Πριν λίγες ημέρες συνέβη ένα γεγονός που θα έπρεπε να μας βάλει σοβαρά σε σκέψεις.
Η πρόεδρος του τμήματος Φιλοσοφίας της Φιλοσοφικής Σχολης του ΕΚΠΑ κα Βάνα Νικολαΐδου – Κυριανίδου δέχτηκε λεκτική επίθεση με βρισιές και απειλές από ομάδα φοιτητών, την μια ημέρα στο γραφείο της και την επόμενη μέσα στο αμφιθέατρο κατηγορώντας την για διατύπωση μη αρεστών σε αυτούς απόψεων για τον χαρακτήρα που πήραν πολλές εκδηλώσεις διαμαρτυρίας για την τραγωδία των Τεμπών.
Η ίδια έγραψε σχετικάμε τογεγονός.
“Αισθάνονται κράτος εν κράτει. Είναι ανεξέλεγκτοι. Δεν θα αναβάλω τα μαθήματα, ούτε θα κρυφτώ. Κάποιος πρέπει να τους δείξει ότι δεν φοβάται. Δεν θα κατευνάσω. Μου είπαν “άλληφορά να προσέχετε τι γράφετε”. Είμαι πανεπιστημιακός δάσκαλος, έχω καθήκον να υποστηρίξω, να πρεσβεύω και να ενθαρρύνω την ελεύθερη διακίνηση ιδεών. Αν δεν μπορούμε να διατυπώσουμε ελεύθερα την άποψή μας στο πανεπιστήμιο, τότε πού;”
Τα πρώτα μεταδικτατορικά χρόνια όταν όλοι παλεύαμε να προσδιορίσου με την έννοια της δημοκρατίας ένας φοιτητής, στέλεχος μιας Μαοϊκής ομάδας, μέσα σε επαναστατικό οίστρο διέκοψε την συνεδρίαση της Συγκλήτου του Αριστοτελείου Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης για να μην συζητηθεί ενα επίμαχο για τους φοιτητές θέμα.
Τότε όμως οι νόμοι τηρούνταν και βρέθηκε κατηγορούμενος για παρακώλυση λειτουργίας συλλογικού διοικητικού οργάνου. Χάρις όμως τον συνήγορό του όλα τέλειωσαν καλά αφού έκανε τη σχετική κωλοτούμπα δηλώνοντας πως δεν είχε πρόθεση να παρεμποδίσει κλπ κλπ.
Θυμάμαι ακόμα τα χρόνια εκείνα το κυνήγι των μαγισσών που στο όνομα της αποχουντοποίησης παρέσυρε αξιόλογους ακαδημαϊκούς δασκάλους κατηγορώντας τους άδικα σαν χουντικούς.
Το voxpopuli (δλδ η φωνή του λαού) έμπαινε δυναμικά στη ζωή μας.
Κι έτσι ολοένα και πιο συχνά οι φωνές αντικαθιστούσαν τη συζήτηση.
Και κάθε φορά κάποιο μαθητικό και φοιτητικό κίνημα αυθόρμητο ή καθοδηγούμενο από μειοψηφίες απαιτούσε και επέβαλε αυτό που ακουγόταν ευχάριστα στα αυτιά.
Αν κατι διαπερνά την μακριά πορεία προς την άβυσσο αυτό είναι η προσχηματική επίκληση της δημοκρατίας και το κυριότερο η απαίτηση να γίνει δεκτό κάποιο δήθεν συλλογικό αίτημα χωρίς συζήτηση. Επαναστατικώ δικαίω.
Κι ετσι φτάσαμε να γίνονται καταλήψεις με απόφαση μειοψηφιών αφού όλοι ξέρουμε πια πως οι φοιτητές δεν γράφονται στο σύλλογο της σχολής τους. Όμως η σφραγίδα δίνει το δικαίωμα να ισχυρίζονται οτι εκπροσωπούν το σύνολο.
Δυστυχώς τον μύθο αυτό τον συντηρούν και πολλοί δημοσιογράφοι και ειδησεογραφικά, ο θεός να τα κάνει, sites.
Άλλο σοβαρό ζήτημα που σχετίζεται με την δημοκρατία είναι η φθορά της δημόσιας περιουσίας σε σχολεία και πανεπιστήμια και η επακόλουθη επιβάρυνση των πολιτών. Σαν δημοτών, αφού όταν λήξει η κατάληψη ενός σχολείου τις επισκευέςτις κάνει ο οικείος Δήμος και σαν φορολογούμενων, αφού τις ζημιές στα ΑΕΙ τις πληρώνουμε πάλι εμείς με τους φόρους που πληρώνουμε στο κράτος.
Στα ΑΕΙ των οποίων οι χώροι πλέον δεν βλέπονται.
Συνηθίσαμε στην αθλιότητα. Στην αρχή από ειλικρινή δημοκρατική ευαισθησία, αργότερα από αβουλία και το φόβο του πολιτικού κόστους και στο τέλος απο εθισμό.
NAI εθιστήκαμε.
Ευτυχώς όμως υπάρχουν ακαδημαϊκοί δάσκαλοι που με τη θαρραλέα στάση τους ξεσκεπάζουν το πρόβλημα.
Εμείς το αντιλαμβανόμαστε. Για την οργανωμένη πολιτεία επιτρέψτε μου να αμφιβάλλω.