Η παγερότητα με την οποία η επίσημη Ελληνορθόδοξη Εκκλησία αντιμετωπίζει την παρουσία φαινομένων νεοφασισμού -που συνεχώς αυξάνονται- είναι εντυπωσιακή.
Υπάρχει βέβαια η έντιμη χριστιανική φωνή, η μόνη που ακούστηκε από τον χώρο, του Μητροπολίτη Σιατίστης Παύλου, αλλά δεν αρκεί για να φανεί το στίγμα αντίδρασης της Ελλαδικής Εκκλησίας ως θεσμού. Αρκεί να θυμηθεί κάποιος τα γρήγορα αντανακλαστικά του Ιερώνυμου στις απόψεις πολιτικών για την άρση της υποχρέωσης του σχολικού εκκλησιασμού, με τη χρήση μάλιστα ανοίκειων και προσβλητικών λέξεων, για να αντιληφθεί την ανεξήγητη σιωπή. Μήπως όμως δεν είναι και τόσο ανεξήγητη;
Η συνήθης απάντηση της Θεσμικής Εκκλησίας, είναι πως αυτή δεν κάνει πολιτική, αλλά επιτελεί πνευματικό και κοινωφελές έργο. Σύμφωνοι, μέχρις ενός σημείου. Όμως δεν ήταν λίγες οι φορές στο πρόσφατο παρελθόν έως και σήμερα, που ο λόγος της ήταν έντονα πολιτικός, όπως π.χ. οι διαρκείς αναφορές του Αρχιεπισκόπου στην οικονομική κατάσταση, οι παρεμβάσεις της όλης Ιεραρχίας στον σχολικό προγραμματισμό αναφορικά με τη διδασκαλία των θρησκευτικών, οι παλαιότερες διεκδικήσεις στο θέμα των ταυτοτήτων και οι ακόμα παλαιότερες σε εθνικά θέματα και κυρίως σ’ αυτό της ονομασίας των Σκοπίων.
Και πώς να γινόταν αλλιώς, αφού η Ελλαδική Εκκλησία, εδώ και πολλά χρόνια είναι αρκούντως εκκοσμικευμένη. Ωστόσο, δεν μπορεί να δεχτεί κάποιος ότι είναι δυνατόν, πνευματικός θρησκευτικός λόγος, να μένει αδιάφορος στις νεοφασιστικές προσβολές προς την ανθρώπινη οντότητα.
Ούτε ακόμα να δεχτούμε πως είναι ο έμφυτος συντηρητισμός της εκκλησιαστικής διοίκησης, που αναστέλλει την οφειλόμενη παρέμβασή της.
Τέλος, ας ευχηθούμε να μην είναι ανασταλτικός παράγοντας, τυχόν μικροπολιτικού τύπου κουτοπονηριές, που εδράζονται στο χάιδεμα αυτιών των αγανακτισμένων, ποσοστό των οποίων στη συνέχεια αγραναπαύεται ανιστόρητα, τόσο στην Εκκλησία, όσο και στη Χ.Α. Οι Λουθηρανοί πάστορες, κατά την επέλαση του Ναζισμού σφύριζαν αδιάφορα, βλέποντας τους σημαδεμένους συνανθρώπους τους να αφανίζονται, ώσπου ήρθε η σειρά τους μέχρις ενός.
Ποιος ξέρει! Ίσως σύντομα να έχουμε στο αντιφασιστικό οπλοστάσιό μας και την Εκκλησία, ώστε ο τολμηρός Σιατίστης να μη μείνει με το άχαρο προνόμιο της μονοπρόσωπης εκπροσώπησης ενός δόγματος που διδάσκει την αγάπη και όχι τη φυλετική ή άλλη μισαλλοδοξία. Αυτή η τελευταία, είναι μόνον για τον φασισμό και τους εκπροσώπους του.