Το γεγονός είναι πως σε ένα κοτέτσι, αδιαμφισβήτητος Αρχηγός είναι ο κόκορας! Πασάς με το χαρέμι του. Υπερήφανος πάντα, σοβαρός ώστε να κυριαρχεί στο χώρο του, λεβέντικη παρουσία, καμαρωτός, με το λειρί του σαν χωρίστρα στην κώμη. Η αλήθεια είναι πως πολλές φορές μου μοιάζει με νταβραντισμένο σουλτάνο, έτοιμος να επιτεθεί για να προστατεύσει το χαρέμι του…
Τι με έπιασε, θα μου πείτε, καλοκαιριάτικα και αναφέρομαι στον κόκορα; Απλώς κάπου διάβασα πως στις αγροτικές περιοχές της Ζυρίχης, ένας κόκορας στάθηκε αιτία για ξεκαθάρισμα λογαριασμών μεταξύ τού ιδιοκτήτη του κι ενός γείτονα, για το πολύ πρωϊνό καθημερινό λάλημά του. Ο γείτονας, μην αντέχοντας αυτόν τον πρωϊνό ηχητικό εξαναγκασμό, μηνύει όχι βεβαίως τον πετεινό αλλά το αφεντικό του και τον πάει στα δικαστήρια, όπου τελικά καταδικάζεται ο κόκορας, δηλαδή το αφεντικό του, ο οποίος δεν θέλει να σφάξει τον κόκορα, αλλά δεν βρίσκει και τρόπους να τον… σωπάσει.
Ο υπερευαίσθητος μηνυτής δεν μπόρεσε να κατανοήσει και να αποδεχθεί τη φύση των πραγμάτων… Μου θυμίζει όλους εκείνους που έσπευσαν να χτίσουν σπίτια στο πρώην αεροδρόμιο του Ελληνικού και μετά παραπονιόντουσαν για τους θορύβους των μηχανών των αεροπλάνων…
Δεν ξέρω βέβαια τι θα έκανα αν ήμουν εγώ στη θέση του κοκοροχτυπημένου πολίτη· κάθε πρωί στις 04,30-05,00, αλλά και αργότερα, το… βιολογικό ξυπνητήρι τού πετεινού να χτυπάει με συνέπεια, γεμίζοντας τον αέρα με τα κικιρίκου του που τρυπάνε τα αφτιά, αλλά, απ’ την άλλη, πώς θα συμβιβάσουμε την φύση του κόκορα που είναι προορισμένος να λαλεί, να εποπτεύει, να προστατεύει, να «τακτοποιεί» τις σεξουαλικές του υποχρεώσεις στο χαρέμι του και τέλος να καταλήγει νοστιμότατη σούπα, όπως και άλλα εύγευστα παραδοσιακά εδέσματα …
Ομολογώ πως η διάθεσή μου θα ήταν να συνηθίσω και να αποδεχτώ αυτό το λάλημα· ακριβώς όπως δεν… παρεξηγούμαστε με κεραυνούς και ξαφνικές μπόρες, με σκυλιά που γαβγίζουν κι αλυχτούν τη νύχτα, με λύκους που ουρλιάζουν, με χλιμιντρίσματα αλόγων, το ακατάπαυστο λάλημα του τζίτζικα, της κουκουβάγιας, τα γλου-γλου της γαλοπούλας, τα γοερά γκαρίσματα σαν κλάμα του γαϊδάρου, τα ερωτικά καλέσματα των γάτων χειμώνα-καλοκαίρι, τα κο-κο-κο- της κότας και τόσα άλλα ηχητικά του ζωικού βασιλείου… Πώς διαγράφουμε αυτήν την πραγματικότητα και πώς επιβάλουμε την σιωπή τους;
Ο δυστυχής αλέκτορας, παρ’ όλα αυτά και προς πείσμα των δικαστών, θα συνεχίσει να κάνει αυτό που γνωρίζει, εκτός αν ο μηνυτής γείτονας του ιδιοκτήτη του βρει άλλον τρόπο, αφού το δικαστήριο μπορεί να καταδίκασε και να υπέβαλε στον κατηγορούμενο να λάβει μέτρα για να «επιβάλλει» άκρα του τάφου σιωπή στο ζωντανό! Αλλά τι να κάνει; Να βάλει φίμωτρο; να στερήσει από τις κότες του δια παντός την μοναδική ελπίδα… απόλαυσης της γενετήσιας ορμής και πράξης;
Δύσκολη η λύση του προβλήματος το οποίο θα μπορούσαμε να το εντάξουμε και στα λεγόμενα «δικαιώματα των ζώων» μόνο και μόνο επειδή ο κόκορας, εκτός της σεξουαλικής του ικανότητας, λαλεί όπως η φύση έχει ορίσει κάθε πρωί· παράλληλα όμως είναι αλήθεια πως τα δικαιώματα των πολιτών πολλές φορές είναι απρόβλεπτα και η λύση ειδικών προβλημάτων, όπως αυτό που μας απασχολεί εδώ, είναι ένας δικανικός γρίφος…
Στην περίπτωσή μας, την μήνυση και την τιμωρία την υφίσταται εξολοκλήρου ο αφέντης του Αρχηγού κόκορα. Δεν έμαθα την τελική έκβαση του θέματος αλλά, ομολογώ, πολύ με συγκίνησε η περιπέτεια του καταδικασθέντος πετεινού, ίσως επειδή δεν φέρει καμία απολύτως ευθύνη, παρά μόνο την εκδήλωση της φύσης του και να την εκτελεί με ευθύνη και σοβαρότητα σύμφωνα με το ρητό του Ηροδότου «έκαστος εφ’ ω ετάχθη».
Ναι, το γνωρίζω πως η ύπαρξη και τα δικαιώματα των ζώων είναι σαφώς απαξιωμένα σε σχέση με εκείνα των ανθρώπων· ιδιαίτερα στον δικαστικό χώρο, ο άνθρωπος έχει πολύ περισσότερα προνόμια. Αμφισβητώ αν θα υπάρξει «ισότητα» μεταξύ του ανθρώπου και των ζώων και το θέμα θα μένει άλυτο για πολύ μεγάλο διάστημα, τόσο, που με κάνει να ισχυρίζομαι πως εγώ… τουλάχιστον, δεν θα δω ποτέ τη δικαίωση ενός πλάσματος που-επαναλαμβάνω-τα μόνα που γνωρίζει είναι το πρωινό και όχι μόνο λάλημα, το σεξ και το άδοξο τέλος στη χύτρα της σούπας της νοικοκυράς…