Η διαδικασία είναι απλώς το πρόσχημα. Αν οι πολιτικοί αρχηγοί ήθελαν να συμμετάσχουν σε μια ουσιαστική συζήτηση για τα μεγάλα θα έβρισκαν τον τρόπο να το κάνουν. Αλλά δεν υπάρχει τέτοια βούληση και δεν υπάρχει τέτοια κουλτούρα επικοινωνίας. Το έδαφος είναι προετοιμασμένο για τη μη συζήτηση και έναν δήθεν διάλογο που δεν έχει ως αποτέλεσμα απλώς την επιβεβαίωση του πολιτικού τίποτα της ελληνικής πραγματικότητας, αλλά, αντίθετα, έχει τοξική επίδραση. Γατί η κρίση εμπιστοσύνης στη σχέση πολιτών-πολιτικού συστήματος βαθαίνει, ο κοινοβουλευτισμός διασύρεται ακόμη περισσότερο, η αντιπολιτική διογκώνεται -είτε προς την κατεύθυνση του εξτρεμισμού είτε προς εκείνη της καζούρας-, η έννοια της ατομικής ευθύνης τραυματίζεται γιατί προσφέρονται άλλοθι αδράνειας ή και επικίνδυνης ανευθυνότητας.
Ενα κοινό εθισμένο να παρακολουθεί αντί πολιτικού διαλόγου καβγάδες καφενειακού επιπέδου, με τον έναν να μιλάει πάνω στον άλλο και τελικά να μην ακούγεται κανείς, με τα πρόσωπα να απευθύνονται στον διπλανό τους αλλά να κοιτάζουν την κάμερα σαν επαγγελματίες του θεάματος, με τις ερωτήσεις να μην απαντιούνται ή και να μη γίνονται καν στα σοβαρά, είναι πολύ έτοιμο να δεχτεί αυτό που μετά περιγράφεται ως “στείρα αντιπαράθεση” σύμφωνα με το δημοσιογραφικό κλισέ.
Αν ήταν μόνο μια “στείρα αντιπαράθεση” οι παρενέργειες της αποτυχίας θα ήταν ελεγχόμενες. Είναι, όμως, κάτι περισσότερο από αυτό. Είναι μια ήττα της πολιτικής που οδηγεί στο θρίαμβο της ανοησίας, της ασημαντότητας, της ακρισίας, της μονοδιάστατης σκέψης ή και της καθόλου σκέψης, της επιφάνειας των πραγμάτων.
Τι θα παράγουμε, τι θα εξάγουμε, ποιο ασφαλιστικό και ποιο φορολογικό σύστημα, πώς θα φτιάξουμε το κράτος μας, τα σχολεία μας και τα πανεπιστήμιά μας, πώς θα δημιουργηθεί απασχόληση και πλούτος, πώς θα αναπτυχθούν δομές κοινωνικής προστασίας, πώς θα καταπολεμηθούν η διαπλοκή, η διαφθορά, η γραφειοκρατία.
Η προεκλογική περίοδος τελειώνει χωρίς -για μια ακόμη φορά- να μαθαίνουμε τίποτα για όλα αυτά πέρα από γενικόλογες διακηρύξεις και εύπεπτα συνθήματα. Δεν υπάρχει κανένα εθνικό σχέδιο για την έξοδο από την κρίση και όσοι έχουν μια μεταρρυθμιστική πρόταση για το χώρο που γνωρίζουν ως επιστήμονες πέφτουν από τοίχο σε τοίχο αν προσπαθήσουν να την εφαρμόσουν.
Ο “αφήστε με να ολοκληρώσω” και η “μη με διακόπτετε” δεν θα είχαν να καταθέσουν μια συγκροτημένη άποψη μεταμνημονιακού περιεχομένου ακόμη και αν τους δινόταν η δυνατότητα να ολοκληρώσουν χωρίς διακοπή.
Δημοσιεύθηκε στον Ελεύθερο Τύπο