αυτές που είχε και τώρα ανήκουν στον εν ενεργεία λειτουργό.
Η πολιτική αυτονομία καθορίζεται από τον γυμνασμένο και αποδεικτικό πολιτικό λόγο , δέκα φορές παραπάνω μιας και η κοινωνία έχει συνθλιβεί ανάμεσα στον οριζόντιο εθνικισμό , στον οριζόντιο ποπουλισμό και στο συνεχιζόμενο χρεοστάσιο.
Οι αντιλήψεις είναι αυτές , που θα δώσουν την μία ή την άλλη γραμμή λαμβανομένου υπόψιν και του εκλογικού συστήματος.
Τους τελευταίους δύο μήνες η ηγεσία του ΚΙΝΑΛ κινήθηκε προς την δεύτερη γνώμη , είτε γιατί ο διμέτωπος δεν έπιασε είτε γιατί είδε το όραμα της Δαμασκού.
Τα ζητήματα είναι όμως εδώ . Η επιλογή πρέπει πέρα από την αναγκαιότητα να εμπεριέχει το δόσιμο σ΄αυτό που κάνεις μέσα στην πολιτική επιλογή , αλλιώτικα γίνεσαι αισθητικά ΣΥΡΙΖΑ που αποδέχεται όλα τα πάντα που του προτείνουν , όμως χωρίς ιδιοκτησία παραμένοντας στο βάθος βαθύτατα αντιδυτικά συντηρητικός.
Θα δούμε τις συνέχειες , θα κρίνουμε τις αλήθειες και τις ιδιοτέλειες , την διάρκεια και την συνοχή. Μια συνοχή – κάνοντας χιούμορ – που πρέπει νάναι αντιστρόφως ανάλογη της υπάρχουσας πολιτικής και οργανωτικής τωρινής συνεκτικότητας της ομοσπονδίας ΚΙΝΑΛ.
Υπό αυτό το πρίσμα και σε περιβάλλον πολιτικής πανταχόθεν αστάθειας , ο κ.Παπανδρέου με την εκφορά της δικής του σημειολογίας επανανέδειξε τους δισεπίλυτους – ακόμα – προσανατολισμούς εν τοις πράγμασι του ΚΙΝΑΛ , ως μόνου ( ; ) για την ώρα κύριου εκφραστή του κεντρώου τόξου με όλες τις αμφιθυμίες του χώρου.
Μόνο να …έρχεται η στιγμή , που πρέπει να διαλέξει , όχι προσκολλώμενο , τον εθνολαικισμό ή τον τραυματισμένο αστισμό….κι εδώ θα κριθούν η αξιοπιστία , το μέλλον , η διάρκεια μπορεί όμως και τα ανάποδά τους.