Τρία μεγάλα ακροδεξιά αντιπολιτευτικά κόμματα στην Ευρώπη έχουν τεθεί επικεφαλής μιας επιχείρησης ακύρωσης των προσπαθειών των κυβερνήσεων των χωρών τους, να σώσουν ζωές και εθνικά συστήματα υγείας και να περιορίσουν τις βαριές οικονομικές συνέπειες της πανδημίας:
1.Το ακροδεξιό VOX στην Ισπανία,
2. Το ακροδεξιό Εθνικό Μέτωπο της Λεπέν στη Γαλλία
3. Το ακροδεξιό Noi con Salvini στην Ιταλία.
Είμαστε η μόνη ευρωπαϊκή χώρα όπου επικεφαλής τέτοιας δολιοφθοράς έχουν τεθεί τρία αριστερά κόμματα, συνοδοιπορώντας με την ευρωπαϊκή ακροδεξιά αν και τις οδυνηρές συνέπειες αυτoύ του (για άλλους παρα φύσιν και άλλους κατά φύσιν) συνεταιρισμού γνωρίσαμε στην πενταετία υπονόμευσης της Δημοκρατίας.
Αυτό ο αντιευρωπαϊκός κομματικός συρφετός είναι που ανέβασε στα κάγκελα έναν καρναβάλι οργής, ανορθολογισμού και παραλόγου όπου «Κοινωνικό-επαγγελματικές ομάδες που πλήττονται -και πολύ λογικά- εξοργίζονται από τα μέτρα, αντιπαγκοσμιοποιητές ευρέως φάσματος, φοβισμένα για το μετα-covid μέλλον τμήματα της έκπτωτης μεσαίας τάξης, ακροδεξιοί που ανακαλύπτουν τις ατομικές ελευθερίες, υπέρμαχοι ενός κυνικού υπερ-φιλελευθερισμού που μετατρέπουν τον ήδη οξύ κοινωνικό τους δαρβινισμό στις περιοχές σε απολογία μιας «φυσικής ευγονικής», φυσιοκράτες οικολόγοι, θεσμοί προσηλωμένοι σε θρησκευτικούς αρχαϊσμούς, ομάδες βυθισμένες στη συνωμοσιολογική εξήγηση του κόσμου και ελίτ της εναλλακτικής πνευματικότητας, ένα κόσμος λαϊκής δυσφορίας που εισπράττει κάθε οδηγία που εκπορεύεται από την εξουσία ως απαίτηση κομφορμιστικής συμμόρφωσης, μπουρζουάδες ηδονιστές-μηδενιστές που μας καλούν να απολαύσουμε τον επικείμενο θάνατό μας ζώντας επικινδύνως, σκληρές πολιτικές γκρούπες γαλουχημένες στο να ταυτίζουν τον καπιταλισμό με τα στρατόπεδα συγκέντρωσης και άλλες υπο-ομάδες αποτελούν τους πιο συχνούς κοινωνικούς φαινότυπους της ανυπακοής και της δολιοφθοράς των προσπαθειών περιορισμού της νόσου στην κοινότητα», όπως το περιγράφει σε ένα έξοχο κείμενό του στην Athens Voice ο Κος Παναγής Παναγιωτόπουλος.
Εκτός της αριστερής αντιπολίτευσης, αρνητικό ρόλο έχει παίξει και η εκκλησία με πολλούς ιεράρχες να δείχνουν από το πρώτο κύμα της πανδημίας μέχρι και σήμερα ανικανότητα να ηγηθούν του ποιμνίου τους ώστε αντί «να πατήσουν τον θάνατο» να οδηγούνται εκείνοι στο θάνατο οδηγώντας και πιστούς σ? αυτόν.
Ναι! Υπήρξαν κηρύγματα όχι μόνο κατά της χρήσης μάσκας αλλά και άρνησης της ύπαρξης του covid 19, με κανένα όμως τρόπο δεν είναι η εκκλησία υπεύθυνη για το τεράστιο κύμα ανυπακοής που προηγήθηκε του δεύτερου κύματος της πανδημίας και ο λόγος είναι πολύ απλός:
Επειδή τo target group όπου αυτές οι δηλώσεις και τα κηρύγματα στόχευαν δεν είναι το μεγάλο σύνολο των πιστών αλλά το μικρό υποσύνολο εκείνων των «υπερπιστών» που η ζωή τους περιστρέφεται γύρω από την ενορία τους γιατί μόνο αυτοί ερμήνευσαν το κάλεσμα ανυπακοής σκοταδιστών ιεραρχών ως υποχρεωτική δημόσια ομολογία πίστης.
Αντίθετα είναι απόλυτα σωστό να χρεωθούν οι συνέπειες του δεύτερου κύματος στις κοινωνικές ομάδες που εξέλαβαν την ανυπακοή άλλες ως αντικαπιταλιστικό αγώνα, άλλες ως αντίδραση οργής στην κυβέρνηση που «τους έκλεισε το μαγαζί άδικα», άλλες ως προσβολή στο «ιερό» ατομικό τους δικαίωμα.. να αρρωστήσουν και να κάνουν και άλλους ν? αρρωστήσουν και άλλες ως παιχνίδι με τους μπάτσους(!) που θα ζωντάνευε την ανία του ξενυχτιού γύρω από μία μπύρα.
Οι συνέπειες όλου αυτού του καρναβαλιού ανυπακοής θα είχαν περιοριστεί πολύ αν η τριπλέτα της αριστερής αντιπολίτευσης δεν έριχνε κάθε μέρα, κάθε ώρα και κάθε λεπτό, λάδι στη φωτιά της ανυπακοής ομογενοποιώντας ιδεολογικά τα κίνητρα σε αντιαυταρχική διαμαρτυρία.
Ευθύνες υπάρχουν φυσικά και στην κυβέρνηση για
α) αδυναμία να πλαισιώσει με ατομικό φόβο την ατομική ευθύνη.
β) υστέρηση στην οργάνωση της μάχης να πεισθεί ο κόσμος για τον θανάσιμο για όλους κίνδυνο της έκθεσης στον ιό με μεγαλύτερη πειστικότητα σε εκείνες τις ομάδες που αισθάνθηκαν άτρωτες.
γ) αδυναμία να συνδέσει έντονα και πειστικά τη χρήση μάσκας, φυσικής απόστασης και μέτρων υγιεινής με την Οικονομία. Να εξηγήσει με άλλα λόγια ότι ενώ οι ΜΕΘ σώζουν μόνο ζωές, η μάσκα κι η απόσταση σώζουν και ζωές και δουλειές!
Θα πρέπει όμως καλοπροαίρετα να συμφωνήσουμε ότι σε τέτοιες πρωτόγνωρες συνθήκες οι αδυναμίες όλων των κυβερνήσεων αλλά και των ίδιων των επιστημονικών επιτροπών που τις πλαισίωσαν ήταν περίπου ίδιες σε όλες τις δημοκρατικές χώρες.
Τι σημαίνει αυτό;
Ότι ο καταλογισμός τους θέλουμε να ηχήσει ως παραίνεση εν όψει του ενδεχομένου τρίτου κύματος παρά ως αμείλικτη κριτική μας ως μετά Χριστόν προφητες από τον καναπέ μας.
Αλλά από πού να περιμένουμε τέτοια υπεύθυνη και εποικοδομητική στάση;
Από τον Τσίπρα και το ΣΥΡΙΖΑ, από τον Κουτσούμπα και το ΚΚΕ, ή από τον Βαρουφάκη και το ΜΕΡΑ 25;
Γιατί να χαρακτηριστεί ως πολιτική εμπάθεια η άποψη ότι αν κάποιος από αυτούς και τα κόμματά τους είχαν διαχειριστεί την πανδημία η χώρα θα είχε παραδοθεί στο σκότος και το έρεβος, αφού από την αρχή της πανδημίας το μόνο που έχουν κάνει είναι να αμφισβητούν με κραυγές αμετροέπειας και ψιθύρους υπεροψίας κάθε κυβερνητικό μέτρο, κάθε προσπάθεια της κυβέρνησης και της επιστημονικής κοινότητας να αντιμετωπίσουν τον ιό, την ώρα που σε ξένες δημοκρατικές κυβερνήσεις και ευρωπαϊκά όργανα ακούγονται φωνές που θέτουν την Ελλάδα ως παράδειγμα αντιμετώπισης του ιού και σε υγιειονομικό και σε οικονομικό επίπεδο;
Τι άλλο από υπόγεια τροφοδοσία του καρναβαλιού της ανυπακοής έχουν προσφέρει στη χώρα;
Η φράση της ΑΥΓΗΣ του Τσίπρα που συντηρείται μόνο από τους φόρους μας (αφού πουλάει καμιά τρακοσαριά φύλλα όλα κι όλα) ότι «ο εθελοντισμός είναι ο φερετζές του νεοφιλελευθερισμού» τι άλλο είναι από τη χυδαιότερη προσβολή που θα μπορούσε να εκτοξευθεί κατά των νοσηλευτριών που αφήνοντας πίσω τους σπίτια και οικογένειες στρατεύθηκαν δίπλα στους Θεσσαλονικείς συναδέλφους τους στη μάχη για τη ζωή;
Τι άλλο μπορεί πια να διεκδικήσει ο Τσίπρας εκτός της ασήμαντης θέσης κάποιου περιφερειακού υποδιοικητή της νέας διεθνούς του ανορθολογισμού με αρχιστράτηγο τον εκπεσόντα Ντόναλντ Τράμπ:
Τι άλλο προσπαθεί μάταια πλέον να κρύψει ο φερετζές του ηθικού πλεονεκτήματος εκτός του αμοραλισμού μιας αριστερής αντιπολίτευσης δεμένης στο άρμα του νεοσυντηρητισμού και της οπισθοδρόμησης;