Το μόνο που έχει πραγματικά σημασία να συζητηθεί στη διάρκεια της προεκλογικής περιόδου είναι οι δυνητικές μετεκλογικές κυβερνητικές συνεργασίες. Ο ΣΥΡΙΖΑ αποκλείει οποιαδήποτε συνεργασία με ΝΔ, Ποτάμι και ΠΑΣΟΚ, με τα φιλοευρωπαϊκά κόμματα, δηλαδή, που υπερψήφισαν το τρίτο μνημόνιο και κράτησαν τη χώρα στην ευρωζώνη. Αντίθετα, προκρίνουν την επανάληψη της συνεργασίας με τους ΑΝΕΛ εφόσον καταφέρουν να εκπροσωπηθούν στην επόμενη βουλή, ενώ στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ δεν κρύβουν την επιθυμία τους να ξανασυναντηθούν με τους συντρόφους τους που πήγαν στο κόμμα του Π. Λαφαζάνη.
Αν οι εκλογές γίνονται για να ξανακυβερνήσουν ο Α. Τσίπρας με τον Π. Καμμένο, τότε μπορούμε εύκολα να υποθέσουμε τι μας περιμένει σε περίπτωση εκλογικής νίκης του ΣΥΡΙΖΑ. Θα βρεθούμε ξανά με το ίδιο παράδειγμα διακυβέρνησης που οδήγησε στα γνωστά αποτελέσματα. Αν γίνονται για να τα ξαναβρούν οι μνημονιακοί και οι αντιμνημονιακοί του ΣΥΡΙΖΑ μέσω κάλπης, τότε μιλάμε για έναν κορυφαίο εμπαιγμό που προσβάλλει τη νοημοσύνη μας και υπονομεύει το μέλλον μας.
Σε κάθε περίπτωση αποδεικνύεται ότι ο Α. Τσίπρας δεν έκανε ποτέ φιλοευρωπαϊκή στροφή μέσα του. Απλώς φοβήθηκε τις επιπτώσεις για τον ίδιο από την πτώση της χώρας στον γκρεμό της άτακτης χρεοκοπίας. Αλλά δεν πιστεύει στις μεταρρυθμίσεις ούτε στην ουσιαστική σύγκλιση της χώρας με την ευρωπαϊκή πραγματικότητα. Για το λόγο αυτό, δείχνει αφοσίωση στη συμπόρευσή του με τον Π. Καμμένο. Τους ενώνουν, προφανώς, πολλά.