Η βεβαιότητα ότι «τίποτα δεν θα είναι ίδιο» μετά την παγκόσμια καραντίνα αποτελεί πλέον κοινό τόπο των εκτιμήσεων όλων όσων παίρνουν μέρος στη συζήτηση για την προετοιμασία της επόμενης μέρας. Η προοπτική επανόδου στην παρεξηγημένη κανονικότητα ερεθίζει, προβληματίζει και κυρίως φοβίζει.Πως θα αντιδράσει μια κοινωνία που αναγκάστηκε να κοιταχτεί στον καθρέφτη του σπιτιού της, όταν δεν είναι πια υποχρεωμένη να ακολουθήσει τις οδηγίες των ειδικών;

Η συζήτηση με τον εαυτό μας και με τους κοντινούς μας έχει ήδη ανοίξει. Θα εξακολουθήσουμε να εκτιμούμε τα θεμελιώδη πλεονεκτήματα που μας προσφέρει η Δημοκρατία ή θα την κοιτάξουμε με καχυποψία; Θα αντιληφθούμε την αξία της ατομικής και συλλογικής αλληλεγγύης ή θα προκρίνουμε την προσωπική μας επιβίωση; Θα επιδιώξουμε την επιστροφή στην ανθρώπινη συναναστροφή ή θα παραμείνουμε εγκλωβισμένοι στην αυτοαπομόνωσή μας; Θα συνειδητοποιήσουμε τους κινδύνους της κλιματικής αλλαγής ή θα συνεχίσουμε να κλείνουμε τα αυτιά μας στο καμπανάκι που χτύπησε τόσο εκκωφαντικά; Θα επιλέξουμε, στον αγώνα για την κοινωνική πρόοδο και ευημερία, την εποικοδομητική συνεργασία από την άγονη αντιπαλότητα;

Οι απαντήσεις που θα δώσουμε στα ερωτήματα αυτά θα κρίνουν την πορεία της ανθρωπότητας την  επόμενη μέρα. Θα δείξουν κατά,πόσο ο «αόρατος εχθρός» άφησε το αποτύπωμά του πολύ πιο βαθύ απ΄ όσο φάνηκε ακόμα και στις δραματικές ημέρες της πανδημίας.