Να γυρίσουμε πίσω το ρολόι; Δεν νομίζετε πως αξίζει να κοιτάς και πίσω ενίοτε; Ή να επαναλάβουμε την εύκολη άποψη πως «περασμένα- ξεχασμένα»; Όπως και να’ χει, ομολογώ πως το άρθρο του Ηλία Κανέλλη στα ΝΕΑ την 1/11, μας υπενθύμισε, με αφορμή παλαιότερο συμβάν, ένα θέμα το οποίο οφείλουμε να θυμόμαστε αυτά τα χρόνια, τώρα που ο πολτός τού λαϊκισμού, η πολιτική «αφέλεια» και η πολιτισμική κατάπτωση έχουν γίνει μείγμα επικίνδυνο, εκρηκτικό και απλώνεται στην κοινωνία, σαν τον ιστό της αράχνης! Μας υπενθύμισε λοιπόν, εκείνον τον τότε πιτσιρικά με το όνομα Αχιλλέας Μιχαλές και τη συμβολική μούντζα προς τον τέως Πρόεδρο της δημοκρατίας Κάρολο Παπούλια και άλλους θεσμικούς παράγοντες, κατά τη μαθητική παρέλαση της 28ης Οκτωβρίου τού 2011. Το τότε με το τώρα έχουν ένα κοινό σημείο, για το οποίο γίνεται πολύς λόγος· είναι από εκείνα που θέλουμε να ξεπεράσουμε ως κοινωνία, αλλά δεν μπορούμε. Το «κοινό» σημείο των εποχών είναι οι ατελείωτες ορδές των πάσης φύσεως «αγανακτισμένων», οι οποίοι φυτρώνουν κάθε φορά που το επιτρέπουν οι συνθήκες· η καθημερινότητα, οι ευκαιριακές πολιτικές συγκυρίες, τώρα η παγκόσμια πανδημία, αναλαμβάνοντας μάλιστα ρόλους, ακόμα και… ιατρικών συμβούλων!
Το παιδί τού 2011, μετά από 10 χρόνια, έγινε νεαρός και, σύμφωνα με το άρθρο τού δημοσιογράφου, κινείται στους έωλους χώρους τής αμφισβήτησης των πάντων… Ωστόσο, ο νεαρός είναι η αφορμή μου και όχι ο στόχος μου, καθ’ ό,τι, όπως υπολογίζω, εκείνη η μούντζα, εύκολα μπορεί να βρίσκει μιμητές στους χώρους όπου η ευκολία εναντίωσης στα πάντα, είναι πλέον μόνιμη πνευματική τροφή. Επομένως, η μούντζα εκείνη κατέληξε να είναι σ υ μ β ο λ ι κ ή και συνεπώς, επικίνδυνη!
Εκείνη η χειρονομία τού νεαρού… «ήρωα», ήταν (και θα είναι) η πολιτική και π ο λ ι τ ι σ μ ι κ ή (επαναλαμβάνω) τοποθέτηση μεγάλου μέρους τής κοινωνίας, η οποία θεωρεί την αμφισβήτηση των πάντων ως πρώτιστο καθήκον «αντίστασης» στο καταπιεστικό Σύστημα… Είναι το πρώτο χαρακτηριστικό ανακλαστικό τής συγκεκριμένης κοινωνικής μερίδας για κάθε ζήτημα εθνικής σημασίας, όπως σαθρά επιχειρήματα, με βάση την ημιμάθεια, τις εθνικιστικές κορώνες, τη θρησκοληψία και βεβαίως το χαμηλό γνωστικό επίπεδο που πρυτανεύει.
Για παράδειγμα, διαβάζω πως «το 56% των αρνητών του εμβολίου γυρίζει την πλάτη στο σύνολο της κοινωνίας». Αυτό από μόνο του, δηλώνει πως σε δύσκολες εποχές και σε κρίσεις δημιουργούνται στη χώρα υπογείως ή και φανερά, σχηματισμοί και μικρές κινήσεις πάσης φύσεως αρνητών (να τις βαφτίσουμε κινήματα ?) οι οποίες αν τις αθροίσουμε, διαπιστώνουμε πως γίνονται υπολογίσιμες, αφού μας σπρώχνουν σε αντιπαραθέσεις που δεν επιτρέπουν καμία καρποφορία προοδευτικής εξέλιξης, ενώ ωθούν το σύνολο τής κοινωνίας σε οπισθοδρόμηση.
Ο νεαρός με την… ανοιχτή παλάμη, δεν είχε έρθει από το πουθενά και υποθέτω πως θα υπάρχει σε κάθε εποχή και σε κάθε περίπτωση. Θα αλλάζει απλώς όνομα, αλλά εκείνη η πράξη θα μεταλλάσσεται και θα προσαρμόζεται σε κάθε δημαγωγία και θέατρο παραλόγου.
Επομένως τον νεαρό «ήρωα» ίσως να τον δικαιολογούν οι υπερασπιστές του επειδή η χώρα μας και το πολιτικό-κοινωνικό της σύστημα, γνώρισε αμέτρητες ταραχές, με άνισες κοινωνικές ισορροπίες, πραξικοπήματα, καταπιεστικές μεθόδους εκπαίδευσης και ποικίλες αντιθέσεις κι αντιπαλότητες· από τις φυλακές, τις εξορίες και τα τότε ανύπαρκτα ατομικά-πολιτικά δικαιώματα, περάσαμε στις διαδηλώσεις και διαμαρτυρίες των συγκεντρώσεων-πορειών στους δρόμους και τις πλατείες, ενίοτε εναντίον και των θεσμών.
Υπήρξε καθαρά και δίκαια το σύνδρομο της οργής, της αντίθεσης και της αγανάκτησης εναντίον της «άρχουσας τάξης» και, ιδιαίτερα το κομμάτι τής τότε Αριστεράς και των δυνάμεων του Κέντρου, πάλευαν εναντίον των θεσμών, όχι απερίσκεπτα.
Ο αγώνας και η αντιπαράθεση ήταν αναγκαίες προϋποθέσεις πάλης για πολλές δεκαετίες· ποιος μπορεί να ισχυριστεί πως όλα αυτά τελείωσαν; Το θέμα της μούντζας έχει να κάνει με το πολιτικό «όριο» και την ποιότητα της αντιπαράθεσης· εν τέλει, με τον πολιτισμό μιας αντιπαράθεσης που κι αυτή έχει τα όριά της, όπως όλα όσα υπάρχουν πάνω στην επιφάνεια της μάνας Γης και σε αυτόν τον μάταιο κόσμο που ζούμε…
Η επαναφορά εκείνης της μνήμης, δεν μπορεί παρά να διατηρεί ακόμα μια δυσάρεστη αίσθηση. Οι αγώνες και οι αντιπαραθέσεις οφείλουν να περιέχουν πολιτισμό, ήθος και σύνεση. Είναι άραγε ξεπερασμένη ηθικολογική μια τέτοια θέση; Πάντως, μια αστική δημοκρατία, για να ευδοκιμήσει και να σταθεί στα πόδια της, οφείλει να μην είναι καταστροφική και ισοπεδωτική προς τον εαυτό της. Κάθε αρνητικό παράδειγμα παλαιότερης ζωής δεν χρειάζεται να μπαίνει απερίσκεπτα σε διαδικασία αναπαραγωγής σε οποιοδήποτε χρονικό σημείο.
Σήμερα, οι πάσης φύσεως αρνητές και καιροσκόποι, πυροβολούν τα πόδια τους όταν η αντίθεσή τους επηρεάζει αρνητικά την κοινωνία ή όταν πραγματοποιείται με βία και συμβολισμούς που μας θυμίζουν δυσάρεστες καταστάσεις και εποχές…