Αναμφισβήτητα υπάρχουν προσωπικές ευθύνες για τον κατακερματισμό της Κεντροαριστεράς, αποτελεί όμως αναγκαιότητα να διερευνήσουμε και να αξιολογήσουμε δεόντως και κάποιες συλλογικές ευθύνες.
Μέσα σε λιγότερο από τέσσερα χρόνια το εγχείρημα της ΔΗΜΑΡ κατάφερε να αλλοιώσει τον πολιτικό χάρτη της χώρας και να αποτρέψει μια πολιτική ανακατανομή των ανανεωτικών αριστερών συμβατή με τις προσδοκίες πολλών δεκαετιών και στοχαστών όπως ο Μιχάλης Παπαγιαννάκης.
Δεν θα ασχοληθώ με το πως προσέλαβαν αυτήν την εμπειρία όσοι την ακολούθησαν, πρόβλημα τους άλλωστε παρότι πολλοί και καλοί φίλοι μεταξύ τους.
Θα επικεντρώσω την προσπάθεια μου στις άμεσες και εξ επαγωγής επιπτώσεις του διάττοντος άστρου της.
Ο μεγαλύτερος κερδισμένος φυσικά είναι ο σημερινός ΣΥΡΙΖΑ! Η αποχωρήσασα το 2010 ομάδα στελεχών ήταν κυρίως το παραδοσιακό «κέντρο» του ΣΥΝ, που εξισορροπούσε το «Αριστερό Ρεύμα» αποδυναμώνοντας ταυτοχρόνως την ριζοσπαστική κληρονομιά της ΕΑΡ, που εξέφραζε ο Μιχάλης Παπαγιαννάκης.
Χωρίς αυτούς κατέστη δυνατή η μετεξέλιξη του ΣΥΝ σε ΣΥΡΙΖΑ και η συνύπαρξη των «κομμουνιστών» με τους «λαϊκιστές». Ο ΣΥΡΙΖΑ στα τέσσερα τελευταία χρόνια είχε την πολυτέλεια της απουσίας ουσιαστικής εσωτερικής αντιπολίτευσης με αποτέλεσμα να αρθρώνει έναν χυδαίο λαϊκισμό. Η ραγδαία εκλογική του ανάπτυξη εξισορροπούσε τις σχέσεις μεταξύ των συνιστωσών αφήνοντας έκαστη εξ αυτών να ονειρεύεται τα δικά της.
Παράλληλα από τους πρώτους μήνες της ΔΗΜΑΡ είχε φανεί ο προβληματισμός επανασύγκλισης με τον ΣΥΡΙΖΑ, με την παρέμβαση του κ. Βαλτέν και την σιωπηλή πλην όμως εύγλωττη αποδοχή της από το περιβάλλον του κ. Κουβέλη. Η έκπληξη για την πρόσφατη εξαγγελία συνεργασίας όντως αγγίζει τα όρια της υποκρισίας…
Ο μεγάλος χαμένος ήταν το ΠΑΣΟΚ, ιδιαίτερα στην προσπάθεια μετεξέλιξης του από πολυσυλλεκτικό κόμμα μετωπικής διεκδίκησης της εξουσίας σε σύγχρονο ευρωπαϊκό σοσιαλδημοκρατικό κόμμα. Και ενώ το βαρίδι των κρατικοδίαιτων συνδικαλιστών όδευε προς τον ΣΥΡΙΖΑ, οι εξ αριστεράς κατά κύριο λόγο εκσυγχρονιστικές ομάδες αντί να στηρίξουν την ηράκλεια προσπάθεια της νέας ηγεσίας αλληθώριζαν προς την ΔΗΜΑΡ, στο όνομα μιας γενετικής σχέσης με το «νέο» κόμμα.
Και ενώ συγκατοίκησαν με τους κ .κ. Βουδούρη, Μιχαλογιαννάκη κλπ (περί του ήθους και της σοβαρότητας των οποίων αρνούμαι να ασχοληθώ), και ενώ έτρεξαν σε παρουσιάσεις βιβλίων και στήριξαν ευρώ- υποψηφιότητες της νομενκλατούρας του κ. Γ. Α. Παπανδρέου, δεν έχασαν ούτε μια ευκαιρία να στηλιτεύσουν τις καθυστερήσεις και να αμφισβητήσουν τις προθέσεις του κ. Βενιζέλου.
Αυτοί που επιλέξαμε να μείνουμε στο ΠΑΣΟΚ στηρίξαμε την ειλικρινή πρόθεση για την συγκρότηση της Κεντροαριστεράς και ενώ συγκρουόμεθα με τον «βαθύ» εναπομείναντα πυρήνα, από τους δυνάμει συνομιλητές και συντρόφους εισπράτταμε απαξιωτικά σχόλια του είδους «βρωμάτε πασοκίλα».
Τέλος κερδισμένη όπως πάντα βγήκε και η «σύγχυση», η επικοινωνιακή αντίληψη της Πολιτικής και της Ιστορίας: Το Ποτάμι. Μηδενίζουμε το κοντέρ και ξαναρχίζουμε. Δεν ξέρουμε τίποτα για τις δομικές αιτίες των προβλημάτων, δεν φταίμε, εμείς μόλις ήρθαμε. Η δαιμονοποίηση του «Άλλου», πάγια ιδεολογική σταθερά του αριστερού ναρκισσισμού.
Χαρακτηριστικό παράδειγμα της επικοινωνιακής προσέγγισης η περίπτωση του κ. Λυκούδη, του οποίου τον εξέχοντα συνδυασμό λαϊκότητας, κοσμοπολιτισμού, κοινής λογικής και αριστερής ευαισθησίας αναγνωρίζω και θαυμάζω. Πλην όμως αμφισβητώ την πολιτική βαρύτητα του λόγου του. Μέχρι την «σύγκρουση» με τον κ. Κουβέλη τον γνωρίζαμε «οι γνωστοί συγγενείς». Προσφάτως έχει αναδειχθεί σε ηγετική μορφή της Μεταρρυθμιστικής Αριστεράς. Έλεος πια, που ήταν τόσα χρόνια;
Τέλος πάντων, η ΔΗΜΑΡ ολοκλήρωσε την διαδρομή της και έκαστος εφ’ ω εταχθη.
Ίσως αναρωτηθείτε ποιος πολυμήχανος συνέλαβε την ιδέα αυτού του Δούρειου Ίππου. Φυσικά κανένα πρόσωπο η μηχανισμός. Απλά η κουτοπονηριά της Αριστερας…