Σε άρθρο του με τίτλο  «Ο φορέας του Νίκου» ο Γιάννης Μειμάρογλου, φίλος μου και στέλεχος του Ποταμιού, απαντά στο άρθρο μου στο the Caller που είχε τίτλο «Ανοιχτό ναι, διαμπερές όχι». Μου δίνει έτσι την δυνατότητα για ένα γόνιμο διάλογο.
Το θεμελιώδες – ίσως και θεμελιώδης παραξήγηση – στην επιχειρηματολογία του Γιάννη ειναι η αντίθεση του στη αποστροφή μου «δεν  καλούμε στις κάλπες τον λαό. Καλούμε τον λαό της κεντροαριστεράς». Θεωρεί τον όρο» κεντροαριστερά «περιοριστικό στο πλαίσιο της Δημοκρατικής Συμπαράταξης , εμπόδιο στην συμμετοχή και αντιπαραθέτει τον όρο προοδευτικός. Θέλει να καλέσουμε κάθε προοδευτικό πολίτη. Καμμία αντίρρηση αν και ο όρος είναι πολύ γενικός, πολίτες με προοδευτικές σε κάποια θέματα αντιλήψεις υπάρχουν και στην δεξιά και στην λεγόμενη ριζοσπαστική αριστερά. Αλλά δεν θα τσακωθούμε για αυτό. Πρέπει όμως να συμφωνήσει ότι η τεράστια δεξαμενή μας ειναι ο κόσμος της κεντροαριστεράς. Και όποιος παρακολουθεί την αρθρογραφία μου – και ο Γιάννης την παρακολουθεί από τότε που έγραφα στην Μεταρρύθμιση – ξέρει ότι στον όρο κεντροαριστερά με υπομονή παραθέτω – όπως και τα κείμενα της ΔΗΣΥ- το εξής: » δηλαδή δυνάμεις της σοσιαλδημοκρατίας, της ανανεωτικής Αριστεράς, του μεταρρυθμιστικού κέντρου και της πολιτικής οικολογίας». Πόσο πιο ευρύ να γίνει; Και δεν μπορώ κάθε φορά που γράφω κεντροαριστερά, να βάζω αυτόν τον σιδηρόδρομο. Εξάλλου έτσι μονολεκτικά αποκαλεί την παράταξη μας ο τύπος, οι πολίτες και είναι και διεθνής ονομασία ( Ιταλία).
Αλλά ναι, είναι και περιοριστικό αλλά όχι με την έννοια που το αντιλαμβάνεται ο Γιάννης αλλά με ένα τρόπο με τον οποίο υποθέτω ότι συμφωνεί. Η παράταξη έχει σύνορα και προς τα δεξιά της και προς τα αριστερά της. Και πρέπει να τα προφυλάξει από μεταναστευτικές ροές μιας ημέρας και μιάς χρήσεως. Είναι άλλο θέμα η ουσιαστική μετακίνηση ψηφοφόρων την οποία όχι μόνο επιθυμούμε αλλά και επιδιώκουμε.
Προφανώς τα πάντα μπορούν να συζητηθούν στο Ιδρυτικό Συνέδριο. Και το άρθρο μου δεν ήταν επικεντρωμένο στις πολιτικές θέσεις. Γιαυτο και πολύ προσεκτικά είπα ότι το Συνέδριο της ΔΗΣΥ » ανίχνευσε» το ζήτημα αυτό. Αναγνωρίζω  ότι ο όρος «επίκαιροποίηση» ήταν λάθος. Επειδή όμως έχω μπροστά μου την πολιτική απόφαση του Συνεδρίου της Δημοκρατικής Συμπαράταξης σας κάνω την πρόβλεψη ότι ακριβώς αυτό θα γινει τελικά, όχι γιατί θα περιοριστεί η ελευθερία κάποιου αλλά γιατί εκεί θα οδηγήσει η κοινή λογική. Περιμένω δε από εκείνους που υπαινίσσονται μεγάλες διαφορές, επιτέλους να μας τις πούν. Γιατί εγώ δεν βλέπω «τις πολύ διαφορετικές απόψεις» που  βλέπει ο Γιάννης όταν οι υποψήφιοι τις εκθέτουν. Αντιθέτως βλέπω την συντριπτική πλειοψηφία ( ο Γιάννης Ραγκούσης σε ενα μόνο θέμα είναι γεγονός ότι διαφοροποιείται) να συμφωνεί στα περισσότερα. Και αυτό είναι καλό για το μέλλον του εγχειρήματος γιατί πέραν των άλλων ο κόσμος μας έχει » χορτάσει»  από συγκρούσεις ανούσιες , προσωπικού συνήθως χαρακτήρα. Και φαντάζομαι ότι και ο Γιάννης συμφωνεί ότι δεν αποτελεί λόγο σοβαρής αντιπαράθεσης κατά πόσο η Γεννηματά θα πάρει μέρος σε δύο η τρία debates η αν ο Καμίνης θα μείνει  στον Δήμο.

Υπάρχει και ένα άλλο σημείο διαφωνίας (;) ή παρεξήγησης. Γράφω στο άρθρο μου και επιμένω . «Δεν εκλέγουμε απλώς αρχηγό, εκλέγουμε τον/ την επικεφαλής του νέου, ενιαίου φορέα. Άρα η παρακολούθηση της πορείας μέχρι το ιδρυτικό Συνέδριο (ως μέλος ή φίλος) είναι το ελάχιστο που μπορεί να απαιτηθεί από εκείνους που θα ψηφίσουν τον ηγέτη της κεντροαριστεράς» . Που είναι η διαφωνία;  Αυτός που προσέρχεται – και ο φίλος όχι μόνο αυτός που θέλει να γίνει και μέλος- δεν εκφράζει ένα ελάχιστο πολιτικής συμφωνίας με το εγχείρημα; Τι είναι, οπαδός της θύρας 7 η της θύρας 13 του κάθε υποψηφίου; Ψηφίζει και αν δεν του αρέσει το αποτέλεσμα έχει έτοιμη την καταγγελία για μηχανισμούς, για το τρισκατάρατο ΠΑΣΟΚ και αποχωρεί; Και βέβαια μπορεί να το κάνει. Έχει γεμίσει το διαδύκτιο τέτοιες » απειλές». Το ερώτημα είναι αν ενθαρρύνουμε τέτοιες συμπεριφορές , αν τις θεωρούμε συμβατές με το εγχείρημα. Και νομίζω ότι υπάρχει ένα σημείο στο άρθρο του Γιάννη που κλείνει το μάτι σε αυτές τις περιπτώσεις : Καλεί να προσέλθουν «Κι εκείνοι που έχουν αποφασίσει να συμμετάσχουν στις διαδικασίες ως μέλη του νέου κόμματος( σωστά) κι εκείνοι που σκέφτονται να το παρακολουθήσουν και να το στηρίξουν στην πορεία ( σωστά) και όσοι δεν είναι διατεθειμένοι να το ακολουθήσουν αν οι αρχές και οι θέσεις του διαψεύσουν τελικά τις προσδοκίες τους. «

Γιά μισό λεπτό γιατί μπερδεύομαι. Αν μιλάμε για το αποτέλεσμα του ιδρυτικού Συνεδρίου , αυτό μπορεί να αρέσει η να διαψεύσει τους πάντες, μέλη η φίλους. Ένα ανοικτό κόμμα δεν κρατάει αλυσοδεμένα μέλη η φίλους του. Δεν μπορεί εξάλλου . Μόνο που για να εκτιμήσει και να καταλήξει το μέλος η ο φίλος πρέπει να παρακολουθήσει τις διαδικασίες προς το ιδρυτικό Συνέδριο. Αν υπάρχει άλλη οδός παρακαλώ να υποδειχθεί.

Φοβάμαι ότι ο Γιάννης δεν μιλάει για το ιδρυτικό Συνέδριο αλλά για το αποτέλεσμα της εκλογής επικεφαλής. Και εδώ βεβαίως υπάρχει διαφωνία. Δεν ενθαρρύνουμε όποιον  θεωρεί ότι το αποτέλεσμα » διαψεύδει τις προσδοκίες του» να μην ακολουθήσει το κόμμα. Γιατί αυτός είναι ψηφοφόρος μιας ημέρας και κυρίως μιας χρήσεως. Και εδώ προκύπτει το συναφές ερώτημα: δεν καταλαβαίνω γιατί από την πρώτη στιγμή μπαίνει σαν όρος απελευθερωτικός μάλιστα της διαδικασίας αυτό που πολύ καθαρά διατυπώνει ο Γιάννης: «Έτσι κι αλλιώς, οι κατάλογοι των φίλων, όσων δηλαδή δεν θα δηλώσουν εξ αρχής την απόφασή τους να γίνουν μέλη του νέου φορέα, θα καταστραφούν μετά το τέλος της διαδικασίας.» Τι είναι , φάκελοι της Ασφάλειας για να καταστραφούν; Τι φίλοι είναι αυτοί που ψηφίζουν για επικεφαλής και μετά θέλουν να εξαφανιστούν τα ίχνη  τους; Ειλικρινά δεν καταλαβαίνω. Και ίσως καλύτερα που δεν καταλαβαίνω.

Νομίζω ότι υπάρχει ένα σημείο στο οποίο πρέπει να είμαστε ειλικρινείς μεταξύ μας. Και ο Γιάννης και ένα μέρος του πολιτικού του φορέα δεν ήθελαν αυτή την εξέλιξη. Πολλοί – όχι ο Γιάννης στην ένταση και έκταση άλλων- έχουν μεταφέρει στην νέα φάση την πολεμική εκείνης της περιόδου. Είμαι σίγουρος ότι η πορεία θα διαψεύσει τους φόβους τους. Μέχρι τότε όμως ας αποφεύγουμε αχρείαστες εντάσεις. Γιατί ο νέος , ενιαίος φορέας δεν θα είναι του Νίκου ή του Γιάννη. Θα είναι όλων μας.

ΥΓ Νομιζω ότι είναι λάθος και σοβαρό μάλιστα η κατάληξη του άρθρου του Γιάννη. Εκεί που αναφέρεται » στα πολιτικά  μαντριά της μεταπολιτευτικής Ελλάδας». Αυτά τα μαντριά ( δηλαδή τα πολιτικά κόμματα) ήταν οι πυλώνες που πάνω τους οικοδομήθηκε η μεταπολίτευση, δηλαδή μια καλή περίοδος για τον τόπο. Η αντίληψη της συλληβδην απόρριψης της περιόδου ανήκει στον ΣΥΡΙΖΑ. Όσοι από τον μεταρρυθμιστικό χώρο πήγαν να τον ανταγωνιστούν δεν ευτύχησαν.

Μακρυά από κάθε εξιδανίκευση αλλά ακόμα πιο μακρυά από την απαξίωση.