Η τελευταία δημοσκόπηση της MRB είναι απογοητευτική. Ένας στους πέντε ψηφοφόρους λέει πως θα ψηφίσει ΣΥΡΙΖΑ. Με δεδομένη την τρίχρονη παρουσία του κυβερνώντος κόμματος στην εξουσία, αυτό σημαίνει πως αρκετοί συμπατριώτες είναι ευχαριστημένοι όχι μόνο με την εμπειρία τους, αλλά και με τις προοπτικές που υπόσχεται το κόμμα για το μέλλον. Η ψήφος αυτή είναι πολύ διαφορετική από την ψήφο που έδωσε ένας στους τρεις ψηφοφόρους στο ΣΥΡΙΖΑ το 2015. Εκείνη ήταν ψήφος αγανάκτησης και ελπίδας, ενώ αυτή είναι ψήφος επιδοκιμασίας και ανταμοιβής. Με την έννοια αυτή, έχει μεγαλύτερη πολιτική αξία και επιδέχεται διαφορετική ερμηνεία.
Η επιδοκιμασία, λογικά, υπονοεί την αίσθηση πως η σημερινή κατάσταση της χώρας και, φυσικά, του ίδιου ψηφοφόρου είναι καλύτερη από ότι ήταν πριν το 2015. Σε κάθε περίπτωση, λέει πως ο ΣΥΡΙΖΑ έκανε «όσα μπορούσε», ακόμη και αν αυτά είναι λιγότερα από όσα υποσχέθηκε. Η παροχή «άλλοθι» για όσα δεν έγιναν, καλλιεργείται υπαινικτικά από την Κυβέρνηση με τον ισχυρισμό ότι «δεν μας άφησαν δανειστές και δικαστές». Δεν αποκλείεται αυτό να είναι και το σλόγκαν με το οποίο θα «κατέβει» ο ΣΥΡΙΖΑ στις Εκλογές, όποτε αυτές γίνουν. Αυτό, κατά το ΣΥΡΙΖΑ, δικαιολογεί τόσο την υπογραφή των μνημονίων όσο και τις κυβερνητικές «ήττες» στο ΣτΕ, που της στοίχησαν, προς το παρόν, την ηγεμονία στα ΜΜΕ.
Αν αυτό δικαιολογεί όσα «δεν έγιναν», ο σημερινός ψηφοφόρος που καταγράφεται στο 20% προφανώς «αξιολογεί» και αυτά που «έγιναν» και τον αφορούν πιο άμεσα. Κρίνει, προφανώς, πως αυτά πρέπει να τα στηρίξει για να μην χαθούν. Ας σκεφθούμε, λοιπόν, όσους διορίσθηκαν, όσους προήχθησαν, όσους ωφελήθηκαν, σε απόλυτους ή σε σχετικούς όρους, όσους δεν «αξιολογήθηκαν», όσους εισπράττουν το «επίδομα» στο σπίτι τους κάνοντας «μαύρες» δουλειές για τα υπόλοιπα, όσους έχουν «μέσο» για πρόσβαση στο νοσοκομείο που έχει γίνει «λάφυρο» για λίγους, και όσους αναβαθμίσθηκαν διδάσκοντας σε ΤΕΙ, ακόμη και αν υποβαθμίσθηκε ολόκληρη η Ανώτατη Εκπαίδευση, όσους δεν είναι άριστοι, αλλά νοιώθουν κρυφή ικανοποίηση γιατί έπαψαν κάποιοι άλλοι να είναι άριστοι.
Ας τους μετρήσουμε λοιπόν όλους αυτούς και ας σκεφθούμε αν, καθώς περνάει ο καιρός, γίνονται περισσότεροι ή λιγότεροι. Ας σκεφθούμε, όμως και τί γίνεται με τη μούχλα όταν παρουσιαστεί κάπου και δεν αντιμετωπιστεί εγκαίρως. Ας σκεφτούμε τους Δικαστές μας που δεν πρέπει, τελικά, να φοβηθούν, τους Διανοούμενους και τους Γραφιάδες μας που διώκονται και ας τους δώσουμε κουράγιο να μην σταματήσουν να μιλούν και να γράφουν. Γιατί αν και αυτοί σωπάσουν, η ζωή μας θα γίνει αφόρητη.
Ας το σκεφτούμε, λοιπόν, όσο «δειλοί, μοιραίοι και άβουλοι αντάμα, προσμένουμε ίσως κάποιο θάμα…» γιατί ο Βάρναλης δεν θα μας μιλήσει άλλο. Ας το σκεφτούν ιδίως όσοι, περισσότεροι από πριν στην ίδια δημοσκόπηση, απάντησαν πως θέλουν να γίνουν εκλογές, όχι τώρα, αλλά στο τέλος της 4ετίας, γιατί άραγε;;. Ας φαντασθούμε όλοι τη χώρα μας, με άλλα δύο χρόνια ΣΥΡΙΖΑ, ως την επέτειο, σχεδόν της Απελευθέρωσης και ας σκεφτούμε όχι τί θα κάνει η Πατρίδα για εμάς, αλλά τί πρέπει να κάνουμε για να την ελευθερώσουμε, αλλά και για τα παιδιά μας.