Aρχικώς να πούμε πως η συνεκδοχή είναι η γλωσσική εκφορά  όπου το ένα υποδηλώνει το όλον ή αντίστροφα.

Έχουμε  λοιπόν τρείς εικόνες : ένας ηλικιωμένος άνθρωπος , ο Γ. Μπουτάρης να  κλωτσοχτυπιέται  και να τραυματίζεται ελαφρά , ένας πιο νέος , ο Κ. Χατζηδάκης να τραυματίζεται  και να διασώζεται κυριολεκτικά αιμόφυρτος  και τρείς άνθρωποι την ώρα της δουλειάς τους να  καίγονται  μέσα στον καιόμενο χώρο εργασίας τους.

Φυσικά τα  συμβολοποιημένα  παραδείγματα είναι πολύ περισσότερα , απλώς αναφέρονται αυτά μονάχα  γιατί αποτυπώνουν  μια πτυχή της κοινωνίας στην δεκαετία από το 2008 ως σήμερα.

Κοινός τόπος  και μάλιστα χωρίς καμμία ποιοτική διαφορά σ΄αυτές τις περιπτώσεις είναι πως το έγκλημα συντελείται από έναν μικρότερο ή μεγαλύτερο όχλο , είναι ατελώς σχεδιασμένο όμως προμελετημένο και τα αποτελέσματα θα μπορούσαν να είναι ακόμα χειρότερα  , στην δε MARFIN ειδικότερα  ενδεχομένως να είχαμε περισσότερους θανάτους και ακόμα πιο εκτεταμένες υλικές – οικονομικές ζημίες.

Η διαφορά από τις κλασσικές τρομοκρατικές μεθοδεύσεις είτε μιλάμε για το τρένο στην Μπολόνια  με δράστες τους παρακρατικούς φασίστες της Όρντινε Νουόβο, είτε για την απαγωγή και δολοφονία του Άλντο Μόρο από τους παρακρατικούς εξτρεμιστές της αριστερίστικης  συνομοταξίας των Ταξιαρχιών, είτε για την απαγωγή και δολοφονία του Προέδρου των Βιομηχάνων στην Γερμανία από τους παραπλήσιους των Ταξιαρχιών δολοφόνους της ομάδος Μπάαντερ – Μάινχοφ , είτε για την ανατίναξη του αθηναϊκού σινεμά Έλλη από τους παρακρατικούς φασίστες της ομάδας Αριστ. Καλέντζη – Ν. Μιχαλολιάκου , είτε – κλείνοντας – για τις δράσεις  του ΕΛΑ και της 17Ν, είναι η εκτεταμένη προμελέτη και εκτέλεση , με προσδιορισμό βασικά του θύματος ή των θυμάτων – αριθμητικά στην ΕΛΛΗ ή στην Μπολόνια – και η μυστικότητα των δράσεων σαν σε επιτυχημένο λογοτεχνικό νουάρ.

Σ΄αυτές τις υποθέσεις  η εμμονικότητα  γίνεται βαριά ψύχωση , που επιτρέπει όμως τον ενδελεχή σχεδιασμό της εγκληματικής πράξης , πράξης που γίνεται στο σκοτάδι , πού μοιάζει καθημερινότητα… σαν μια σύγκρουση αυτοκινήτων.

Στις περιπτώσεις της επικεφαλίδας έχουμε την μικρότερη ή μεγαλύτερη παρουσία  φανατισμένου κοινού , όχλου. Επιδερμικά ο όχλος είναι αντιπρογραμματικός και στην ευρεία του μορφή θρησκοληπτικός. Μισεί εκ πεποιθήσεως την ετερότητα και ό,τι αυτή εμπεριέχει, αδιαφορεί δε πλήρως την ώρα του εκστασιασμού  του για την ανθρώπινη ζωή.

Ο Μπουτάρης θα μπορούσε να είχε φονευθεί, όπως κι ο Χατζηδάκης ενώ το απολύτως ακραίο της MARFIN  όπου δολοφονούνται συνηθισμένοι μικροαστοί  είναι η συμβολοποίηση του φονικού της αστικής θεσμικής δημοκρατίας.

Όποιος γνωρίζει τον μέγιστο Μάρτιν Χάϊντεγκερ θα σηκώσει τα χέρια ψηλά με τον διανοητικό διχασμό του κατ΄εξοχήν φιλοσόφου της υπάρξεως από την μία και του διανοητή του ναζισμού από την άλλη. Όποιος έχει ακούσει για τον θεμελιωτή του ιταλικού φιλοσοφικού φιλελευθερισμού , τον Τζεντίλε θα εντυπωσιαστεί μαθαίνοντας πως ήταν ο ισόβιος Υπουργός Παιδείας του Μουσολίνι και είχε το ίδιο τραγικό τέλος μ΄αυτόν.

Τι συμβαίνει λοιπόν ; Το μόνο που δε συμβαίνει είναι πως τα πράγματα είναι ανόμοια. Είναι περίπου ίδια. Συνήθως προνεωτερικές εκφράσεις του νέου εθνικισμού – υποσυνόλου του εθνικολαϊκισμού – , όπως διακονούνται από ημιαλυτρωτικούς συλλόγους – σωματεία ενσταλάζουν φανατισμό σε όλοένα και πιο πολλούς  στην βάση ενός στρεβλωμένου ρομαντισμού, ας πούμε ο Πόντος και μερικοί αλλά καίριοι Ποντιακοί Σύλλογοι, ας πούμε ο πυρήνας των οργανωτών των Μακεδονικών συλλαλητηρίων . Από την άλλη είναι σε συγκλίνουσα  γραμμή ο χιλιοαναλυμένος αλυτρωτισμός της πολιτικής , σε φαντασιακό επίπεδο ,όπως διακονήθηκε από τους υπερόχλους των Αγανακτισμένων. Τα μεγέθη διαφέρουν , τα μέσα είναι ίδια , οι σκοποί ίδιοι. Είναι οι ασύμμετρες απόπειρες ακινητοποιήσεως των κοινωνιών είτε αυτές τρέχουν μπροστά είτε είναι με σβηστές μηχανές προκειμένου να συλλάβουν ορθότητες , λάθη , αντιμετωπίσεις. Σαν την θεραπευτική νάρκωση στην Ιατρική.

Όπως κάθε δυό και τρείς τόνιζε ο Βέμπερ , ο διαχωρισμός μιας κοινωνικής κίνησης από την υπερσυλλογικότητα , που λέγεται όχλος έγκειται στο πόσο επιτυχώς μπορεί να συγκροτηθεί  η μερική συνύπαρξη της συλλογικής συνείδησης με την αντίστοιχη ατομική. Δύσκολο , καθώς πολύ εύκολα διαχωρίζεται η διάνοια από το κατακλυσμιαίο – μωρουδιακού τύπου – συναίσθημα κτήσης  , υπέρ του δευτέρου εις βάρος της πρώτης.

Τα γεννήματα αυτών των τερατογενέσεων, των καλά κρυμμένων πίσω από λεκτικώς ευγενείς προσδιορισμούς , είναι αυτά ακριβώς που δρούν , σχεδόν πάντα. Εδώ στην Θ/νίκη  ο  κρυφοφασισμός, εκεί  τότε στον Χατζηδάκη ο – εκ των πραγμάτων – αδικαίωτος αριστερός  ως μερικότητα του συστήματος των Αγανακτισμένων και στην κορύφωση του δράματος , στην MARFIN , οι χύδην επικαιροποιήσεις της 17Ν στο χειρότερο.

Δημαγωγοί και πάμπλουτοι ζοφεροί επιχειρηματίες – σε αγαστή μερική ή ολική αμοιβαιότητα – , συλλογικότητες ευγενών προθέσεων – υποτίθεται- , θεσμικά αποβράσματα που επιβιώνουν ως ξενιστές εντός των θεσμών χειραγωγούν πανεύκολα αυτούς τους μικρότερους ή μεγαλύτερους όχλους που φαντασιακά λειτουργούν σαν τους Αναστενάρηδες και πραγματολογικά κινούνται μέσα στην απαιδευσία  αν  και συχνά σπουδαγμένοι αναφορικά με τους ανθρώπους που τους συναποτελούν.

Ποιοτικά ο Μπουτάρης παραπέμπει στην MARFIN και αυτή στον Χατζηδάκη ή σε όποιον άλλο συνδυασμό , αφού είναι συνέκδοχα. Σε κάθε ανάμνηση της ΚΑΡΦΙΤΣΑΣ  αντιστοιχίζεται κι ένας δολοφόνος του Κίτσου Μαλτέζου από την ΟΠΛΑ , σε κάθε εκτρωματικό τύπο σαν τον Ψωμιάδη αναλογεί ένας άλλος τύπος του παρελθόντος , Τουρκόφωνος ή δίγλωσσος  από τον Πόντο …απ’ αυτούς που πρωτοστάτησαν στα ιδιωτικά Τάγματα Ασφαλείας της Μακεδονίας εξοργίζοντας ακόμα και τον κατοχικό Π/Θ Ι.Ράλλη, όλοι τους σφετεριστές της αιματηρής μνήμης της εθνοκάθαρσης  των Ποντίων που ξεριζώθηκαν και τα παιδιά των οποίων προχωρούν σήμερα μπροστά γονατίζοντας όταν πρέπει κι όπως πρέπει στις άγονες οδοιπορίες των διωγμένων και εκκαθαρισμένων προγόνων τους.

Οι συμπεριφορές των ανθρώπων πίσω από αλλοιωμένες και σφετερισμένες  οχλαγωγίες – που βαφτίζονται έτσι ή αλλιώς για να ξεχωρίσουν , ενώ στα κύρια είναι το ίδιο – ακολουθούν , δυστυχώς , κατά γράμμα και την Άρεντ της κοινοτοπίας του κακού και τον Φρόιντ αναφορικά με τα διαστροφικά καταστροφικά ένστικτα του θανάτου , που αναδύονται στους ενήλικες όταν ο Πολιτισμός είναι πάσχων , αδύναμος.

Κι ένας Πολιτισμός που κινείται στην μεταμοντέρνα  έξυπνη εκδοχή του ακραίου κοινοβουλευτικού εθνολαϊκισμού  είναι πάσχων , λειψός , επικίνδυνος …και τα βόλια παίρνουν τα μέλη της κοινωνίας , τον συμβολοποιημένο Μπουτάρη , τον συμβολοποιημένο Χατζηδάκη , τον παλιό βουλευτή Αθανασιάδη από την Κοζάνη που υπέστη όσα και ο Χατζηδάκης κι έκτοτε απεσύρθη. Και η κορύφωση του  μαρτυρίου , η MARFIN..

Στο μεταξύ απών ο θεσμικός λόγος της Εκκλησίας ως δόγματος ….μήτε κιχ. Ένα ιδιότυπο – άλλου τύπου – πελατειακό σχήμα τα μέλη του οποίου δεν μπαίνουν το ένα στα χωράφια του άλλου. Δόγματα τα λένε αυτά και πίσω από τις ευπροσήγορες επικεφαλίδες  κινείται η ιδιοτέλεια.

Όπως δεν υπάρχει Δεξιά  ή Αριστερή Τρομοκρατία , παρά μόνο τρομοκρατική εγκληματικότητα έτσι δεν υπάρχουν καθαγιασμένοι ή αμαρτωλοί όχλοι. Ο Μπουτάρης, η ΜARFIN , όλοι είναι θύματα του μίσους προς την ετερότητα, που τόσο προάγουν  οι σημερινοί κήνσορες του ομοιογενούς πολιτικού εθνοποπουλισμού, εδώ και εις την Εσπερίαν….