Ο Σταύρος Θεοδωράκης, το βράδυ των εκλογών, με την ομολογία της ευθύνης για το ατυχές εκλογικό αποτέλεσμα του Ποταμιού, πέτυχε το απίστευτο. Κέρδισε τη συμπάθεια των αντιπάλων του, δημιούργησε ενοχές σ’ αυτούς που πίστευαν στο Ποτάμι αλλά δεν το ψήφισαν, και στόχευσε στις καρδιές των ανθρώπων του. Με μια τίμια, ειλικρινή και θαρραλέα δήλωση λίγων λεπτών κατάφερε αυτό που δεν μπόρεσε είκοσι μέρες προεκλογικής περιόδου.
Δεν γνωρίζω αν οι δηλώσεις αυτές του Θεοδωράκη προήλθαν από τον αυθορμητισμό ενός φορτισμένου ανθρώπου, ή είχε την ευστροφία να καταλάβει ότι αυτό ήθελαν να ακούσουν οι φίλοι του Ποταμιού, ή αν ήταν και τα δύο. Ενδιαφέρον έχει το αποτέλεσμα.
Η άμεση δε απόφαση για μετάβαση σε συνέδριο συσπείρωσε τα μέλη, αφού το συνέδριο μπορεί να λειτουργήσει εκτονωτικά, αλλά και να δώσει μια προοπτική αντιστροφής του κλίματος.
Η πολιτική είναι ψυχή, πάθος, γνώση, αλλά είναι και τέχνη. Και μάλιστα περισσότερο τέχνη και λιγότερο επιστήμη. Καθε φορά πρέπει να ξέρεις γιατί πετυχαίνεις ή γιατί αποτυγχάνεις. Γιατί κερδίζεις ή γιατί χάνεις. Γιατί ανεβαίνεις ή γιατί πέφτεις.
Υπάρχουν παραδείγματα ηγεσιών που δεν κατάλαβαν πώς έφτασαν στην επιτυχία, δεν μπόρεσαν να τη διαχειριστούν, και χάθηκαν. Όπως υπάρχουν και τα παραδείγματα εκείνων που αρνήθηκαν να αποδεχθούν τα λάθη τους σε κάποια αποτυχία, υποτίμησαν τα προβλήματα, και επίσης χάθηκαν.
Στις εκλογές του Σεπτέμβρη υπήρξαν πρωταγωνιστές και κομπάρσοι. Ο αυτοπροσδιορισμός του Ποταμιού ως κόμματος-μπαλαντέρ, ακόμα κι αν είχε τις καλύτερες προθέσεις, το υπονόμευσε.
Το ίδιο, επέλεξε για τον εαυτό του ένα μικρό ρόλο στο πολιτικό γίγνεσθαι. Τα κόμματα όμως είναι είτε μεγάλα, κόμματα εξουσίας, είτε μικρά, κόμματα δορυφόροι, ιδεολογικές σέχτες ή λέσχες ιδεών. Κόμματα του 15% δεν υπάρχουν. Και όταν μια κοινωνική και πολιτική κρίση τα γεννήσει, θα είναι αποτέλεσμα της συγκυρίας και αμέσως μετά είτε θα εκτοξευτούν προς τα πάνω είτε θα μπουν στο χρονοντούλαπο της ιστορίας. Κι αν αποκτήσουν γερή ιδεολογική βάση, το πολύ-πολύ θα βρίσκονται μεταξύ φθοράς και αφθαρσίας. Τα παραδείγματα είναι πολλά.
Το συνέδριο είναι μπροστά. Υπάρχει ο χρόνος να εντοπιστούν τα λάθη και να επαναπροσδιοριστούν οι στόχοι. Το Ποτάμι δεν έχει να φοβηθεί τίποτα από το άνοιγμα των διαδικασιών και κυρίως δεν έχει να χάσει τίποτα.
Η φρεσκάδα, η ορμή και κυρίως η αθωότητα των πρώτων μηνών από την ίδρυσή του πρέπει να αναζητηθούν ξανά, αφού οι ιδέες του είναι ακόμα επίκαιρες, ισχυρές και εφαρμόσιμες. Αυτές οι ιδέες αφορούν το αύριο, το μέλλον, την επόμενη μέρα της χώρας.
Με οδηγό τις κοινωνικές συμμαχίες και ένα σύγχρονο πολιτικό λόγο μπορεί να εμπνεύσει πολυπληθείς κοινωνικές ομάδες στον κατά τα άλλα μοναχικό του πολιτικό δρόμο.
Η πρόταση στην κοινωνία πρέπει να είναι: ελάτε μαζί, ελάτε όλοι, όσοι μιλάμε την ίδια γλώσσα. Να συνομιλήσουμε, να συσκεφτούμε, να συναποφασίσουμε για τον φορέα της λογικής και της ελπίδας. Να μιλήσουμε για τα λάθη και τις αδυναμίες μας. Για τις αγωνίες μας για την Ελλάδα που καταρρέει. Για την ελευθερία και τη δημοκρατία, ελεύθερα και δημοκρατικά.
Να μετατρέψουμε το στεγανοποιημένο κόμμα σε χώρο δημιουργίας και έμπνευσης.
Ιδού το δικό μας αφήγημα.
Σήμερα είναι η κόλαση, αύριο ίσως είναι ο παράδεισος. Είναι στο χέρι μας. Και στο μυαλό μας και στην ψυχή μας.