Εντάξει! Δεν ενθουσιάζεται κάποιος με τις συνεντεύξεις του κ. Φώτη Κουβέλη κι αυτό διότι ο προγραμματικός του λόγος διαβάζεται όπως τον ακούμε: υποτονικός με επιχρυσώματα περί «αριστερής ψυχής και υπεύθυνης δύναμης». Στην τελευταία του συνέντευξη όμως ο πρόεδρος της ΔΗΜΑΡ είχε αιχμές. Για την ακρίβεια είχε έναν κακό λόγο για όλους τους (άλλους) κεντροαριστερούς. «Οσα λέει “Το Ποτάμι” αποτελούν νεολαϊκισμό και σκόπιμη ασάφεια»· «Η “Ελιά” εκφράζει μια Κεντροαριστερά γενικών καθηκόντων, ένα πολιτικό μόρφωμα διατεθειμένο, λόγω της δεσπόζουσας θέσης του σημερινού ΠΑΣΟΚ σε αυτό, να αποδεχθεί συντηρητικές πολιτικές επιλογές…» («Πρώτο Θέμα» 23.3.2014). Για τον ΣΥΡΙΖΑ ο κ. Κουβέλης δεν είπε τίποτε και δεν ξέρουμε αν αυτό οφείλεται επειδή θεωρεί ότι το πατρώο κόμμα της ΔΗΜΑΡ τα έχει όλα καλώς καμωμένα.
Ερωτώμενος αν θα τον ενδιέφερε η προοπτική να γίνει Πρόεδρος της Δημοκρατίας, απάντησε ότι «το όνομά μου… δεν ακούγεται εντελώς καλοπροαίρετα, διότι ορισμένοι θα ήθελαν τον πρόεδρο της Δημοκρατικής Αριστεράς εκτός του πολιτικού παιχνιδιού». Δεν ξέρουμε αν αυτό είναι αληθές, αλλά το πρόβλημα είναι ότι το ξανακούσαμε. Τότε που πάλι «κάποιοι ήθελαν τον πρόεδρο της Δημοκρατικής Αριστεράς εκτός του κυβερνητικού παιχνιδιού και ο ίδιος απάντησε στην πρόκληση ικανοποιώντας την. Βγήκε ο ίδιος και το κόμμα του εκτός κυβέρνησης. Και μπορεί η «Ελιά» να διολισθαίνει προς συντηρητικές πολιτικές, λόγω της δεσπόζουσας θέσης του κ. Ευάγγελου Βενιζέλου σ’ αυτή, αλλά αυτή η δεσπόζουσα θέση επιτεύχθηκε επειδή πάλι απουσίασε ο κ. Κουβέλης.
Το πιο σοβαρό όμως είναι η προαναγγελία για τη στάση που θα κρατήσει κατά την εκλογή του Προέδρου της Δημοκρατίας. Αυτή είναι η τυπική όλων των ελληνικών αντιπολιτεύσεων της μεταπολίτευσης και σκιάζει το προφίλ της «υπεύθυνης δύναμης» που θέλει να καλλιεργήσει η ΔΗΜΑΡ. «Η εκλογή Προέδρου της Δημοκρατίας δεν μπορεί να λειτουργήσει ως σωσίβιο γι’ αυτούς που έφεραν εδώ που έφεραν την κοινωνία. Η εκλογή δεν μπορεί να αντιμετωπιστεί αυτοτελώς», είπε ο κ. Κουβέλης, ξεχνώντας ότι ο καταστατικός χάρτης της χώρας την αντιμετωπίζει αυτοτελώς.
Δυστυχώς η εκλογή Προέδρου της Δημοκρατίας με 180 ψήφους είναι απομεινάρι από το Σύνταγμα πριν από την αναθεώρηση του 1986. Το Σύνταγμα του 1974 ήθελε αυξημένη πλειοψηφία για την εκλογή γιατί ο Πρόεδρος είχε αυξημένες αρμοδιότητες, αυτές που η Αριστερά ονόμαζε αντιδημοκρατικές. Οι αρμοδιότητες καταργήθηκαν, αλλά η αυξημένη πλειοψηφία έμεινε προκειμένου κάθε αξιωματική αντιπολίτευση να επισπεύδει τις εκλογές, ασχέτως αν το άρθρο 53 του Συντάγματος προβλέπει ότι «οι βουλευτές εκλέγονται για τέσσερα συνεχή έτη» και η Βουλή διαλύεται μόνο «προκειμένου να αντιμετωπιστεί εθνικό θέμα εξαιρετικής σημασίας» (άρθρο 41).
Αυτές οι δύο συνταγματικές πρόνοιες κουρελιάστηκαν προκειμένου να εξυπηρετηθούν μικροκομματικά παιχνίδια. Ολες οι κυβερνήσεις της μεταπολίτευσης ξεχείλωσαν τα «εθνικά θέματα» για να ξανακερδίσουν (πρόωρα) εκλογές και όλες οι αξιωματικές αντιπολιτεύσεις χρησιμοποίησαν την εκλογή Προέδρου για να διαλύσουν τη Βουλή.
Το ερώτημα όμως εν προκειμένω είναι άλλο: αν ο δικομματισμός (παλιός και νέος) έκανε το Σύνταγμα σαν τα μούτρα του, ποιον καημό έχει η ΔΗΜΑΡ να συμμετάσχει σ’ αυτό το παιχνίδι;