Διαπραγμάτευση, ύφεση, ανάπτυξη είναι τρεις βασικές λέξεις – κλειδιά που κυριαρχούν στο λεξιλόγιό μας, από τη στιγμή που έγινε φανερό ότι η χώρα κατέρρευσε οικονομικά, δεν μπορούσε πια να δανειστεί και αναγκάστηκε να μπει στο πρόγραμμα στήριξης. Ολες οι κυβερνήσεις που διαχειρίστηκαν τη νέα κατάσταση έκτακτης ανάγκη κατηγορήθηκαν και κατηγορούνται ότι δεν διαπραγματεύτηκαν το Μνημόνιο και τις διαδοχικές επικαιροποιήσεις του, εκείνοι που βρίσκονται στην αντιπολίτευση και γενικά «έξω από τον χορό» υπόσχονται νέες διαπραγματεύσεις, οι πάντες εξορκίζουν την ύφεση και ταυτόχρονα συμφωνούν ότι για να βγει η Ελλάδα από τη μαύρη τρύπα πρέπει να περάσει στην… ανάπτυξη. Το πώς θα περάσει στην ανάπτυξη και τι είδους ανάπτυξη οραματίζονται βέβαια, παραμένει αόριστο, θολό, έως και μυστικό. Ελάχιστοι από όσους συμμετέχουν στον δημόσιο διάλογο από διάφορες θέσεις επισημαίνουν ότι η χώρα που καταρρέει οικονομικά και επιζητεί τη στήριξη για να αποφύγει την άτακτη χρεοκοπία, βρίσκεται κυριολεκτικά στο «καναβάτσο», όπως πολύ εύστοχα τόνισε σε κάποια τηλεοπτική εκπομπή ο συνετός Τ. Γιαννίτσης. Ή ότι η άλλη πλευρά, δηλαδή η τρόικα που εκπροσωπεί τους δανειστές, έχει «και το πεπόνι και το μαχαίρι». Αυτό το ένιωσαν στο πετσί τους οι κυβερνήσεις του Γ. Παπανδρέου, του Λ. Παπαδήμου και πρόσφατα του Α. Σαμαρά. Με τους όρους μάλιστα που καθορίζουν την τελευταία απόφαση του Eurogroup συμφώνησαν όλοι οι Ευρωπαίοι ηγέτες, συμπεριλαμβανομένων εκείνων που κατά καιρούς αναγνώρισαν τις δυσκολίες προσαρμογής της Αθήνας.
Ο Αλ. Τσίπρας και οι περισσότεροι οικονομικοί επιτελείς του έχουν σαφώς ρίξει «νερό στο κρασί» τους τις τελευταίες εβδομάδες, ίσως στο πλαίσιο της προσπάθειας να μετατραπεί ο ΣΥΡΙΖΑ από άθροισμα συνιστωσών σε ενιαίο κόμμα και να αποκτήσει αξιοπιστία στη διεκδίκηση της εξουσίας. Ωστόσο, επιμένει ακόμη στην αναδιαπραγμάτευση για συναινετική αναθεώρηση της δανειακής σύμβασης. Στόχος, να μπει ένα τέρμα στην καταραμένη ύφεση που προκαλεί το τρισκατάρατο Μνημόνιο, όπως πρεσβεύουν και πολλοί άλλοι που μετέχουν με πλήρη άνεση και ανέξοδα στον δημόσιο διάλογο. Σχεδόν κανείς δεν μπαίνει στον κόπο να εξηγήσει ότι η ύφεση είναι φυσικό επακόλουθο της οικονομικής κατάρρευσης και η βαθύτερη από τις προβλέψεις ύφεση προέρχεται από τη δομή της ελληνικής οικονομίας. Την οικονομία που στηριζόταν στην υπερκατανάλωση εισαγόμενων κυρίως ειδών και αγαθών, τα οποία πουλούσαν άφθονα μαγαζιά. Στην υπερκατανάλωση, που με τη σειρά της ήταν δυνατή γιατί το κράτος δανειζόταν και μοίραζε λεφτά. Και μετά, κόπηκε η ρευστότητα…
Ολοι εύχονται και απαιτούν να σταματήσει η ύφεση και να γυρίσει η χώρα στην ανάπτυξη. Αν εννοούν ανάπτυξη με επιστροφή στο μοντέλο της υπερκατανάλωσης με δανεικά, αυτό δεν γίνεται. Αν εννοούν ότι με σωστή διαπραγμάτευση θα αναγκάσουμε τους δανειστές να μας δίνουν λεφτά με όρους που εμείς θα υποβάλλουμε σε αυτούς, πρόκειται για όνειρο «θερινής νυκτός». Αν τέλος εννοούν ανάπτυξη που θα στηρίζεται σε παραγωγή, παραγωγικότητα, ανταγωνιστικότητα, διοικητική μηχανή και δικαστική εξουσία που θα λειτουργούν στοιχειωδώς, αυτή δεν μπορεί να έλθει με το πάτημα ενός κουμπιού. Δυστυχώς, ο δρόμος θα είναι μακρύς και δύσκολος, εμείς οι Ελληνες θα τον πάρουμε και κάποια στιγμή πρέπει να ξεκινήσουμε. Ομως κάποιοι πρέπει να πουν την αλήθεια στον ελληνικό λαό, βάζοντας στοιχεία ρεαλισμού και λογικής στον δημόσιο διάλογο.