Οι εθνικές επιτυχίες πάντα συνοδεύονται από κάποια δόση υπερβολής. Παρ’ όλα αυτά, ήταν δύσκολο να καταπιέσεις – ούτε και χρειαζόταν άλλωστε – την συγκίνησή σου την ώρα που ο νέος «άρχοντας των δαχτυλιδιών» δάκρυζε στο βάθρο του χρυσού ολυμπιονίκη. Γιατί ο εθνικός μας ύμνος που σιγοψιθύριζε ακουγόταν σαν επιβράβευση μιας πολύχρονης, επίμονης και επίπονης προσπάθειας για μια υγιή παγκόσμια διάκριση.
Ανήμερα της γιορτής της κοίμησης της Θεοτόκου έγιναν και άλλα γεγονότα στη χώρα μας. Δήμαρχος της Κρήτης κάλεσε την κυβέρνηση να αφήσει το νησί του έξω από τους σχεδιασμούς της για τα κέντρα εγκατάστασης προσφύγων. Μικροπωλητές προπηλάκισαν εφοριακούς που επιχείρησαν ελέγχους γύρω από την Παναγία Σουμελά, διαπαιδαγωγημένοι κατάλληλα από τους σημερινούς κυβερνώντες που τώρα πια ψάχνουν έσοδα από τα «μικρά ψάρια», ενώ ο ακροδεξιός ψάλτης της συγκυβέρνησης έκανε τον λαϊκιστή ψάλτη στην Τήνο.
Ο εθνικός μας ύμνος που παιάνισαν οι στρατιωτικές μπάντες με την ευκαιρία της χριστιανικής γιορτής δεν άφησε περιθώρια για ρίγη συγκίνησης.
Έτσι συνέβαινε πάντα με τον εθνικό μας ύμνο. Όσο παράφωνος ακουγόταν από τα χείλη του Παττακού και του Παπαδόπουλου, τόσο μελωδικός ακουγόταν από τα χείλη των παιδιών του Πολυτεχνείου.
Και τόσο πιο όμορφα και δυνατά θα ακούγεται όσο θα προχωρά η συλλογική προσπάθεια ν’ αλλάξει η Ελλάδα και να μπει στο δρόμο της προόδου και της ανάπτυξης.