Για να μιλήσουμε ωμά, το εγχείρημα σύστασης της πληθυντικής Κεντροαριστεράς , με άξονα- καταλύτη την έκκληση των 58 , προς το παρόν απέτυχε και γι’ άλλους όπως εγώ έκλεισε, ως προς τον καταλύτη εννοώ.
Ίσως τελικά , ο καταλύτης να είναι κάτι λιγότερο σύνθετο από το ακατέργαστο μείγμα βουλήσεων, σκέψεων και φιλοδοξιών μερικών ανθρώπων, καλής προαιρέσεως οπωσδήποτε, αλλά αδύναμων να ομογενοποιήσουν συμφωνίες και διαφορές και να τις εντάξουν στο τρέχον και μελλοντικό πολιτικό παιχνίδι. Οι 58 συμπεριφέρθηκαν ως πολιτικοί, ενώ δεν είχαν το προστατευτικό πολιτικό όστρακο, που λέγεται πολιτικός φορέας. Βέβαια, θετικά συνέβαλλαν έτσι κι αλλιώς στην κινητοποίηση του πολιτικού φαντασιακού, απαραίτητη παρακαταθήκη για άμεσο μέλλον.
Αναγκαία υπόμνηση. Την πρόσφατη τροπή των εξελίξεων την επέβαλλε μια περίπου 30αδα από τους 58, που παλαντζάριζε ανάμεσα σε ακαθόριστες διεκδικήσεις και ρόλους, την ίδια στιγμή που η πολιτική ομοιογένεια, που ήταν το ευκταίο γέμιζε με λίτρα αβεβαιότητας και έλλειψης ιεραρχήσεων. Κι όμως άλλες ήταν οι προσδοκίες από την γραπτή όσο και σοφή έκκληση του Οκτωβρίου.
Η Πολιτική, ως κοινωνική και θεσμική διεργασία, συχνά είναι έντιμα κυνική και για να απαλυνθεί εν μέρει ο κυνισμός χρειάζονται γρήγορα αντανακλαστικά και οριοθετημένη ευελιξία.
Σε προηγούμενα σημειώματά μου, εντόπιζα ως κύρια αδυναμία ανάπτυξης της συγκεκριμένης πρωτοβουλίας, την ασπόνδυλη οργανωτική κατασκευή αρχικά και την αντίστοιχη ατελή πολιτική κατόπιν. Με την εξαίρεση του Ακροπόλ, στις υπόλοιπες παρεμβάσεις που γνωρίζω έλειψε ο μίνιμουμ προσυμφωνημένος λόγος εξόν από τις απλουστευτικές αναφορές στην πολιτική κύηση ενός επικαιροποιημένου κινήματος της Κ/αριστεράς.
Η υπόθεση του σταυρού – όσον αιφνίδια κι αν ήταν η απόφαση γι’ αυτόν, και με την οποία διαφώνησα – θεωρώ, πως ήταν η θρυαλλίδα αιτία, που λύτρωσε τους περισσότερους της Κίνησης, από τα αδιέξοδα της απροετοίμαστης επένδυσης στον ρόλο του καταλύτη.
Η Κ/Αριστερά, όπως άλλωστε και η δογματική αλλά και η λαϊκιστική Αριστερά, μαζί και η Κ/Δεξιά είναι ορισμοί, με γεωγραφικό μεν πολιτικό προσανατολισμό με ταξικό – κοινωνικό περιεχόμενο δε. Σήμερα έχουν αποσυνδεθεί από τον ομφάλιο λώρο του φωτισμένου αρχηγού περισσότερο από ποτέ, χωρίς αυτό να σημαίνει πως δεν απαιτείται η παρουσία ενός ιεραρχημένου και νουνεχούς Προέδρου, που σωστά θα αντιλαμβάνεται το πρόσημο της άθροισης των κοινωνικών και θεσμικών αναγκών.
Η ομάδα των 58, όντας μια ενσώματη νεφελώδης έκκληση, διόλου προσωποποιημένη περισσότερο έμπλεξε στην πορεία το ζητούμενο, παρά το ξεδιάλυνε.
Το ΠΑΣΟΚ αντιλήφθηκε τον ρόλο του στην βάση του δημοσκοπικού 5% , αλλά πάντως 5%, – και οι αριθμοί χωρίς να είναι η μόνη παράμετρος σε μια συζήτηση, είναι πάντως μια βασική -, οι κινήσεις του Α. Λοβέρδου και του Η. Μόσιαλου πάντρεψαν τα θέλω τους με την ωμή πραγματικότητα , ενώ πολλοί από τους 58 όταν έθεταν τις απόψεις τους , φαίνονταν σαν να μιλούσαν ήδη ως εκπρόσωποι της σύνολης Κ/Αριστεράς, παρότι αυτή ήταν και παραμένει ακόμα φαντασιακή. Τα αυστηρά όρια προς τα πάνω και προς τα κάτω ετίθεντο όλο και λιγότερο.
Στον Γατόπαρδο του ντι Λαμπεντούζα , αλλά και στην κινηματογραφική εκδοχή του Βισκόντι, ο γατόπαρδος – θυρεός ταυτίζεται με τον φθίνοντα αριστοκράτη πρίγκηπα, ο οποίος λυπάται και χαίρεται στη συνέχεια , καθώς πρέπει να κάνει τόσες παραχωρήσεις, ώστε το οικόσημο, ο γατόπαρδος να συνεχίσει να υπάρχει.
Ο δικός μας γατόπαρδος – θυρεός δηλαδή ο τρίτος πόλος περιέρχεται από χέρι σε χέρι, ψάχνοντας τοίχο να εδραστεί.
Για την ώρα πάντως η κλαδεμένη ελιά, είναι η μόνη έδραση που μπορεί να υπάρξει για τον γατόπαρδό μας.