Ο «χωρισμός» Κράτους-Εκκλησίας δεν κράτησε τελικά για πολύ. Το μικρό αυτό διάστημα ήταν ωστόσο αποκαλυπτικό για τις προθέσεις αμφότερων των πλευρών του διαζυγίου αλλά και εντός αυτών. Για την κυβέρνηση το – υποτιθέμενο – διαζύγιο δεν ήταν παρά ένα ακόμα προεκλογικό πυροτέχνημα με διπλό στόχο.

Ο πρώτος δεν είναι παρά το κλείσιμο του ματιού στο απογοητευμένο και αναποφάσιστο αριστερό ακροατήριο που από τον Γενάρη του ‘15 παρακολουθεί τις κόκκινες γραμμές να ξεθωριάζουν η μια μετά την άλλη. Ο δεύτερος και πιο σημαντικός φυσικά για το Μαξίμου, είναι η δυνατότητα πρόσληψης 10.000 ακόμα δημοσίων υπαλλήλων εξυπηρετώντας τις αυξημένες την εποχή αυτή ανάγκες του πελατειακού κράτους.

Οι στόχοι της Εκκλησίας είναι επίσης πολύ συγκεκριμένοι. Η ηγεσία της βρήκε μια καλή ευκαιρία ελέγχου και αξιοποίησης της εκκλησιαστικής περιουσίας, ακόμα και της αμφισβητούμενης, αλλά και διαχείρισης της μισθοδοσίας- επιδότησης των ιερέων οι οποίοι εξηγέρθησαν προ του κινδύνου να απωλέσουν τον… Παράδεισο του δημοσίου.

Ο χωρισμός της Εκκλησίας από το Κράτος δεν έχει καμιά σχέση με την προεκλογική φούσκα που με τόση προχειρότητα εξήγγειλε η κυβέρνηση με την σύμφωνη γνώμη του προκαθήμενου. Ούτε και η «θρησκευτική ουδετερότητα» κατοχυρώνεται σε συμφωνία με την χρηματοδοτούμενη «επικρατούσα» θρησκεία.

Είναι θέμα βαθιά ιδεολογικό και συνειδησιακό που αφορά τον σεβασμό στην πράξη των θρησκευτικών πεποιθήσεων και δικαιωμάτων όλων ανεξαίρετα των πολιτών της χώρας.