Πριν από λίγες ημέρες ο ιστότοπος «Iskra» του κ. Λαφαζάνη είχε έναν μεστό νοημάτων και εθνικής αυτογνωσίας τίτλο: «Οι δανειστές απειλούν με Grexit για να κρύψουν τον πανικό τους»! Ιδού, βαράμε τα νταούλια και οι αγορές χορεύουν. Οι δανειστές είναι σε πανικό. Από χιούμορ πάμε καλά. Θέλει όμως και υψηλές δόσεις ιδεολογικής τύφλωσης, να μη βλέπεις ότι σε πανικό δεν είναι οι ξένοι, αλλά οι πολίτες. Οσοι έχουν σχέση με την αγορά και την παραγωγή και όσοι έχουν καθαρό μυαλό και καταλαβαίνουν ότι τελικά το ύψος των συντάξεων και των μισθών δεν εξαρτάται από τις αποφάσεις του Συμβουλίου της Επικρατείας, αλλά από την υγεία και τις αντοχές της πραγματικής οικονομίας.
Ας μη σπεύσουμε, ωστόσο, να αποδώσουμε τα κωμικοτραγικά αποφθέγματα της αριστερής πλατφόρμας μόνο σε ιδεολογικό εξτρεμισμό. Στην πραγματικότητα, στο ίδιο μήκος κύματος κινήθηκε και ο μέντορας του κ. Τσίπρα, ο Α. Φλαμπουράρης, ο οποίος διαβεβαίωσε ότι θα καταλήξουμε σε συμφωνία επειδή ένα Grexit, αν δεν πανικοβάλλει, πάντως θα κοστίσει πολύ περισσότερο στους Ευρωπαίους. Το αν πάμε μία εβδομάδα πίσω, προσέθεσε, δεν έχει σημασία. Δύο στοιχεία έχουν ενδιαφέρον. Το πρώτο η βεβαιότητα. Στο μυαλό τους υπάρχει το μαύρο και το άσπρο, μέσα ή έξω από το ευρώ, λες και δεν υπάρχουν χίλιες άλλες εκδοχές. Παραμονή για παράδειγμα της Ελλάδας σε συνθήκες ασφυξίας. Το δεύτερο στοιχείο είναι η αδυναμία κατανόησης της σημασίας του χρόνου. Η οικονομία κινείται ήδη με τις αναθυμιάσεις στο ρεζερβουάρ. Από την προκήρυξη των εκλογών μέχρι σήμερα έχουμε καταφέρει να επιστρέψουμε στο 2012. Οπως χαρακτηριστικά έγραφε το Bloomberg, η Ελλάδα πριν από έναν χρόνο πανηγύριζε την έξοδο στις αγορές. Σήμερα αυτό μοιάζει με άπιαστο όνειρο. Γιατί;
Η κυβέρνηση διατείνεται ότι δεν μπορεί να αποδεχθεί μείωση συντάξεων και ομαδικές απολύσεις. Στην πρόσφατη συνάντησή τους, όπως μας ενημέρωσε η «Αυγή», η κ. Μέρκελ είχε μια ενδιαφέρουσα συζήτηση με τον κ. Τσίπρα. Η Γερμανίδα καγκελάριος του επεσήμανε ότι ξοδεύουμε το 14% του ΑΕΠ για συντάξεις, για να απαντήσει ο κ. Τσίπρας με στοιχεία από το Γενικό Λογιστήριο, σύμφωνα με τα οποία το ποσοστό είναι μόνο 7%. Εδώ ανησυχούμε. Γιατί αν το ρεπορτάζ είναι σωστό, τότε ο πρωθυπουργός μπερδεύει το κόστος στον προϋπολογισμό για την επιδότηση των Ταμείων με το συνολικό κόστος των συντάξεων. Από τον προϋπολογισμό διατίθενται περίπου 14 δισεκατομμύρια ή 7% περίπου του ΑΕΠ. Συνολικά οι συντάξεις όμως είναι κοντά στο 14% του ΑΕΠ. Η διαφωνία με την τρόικα, βέβαια, δεν αφορά τις κύριες συντάξεις, αλλά τις επικουρικές. Οι οποίες υποτίθεται ότι είναι πλήρως ανταποδοτικές. Χάρη στη γαλαντομία όμως των κυβερνήσεων του «μαζί τα φάγαμε» έχουν δοθεί τέτοιες αυξήσεις που για τις επόμενες γενιές δεν υπάρχουν πια οι πόροι.
Ας πει, λοιπόν, η κυβέρνηση πού θα βρει τα χρήματα και το πρόβλημα λύνεται. Αλλωστε ο αρμόδιος γενικός γραμματέας, ο κ. Ρωμανιάς, σε μια παραληρηματική παρέμβασή του στο πρωινό του Mega ευχόταν το Συμβούλιο της Επικρατείας να ακυρώσει τις μειώσεις στις συντάξεις. Οταν τον ρώτησαν πού θα βρει τα χρήματα, διαβεβαίωσε ότι «θα τα βρούμε». Οπότε εύλογα τον ρώτησαν, γιατί τότε η κυβέρνηση δεν ακυρώνει τις μειώσεις. Απάντηση φυσικά δεν πήραν.
Το πρόβλημα σχετίζεται άμεσα με το χρέος και τη δυνατότητα να βγούμε στις αγορές. Γιατί κανείς δεν θα αγοράσει ένα ομόλογο από μια χώρα, η οποία όταν θα έρθει η ώρα της εξόφλησης, θα πρέπει να καταβάλει το 25% του ΑΕΠ για συντάξεις. Παρεμπιπτόντως 25% θα ήταν το κόστος των συντάξεων το 2050, πριν γίνει η τελευταία μεταρρύθμιση.
Κάτι ανάλογο ισχύει και για τις ομαδικές απολύσεις. Η ανεργία εκτινάχθηκε στο 27% με το σημερινό καθεστώς της υποτιθέμενης προστασίας. Η λογική πίσω από την αλλαγή είναι ότι οι επιχειρήσεις θα προσλαμβάνουν πιο εύκολα και θα έχουν μικρότερο κίνητρο να κρατάνε τους εργαζόμενους ανασφάλιστους. Ετσι θα μειωθεί πιο γρήγορα η ανεργία, ενώ θα είναι πιο εύκολη και η προσέλκυση ξένων επενδύσεων. Με δεδομένο ότι στα επόμενα χρόνια μπορούμε να πετύχουμε υψηλούς ρυθμούς ανάπτυξης, η πρόταση είναι λογική. Με την προϋπόθεση ότι θα προχωρήσουν οι μεταρρυθμίσεις και θα υπάρξουν μηχανισμοί κοινωνικής αλληλεγγύης. Διυλίζουμε τον κώνωπα και καταπίνουμε την κάμηλο, το γεγονός δηλαδή ότι ένα εκατομμύριο άνεργοι δεν έχουν την παραμικρή βοήθεια. Εκεί πρέπει να δοθεί η μάχη των προοδευτικών πολιτικών. Οχι στη διακινδύνευση της θέσης της χώρας στο ευρώ.