Το χειρότερο που μπορεί να μας συμβεί είναι μια μακρόσυρτη διαδικασία άγονης διαπραγμάτευσης κυβέρνησης-πιστωτών μέχρι εξαντλήσεων των οικονομικών αντοχών του ελληνικού Δημοσίου. Το ζήσαμε το 2015, με αρχιτέκτονα της καταστροφής τον Γ. Βαρουφάκη, και αντιμετωπίζουμε τον κίνδυνο της επανάληψης με πρωταγωνιστές τους Α. Τσίπρα και Ευ. Τσακαλώτο.

Η μανία του ΣΥΡΙΖΑ για την εξουσία τους οδηγεί σε μια νοσηρή αμφιθυμία: Από τη μια θέλουν να κλείσουν οπωσδήποτε την αξιολόγηση, από την άλλη έχουν χάσει την αξιοπιστία τους και αυτό φέρνει απαιτήσεις για μέτρα που δυσκολεύονται να σηκώσουν. Από τη μια παίζουν το χαρτί της μνημονιακής πειθαρχίας, από την άλλη του αντιευρωπαϊσμού. Ολα αυτά μαζί καταλήγουν σε καθυστερήσεις που μπορεί να φέρουν τη χώρα σε αδιέξοδο.

Η αξιολόγηση πρέπει να ολοκληρωθεί μέχρι το τέλος Φεβρουαρίου γιατί μετά ξεκινά το εκλογικό έτος για την ΕΕ και οι εταίροι δεν θα έχουν την δυνατότητα ενασχόλησης με το ελληνικό ζήτημα. Αν αυτό δεν συμβεί, οι εκλογές θα είναι μονόδρομος, προκειμένου να αποφευχθεί πιστωτικό γεγονός το καλοκαίρι, εφόσον η κυβέρνηση ενδιαφέρεται για το δημόσιο συμφέρον. Αλλά ενδιαφέρεται;