Ευτυχώς, είδαμε χθες την συνέντευξη του Γιάννη Δραγασάκη στον Παύλο Τσίμα.

Μπορούμε λοιπόν να την σχολιάσουμε.

Όχι τόσο για όσα είπε αφού αυτά είναι χιλιοειπωμένες αριστερές παπάντζες που όλος ο ΣΥΡΙΖΑ επαναλαμβάνει από το 2010 μέχρι και σήμερα, όσο γι αυτά που δεν είπε:

Για τον ιδεολογικό καμβά πάνω στον οποίο επιχείρησε να κεντήσει τις προκλήσεις του υποτιμώντας τη νοημοσύνη μας.

 Ο Γιάννης Δραγασάκης έχει το προσωνύμιο  «ο σοβαρός του ΣΥΡΙΖΑ» και όχι άδικα.

Ναι! Ο Γιάννης με δύο «ν» δεν είναι κανένας ψυχάκιας νάρκισσος όπως ο συνονόματος φωστήρας με ένα «ν».

Ο Γιάννης δεν είναι ένας κακός άνθρωπος ούτε ένας κακός πολιτικός.

Είναι ένας επικίνδυνος πολιτικός, επειδή είναι ένας μορφωμένος και αμετανόητος μαρξιστής-λενινιστής που δεν πιστεύει σε κανέναν από τους πυλώνες της Ανοικτής Κοινωνίας μας.

 Ο Γιάννης δεν πιστεύει ούτε στον καπιταλισμό ως τρόπο παραγωγής και διανομής, ούτε στην Κοινοβουλευτική Δημοκρατία ως σύστημα διακυβέρνησης και Συνταγματικής προστασίας των ανθρωπίνων και των ατομικών δικαιωμάτων.

Ο Γιάννης απλά τα αποδέχεται αυτά ως αναγκαία κακά όσο εκτιμά ότι δεν μπορεί να τα ανατρέψει.

 Για την ακρίβεια, ο Γιάννης αγαπάει τα ανθρώπινα δικαιώματα όπως για παράδειγμα την Ελευθερία και την Ισότητα. Απλά, πιστεύει βαθιά, ότι προϋπόθεση της Ελευθερίας είναι η Ισότητα, ότι αυτή η Ισότητα αποτελεί στόχο που πρέπει να επιτευχθεί με κάθε θυσία, ότι ο φορέας αυτής της Ισότητας είναι η εργατική τάξη και ότι υπάρχει ένας και μοναδικός φωτισμένος επικεφαλής αυτής της τάξης που είναι το προλεταριακό κόμμα νέου τύπου, μία ελίτ επαναστατών που λέγονται κομμουνιστές και δεν μπορεί παρά να είναι επικεφαλής της επαναστατικής διαδικασίας επειδή ξέρουν θέλουν και μπορούν(!) να επιβάλλουν την Ισότητα αφού μόνο αυτοί διαθέτουν την μοναδικά σωστή θεωρία κοινωνικής εξέλιξης που είναι ο μαρξισμός-λενινισμός.

Σε αυτό το κλειστό θεωρητικό Ταλμούδ έχει αφιερωθεί ο εκ Περισσού ορμώμενος Γιάννης.

 Και ενώ αγαπά όπως είπαμε τα ανθρώπινα δικαιώματα δεν τα πάει καλά με τα ατομικά δικαιώματα ιδιαίτερα με το δικαίωμα στην ατομική ιδιοκτησία, το δικαίωμα στην απόκτηση πλούτου και το δικαίωμα στην επιλογή τρόπου ζωής κατά την ελεύθερη βούληση του καθενός.

Γιατί είπαμε.

Ο Γιάννης δεν αγαπάει τον καπιταλισμό και γι αυτό ζει και αναπνέει για τη μέρα που η προηγούμενή της θα ήταν πολύ νωρίς και η επόμενή της θα είναι πολύ αργά για ν? αρπάξει την εξουσία και να φκιάσει ένα Κράτος πολύ δυνατό και πολύ άξιο να καταργήσει τις ανισότητες και το χάος του καπιταλισμού.

Για μια κοινωνική μηχανική ζει ο Γιάννης.

Ίδιος ο Λένιν!

 Κάτι τέτοιο οργάνωνε ο Γιάννης από το 2010 έχοντας καταλάβει ότι ο Αυριανισμός και ο Αντρέας του «ΕΟΚ και ΝΑΤΟ το ίδιο συνδικάτο» είχανε κάνει τα μυαλά των Ελλήνων «προλετάριων» χυλό έτοιμο να «καταλάβει» ότι για όλα έφταιγε ο «ναζί» Σόιμπλε, το «4^ο Ράιχ», οι «ευρωπαίοι τοκογλύφοι» και φυσικά οι ντόπιοι «γερμανοτσολιάδες λακέδες τους» και να ψηφίσει ανάλογα.

 Το 2010 ο Γιάννης αισθάνθηκε ότι η τύχη επιτέλους χαμογελούσε στους τολμηρούς.

Δεν ήτανε μόνο οι ευνοϊκές συνθήκες, η οργή, ο φανατισμός,  η μιζέρια και η ανασφάλεια που πάντα βοηθάνε τους λενινιστές.

Ήτανε που είχε την τύχη να διαθέτει έναν ταλαντούχο μπαλκονάτο φασουλή, μεγαλωμένο με την ιδέα ότι όλα επιτρέπονται, ακόμα και οι πατρικές κολεγιές με τη χούντα, αρκεί να επωάζει αργά και μυστικά «τη γενιά του Δράκου» μια γενιά χωρίς τα αστικά παραφερνάλια του Νόμου, της Ηθικής και της Ευθύνης.

Μια γενιά που θα έκανε τη θεωρία πράξη και τα όνειρα πραγματικότητα!

 Αυτά μας είπε προχτές ο Γιάννης αφού πρώτα φρόντισε να προφυλάξει τον κώλο του φορτώνοντας όλα τα στραβά στο άλλον Γιάνη με το ένα «ν» κατά την ιστορικά επιβεβαιωμένη λενινιστική τακτική.

 Όμως, «θέλει η π…..να να κρυφτεί κι η χαρά δεν την αφήνει» που λέει κι ο μη πολιτικά ορθός σοφός λαός

Με τρεις απαντήσεις του ο Γιάννης επιβεβαίωσε την εμπειρική λαϊκή σοφία.

 α) Όταν ο Π. Τσίμας του ζήτησε να σχολιάσει ότι ένα μεγάλο μέρος του ΣΥΡΙΖΑ εργαζόταν για να βγάλει τη χώρα από το ευρώ, ο Γιάννης (μέσα στη λενινιστική του αυταρέσκεια) δεν κατάλαβε την παγίδα που προφανώς άθελά του έστησε ο Τσίμας και απάντησε ότι «πράγματι ένα μέρος του  ΣΥΡΙΖΑ είχε αυτήν την άποψη»! 

Δώστε βάση!

Ο Γιάννης και το κόμμα του δεν δεσμεύονται από κανένα όριο παρά μόνο από την άποψη που θα επικρατήσει!

Ο Γιάννης και το κόμμα του δεν δεσμεύονταν από την θεμελιώδη επιλογή της χώρας στο πλαίσιο της ΕΕ και μάλιστα στον στενό πυρήνα του ευρώ.

Για τον Γιάννη και το κόμμα του δεν είχε απολύτως καμία σημασία αν η λαϊκή εντολή «κυβερνήστε» είχε αυτονόητα όρια, όπως αυτό της παραμονής της χώρας στο ευρώ.

Αν δηλαδή επικρατούσε η άλλη άποψη μια χαρά θα μπορούσε να βγει η χώρα από το ευρώ και φυσικά και από την ΕΕ.

Απλά επικράτησε η άλλη άποψη και έτυχε να συνταχθεί μ? αυτήν κι ο Γιάννης.

Τυχεροί ήμασταν!

Αν ο Γιάννης αναγνώριζε όρια στην λαϊκή εντολή «κυβερνήστε» τότε δεν θα μιλούσε για «συντρόφους που αποχώρησαν επειδή είχαν άλλη άποψη» αλλά για πραξικοπηματίες που ήθελαν να ανατρέψουν την θεμελιώδη επιλογή της ευρωπαϊκής πορείας της χώρας.

Κατά συνέπεια η παραμονή στο ευρώ δεν προέκυψε ως δέσμευση αλλά ως άποψη.

Άποψη που ο Γιάννης και το κόμμα του μπορεί να μην έχουν και αύριο.

Αλλάζουν οι απόψεις.

Εδώ ο σύντροφος Μπαλαούρας βάφτισε τον Κουφοντίνα λαϊκό αγωνιστή, στο ευρώ θα κολλούσανε!

 β) Το ίδιο συνέβη και όταν ο Τσίμας τον ρώτησε γιατί επέλεξε το κόμμα του  Καμένου αντί για το Ποτάμι ή το ΠΑΣΟΚ.

Εκεί ο Γιάννης κρέμασε το χαμόγελο εκείνου που «γνωρίζει» και με ολύμπια ανωτερότητα απάντησε στον Τσίμα «δηλαδή αυτοί θα ήθελαν»;

Επιβεβαίωσε ότι η έννοια της ηθικής της ευθύνης του είναι άγνωστη, σε αντίθεση με την λενινιστική έννοια της ηθικής του σκοπού.

«Αυτόν βρήκαμε πρόθυμο αυτόν πήραμε»!

Δεν υπάρχουν όρια!

Υπάρχει μόνο η τακτική:

Που επέτρεψε στο κόμμα του Γιάννη να διατηρήσει την εξουσία με την λενινιστική θεωρία του συνοδοιπόρου στην περίπτωση του Καμένου και αργότερα, στην φάση των αποστατών και των γεφυροποιών με την και πάλι λενινιστική θεωρία του χρήσιμου ηλίθιου.

 γ) Εκεί όμως που ο μαρξιστής-λενινιστής Γιάννης έδωσε τα ρέστα του ήταν όταν ο Τσίμας τον ρώτησε πώς και δεν φοβήθηκαν τις συνέπειες της αποτυχίας του εγχειρήματός τους ν? αλλάξουν στα μέτρα τους την Ευρώπη, για ν? αλλάξει με τα ίδια μέτρα και η Ελλάδα.

Εκεί ο Γιάννης με αφοπλιστική ειλικρίνεια επιβεβαιώνοντας ότι «… η χαρά δεν την αφήνει» απάντησε «μα άμα διαρκώς φοβάσαι δεν θα κάνεις ποτέ τίποτα»!

 Καθαρός κι ανόθευτος λενινισμός:

Σημασία δεν έχουν οι συνέπειες αλλά ο σκοπός.

Πόσο μάλλον αν οι συνέπειες δεν πρόκειται να πέσουν απάνω σου αλλά σε θεσμούς, τράπεζες, επιχειρήσεις και εκατομμύρια πολίτες, ένα ποσοστό των οποίων μας  έμπλεξε όλους, όταν ψηφίζοντας έδινε την εντολή «κυβερνήστε» σε ένα τυχοδιωκτικό συνονθύλευμα από  αναπαλαιωμένους σταλινικούς ΚουΚουΕδες μέχρι ανανεωμένους αντισταλινικούς συνήγορους του Κουφοντίνα.

 Και για να μην το ξεχάσω είπε και το άλλο ο Γιάννης ο ντελμπεντέρης ο λενινιστής:

Ότι τα δανεικά από τους Ευρωπαίους πολίτες από τα οποία συνεχίζουμε να αντλούμε τη δυνατότητα να παίρνουμε τις σημερινές συντάξεις  και να έχουμε στρατό, σχολεία νοσοκομεία και δικαστήρια, ήτανε σχέδιο υποδούλωσης της χώρας και ανατροπής της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ.

Με τις υγείες σας συντρόφισσες και σύντροφοι.