Ξαναθυμήθηκα την τελευταία υπόθεση του Δ/τη , καθώς διάβασα για την δίωρη κατάθεσή  του στον Εισαγγελέα  αναφορικά με   το περιστατικό  Πολάκη.

Δεν υπάρχει λόγος να αναπαράξω  τα ιστορικά της υπόθεσης , ούτε  τα όσα  γράφτηκαν  για την κατάθεσή του.

Απλώς θέλω να αναδείξω τον συμβολισμό της στάσης  του όλα ετούτα τα χρόνια μα κι αυτό τον τελευταίο καιρό, κατά τον οποίο επιχειρείται από πρόσωπα η ζεύξη ιδεών ανάμεσα σ΄αυτές, που μεσοσταθμικά υποστηρίζουν τα δύο κόμματα της δημοκρατικής αντιπολίτευσης – και κυρίως εν προκειμένω το μικρότερο – και στα όσα λόγω και έργω πράττει η  κυβερνητική εθνολαϊκιστική εξουσία.

Αίφνης , ως να διακτινιστήκαμε  από έναν κόσμο σκιερό σε έναν κόσμο χλοερό, γήινο. .. ένθα απέδρα  οδύνη, θλίψις, στεναγμός. Κι αν ήμασταν πιο ενήμεροι περί τα στοιχειώδη της Ψυχολογικής Επιστήμης θα βλέπαμε πόσο μπροστά ήταν ο Φρόιντ, όταν καθιέρωσε το όρο as if ( ως εάν ) για να περιγράψει απατηλές συμπεριφορικές  γραμμές στην προσωπικότητα του ανθρώπου.

Λένε λοιπόν – ενώ παρέκαμψα για συντόμευση το τσάτρα πάτρα του στησίματος των γεφυρών – οι τέκτονες της πολιτικής γεφυροποιίας διάφορα με την ουσία των οποίων δεν αξίζει κανείς να ασχοληθεί καθώς  πρόθεση φανερή είναι να γεφυρώσουν τον δικό τους παρελθοντικό χρόνο με το τώρα και κυρίως το αύριο και το μεθαύριο.

Δεν μπορεί φερ’ ειπείν να πάρει κανείς – υποτυπωδώς , έστω – στα σοβαρά την απόφανσή τους πως η χώρα ταλανίζεται μακροχρονίως από τον νεοφιλελευθερισμό καθώς πάντα ήμασταν μια χώρα του Δημοσίου , μα τώρα γινήκαμε κυριολεκτικώς όμηροι του Δημοσίου σε μια κλειστή περιρρέουσα κοινωνία. Εκτός κι αν οι θεωρητικοί των – στατικώς – αόπλων γεφυρών  εννοούν ως νεοφιλελευθερισμό τον κρατικιστικό κρατισμό, τον παντοτινό Λεβιάθαν του Χόμπς.

Πώς να πάρεις στα σοβαρά τις γνώμες τους που λένε 3-4 πραγματάκια για τον Μαδούρο –επικριτικά για ξεκάρφωμα – και συνεχίζουν με αράδες επί αράδων κι όλες μαζί επί τροχηλάτων  α-φυών αραμπάδων για τα γεωπολιτικά των ΗΠΑ , για την ΕΕ των γερμανικών ελίτ , για τα καταπατούμενα εις την Εσπερίαν δικαιώματα και πάει λέγοντας.

Αυτά τα κουρασμένα διακτινισμένα παλληκάρια , που ως χτές  αυτοδιαφημιζόντουσαν  ως κήνσορες του Νεωτερικού πως και δεν βρήκαν – έτσι για το γμτ, βρε αδελφέ – δυό τρείς κουβεντούλες να πούνε για τον αναχρονισμό της Παιδείας, για την  Ελλάδα του Ενβέρ Χότζα , για την επιτηδευματικότητα,  για την έκπτωση  Δικαστικής Αισθητικής  και Προδικαστικής  Ποιότητος,  για πολλά.

Οι δε θεωρητικοί της υποθέσεως – άντε για τους άλλους να πούμε πως και αδιάβαστοι είναι και χαμπάρι δεν έχουν πάρει για το τι γίνεται γύρω τους λόγω εγκλεισμού των ιδεών τους είτε στα έδρανα , είτε στο καφενείο της Βουλής, είτε εις τους Κολωνακιώτικους εστέτ καφενέδες – , σοφοί περί την Ιστορία , περί την Κοινωνιολογία, περί την Πολιτική Επιστήμη πως και δεν ενθυμήθηκαν  τους ορισμούς  της αντιπροσωπευτικής Δημοκρατίας σε σχέση με το πόσο ποιοτική οφείλει να είναι αυτή; Του πρώτου έτους είναι ετούτα.

Γιατί αλλιώς θα έπρεπε να βρουν  καραμπινάτα σύμβολα , ενδεικτικά των αλλοιώσεων της  Δημοκρατίας. Γιατί  διερωτώμαι , τούτων δοθέντων , το μυαλό τους δεν πήγε στον, πριν φυσικά την κοπανήσουν  για το εμπορικό κέντρο του ελληνικού εθνολαϊκισμού; Γιατί απλούστατα ο Θεσμικός Στουρνάρας, ο Δημοκράτης Στουρνάρας κάνει τζιζ….ταυτόχρονα συμβολίζει τις ανεξάρτητες Αρχές  δηλ. την Ανεξαρτησία των Θεσμών, όλων των Θεσμών, την Ελεγκτικότητα  της Δημοκρατίας στο μη συστημικό Τραπεζικό Σύστημα, την αρραγή αλυσίδα που ενώνει την εθνική Οικονομία με την Υπερεθνική, την υποχρεωτικά δυσάρεστη όψη της πραγματικότητας  που κοιτάζει, όμως , στα ίσια αυτούς που δολίως και ατέχνως επιχειρούν να την καλμάρουν με πολιτικοικονομική  εισαγόμενη κοκαϊνη.

Ο Στουρνάρας δεν κάνει κάτι τρομερό, ας πούμε υπερφυσικό, απλώς εφαρμόζει με μια διασταλτική τυπολατρία τα όσα ο Νομοθέτης που τον έβαλε εκεί τον υποχρεώνει να κάνει. Τα κάνει κι έπειτα  έρχεται συλλογικά ή κατά μόνας η τωρινή Εκτελεστική Εξουσία να τον βάλει στην θέση του είτε εκβιάζοντάς τον , είτε υποκλέπτοντας τα τηλέφωνα με ανοιχτή υπόρρητη απειλή , είτε στοχοποιώντας την οικογένειά του. Αυτό ακριβώς που μπορεί να πάθει ο οποιοσδήποτε άσημος ή πιο λίγο διάσημος από αυτόν.

Αξιακά ο Στουρνάρας σαν εκπρόσωπος Θεσμού – κορυφαίας οικονομικής Ανεξάρτητης Αρχής  εκπροσωπεί εμπραγμάτως τα μη κοινοβουλευτικά ποιοτικά  αντίβαρα , ίσως λιγότερο ισχυρά από τα άλλα , για να πιστοποιήσει την λανθάνουσα κανονικότητα  , την εν καταστολή ή υπνώσει κανονικότητα , αυτή που μας συνέδεε λίγο πολύ τα προηγούμενα χρόνια με τα μεγέθη …με τα μεγέθη τα ποσοτικά και τα ποιοτικά , που αναφέρονταν στην προσπάθειά μας να συντονιστούμε ως Έλληνες και ως Ευρωπαίοι , μεταξύ μας και εν συναλληλία.

Έτσι λοιπόν ο Γ. Στουρνάρας , ο κάθε Στουρνάρας και φυσικά κι ο συγκεκριμένος, είναι μία από τις σπουδαιότερες  ΓΕΦΥΡΕΣ  που θα συνδέσουν την Άλλη Κυβέρνηση με την κανονικότητα , ακόμα κι αν θέλετε με την προσπάθεια να βρούμε κανονικότητα.

Οι γέφυρες, οι παλιές της Τεχνοεπιστήμης , οι τωρινές με τους πυλώνες , τα καλώδια και την προένταση … όλες τους οφείλουν να έχουν στατική και αντισεισμική δυναμική επάρκεια, που μόνον το ξεχώριστό σκυρόδεμα ή όποιο άλλο υλικό πιστοποιημένο μπορεί να προσφέρει. Και σ’ αυτά τα υλικά ασφαλώς και δεν ανήκουν τα φαντασιακά αερικά που συνιστούν τα  ΓΕΦΥΡΑΚΙΑ και τα οποία  υποδύονται πως στέκουν στον αιθέρα έχοντας ως  ατμίζοντα άυλα  θεμέλια τις   επιλεκτικές ανασκοπήσεις συνταξιούχων καθηγητών και τις ατέρμονες περιηγήσεις  αποτυχημένων γερασμένων μαστόρων.