Όλα όσα συμβαίνουν στο Κίνημα Αλλαγής, με υποψηφιότητες εκτός τόπου και χρόνου,  κάνουν επίκαιρη την παλαιότερη δήλωση του Ευάγγελου Βενιζέλου πως «βασική προϋπόθεση για να κάνει κανείς πολιτική είναι να διατηρεί τη σοβαρότητά του». Οι τελευταίες παρεμβάσεις του όμως φαίνεται να έχουν απογοητεύσει όλους όσοι ουσιαστικά  ερμηνεύοντας πολύ απλοϊκά και μονοσήμαντα τη σκέψη του ήταν έτοιμοι να τον εγγράψουν στη ΝΔ. Τώρα το εκκρεμές κινείται ανάποδα. Ορισμένοι- τόσο λίγοι και φανατικοί- αναρωτήθηκαν αν ο Βενιζέλος προσεγγίζει τον ΣΥΡΙΖΑ. Ένα κοινό εθισμένο στις υπεραπλουστεύσεις του διαδικτύου δεν κατανοεί τις πιο πολύπλοκες παρεμβάσεις και ταυτίζει την κριτική σ’ ένα ισχυρό με τη δέσμευση σ’ ένα άλλο πολιτικά ισχυρό. Η πνευματική οκνηρία του διαδικτύου δεν επιτρέπει να αντιλαμβανόμαστε πως η σοβαρή πολιτική στάση δεν οφείλει να ταυτίζεται με τις κυρίαρχες διαθέσεις, αλλά να θέτει ερωτήματα και να απαντά με κριτικό τρόπο σ’ αυτά. Οι τρεις μαζεμένες παρεμβάσεις του για τα κενά της ελληνογαλλικής συμφωνίας, για τον προβληματισμό που προκαλούν τα πολλά θύματα της πανδημίας στη χώρα και η υπεράσπισή του αρχιεπισκόπου Ελπιδοφόρου της Αμερικής από τις «βαθιά ανιστόρητες» και «μυωπικές» επιθέσεις εναντίον του, έδειξαν πόσο λείπουν πολιτικοί που να σκέφτονται σαν αυτόν. Μα ποιο σοβαρή ήταν μια τέταρτη παρέμβασή του, στην οποία δεν δόθηκε ανάλογη προσοχή. Αυτή αφορούσε την κρίση του πως ανεξαρτήτως με ποιο σύστημα γίνονται οι εκλογές, αυτές γίνονται για να βγάλουν κυβέρνηση και όχι για να προετοιμάσουν τις επόμενες. Στοιχειώδες γι’ όσους κόπτονται για την αντιπροσωπευτική δημοκρατία, αλλά μάλλον δεν αντιλαμβάνονται τι σημαίνει αυτό. Η πτώση του παλιού ευρωπαϊκού διπολισμού έχει αλλάξει την ατζέντα των κυβερνητικών συμμαχιών. Στην Ελλάδα όμως ακόμη παραμένουμε προσκολλημένοι σε λογικές «χρονοντούλαπων». Ο κίνδυνος όμως είναι να πέσει κανείς στο χρονοντούλαπο που έχει ετοιμάσει για τους άλλους. 

Ο Βενιζέλος σήμερα μιλά για βαθιά και καίρια πολιτικά ζητήματα μακριά από τις πολιτικές συγκυρίες και σκοπιμότητες, με τρόπο που συνδυάζει τη γνώση των πραγματικών δεδομένων με την ορθή κρίση.  Θεωρεί ότι ο πολιτικός του χώρος είναι το Κέντρο και η Σοσιαλδημοκρατία. Παρά τις ενστάσεις μου για το κατά πόσο η σοσιαλδημοκρατία είναι Κέντρο, αυτό γι’ αυτόν δεν είναι ένας ασπόνδυλος απολιτικός οργανισμός της κατάργησης της διάκρισης Αριστερά-Δεξιά και μιας δήθεν νέας αντίθεσης «φίλοι-εχθροί» της δημοκρατίας. Χρησιμοποιεί εδώ και τον όρο μεταπολιτική. Παρεξηγήσιμος όρος γιατί μπορεί να παραπέμπει στη μεταδημοκρατία, η οποία δεν είναι τίποτα άλλο από κατάπτωση της αντιπροσωπευτικής δημοκρατίας. Στα δικά του όμως συμφραζόμενα μεταπολιτική είναι η ανάγκη διαχωρισμού του πεδίου της επιστήμης από την πολιτική. Χωρίς αυτό να σημαίνει πως η επιστήμη πρέπει να μένει μακριά από την πολιτική και χωρίς να σημαίνει πως υπάρχει ορθή και χρήσιμη πολιτική χωρίς επιστήμη και ιδέες. Ο Ε. Βενιζέλος πάντως παραμένει κεφάλαιο και για την επιστήμη και για την πολιτική. 

Πηγή: www.tanea.gr