Τον Βασίλη Δημάκη αν δεν τον είχε το σωφρονιστικό μας σύστημα θα έπρεπε να τον εφεύρει. Και από τη στιγμή που τον διαθέτει θα έπρεπε να τον είχε κάνει σύμβολο. Eνα θετικό υπόδειγμα για την κοινωνία και τους φυλακισμένους της χώρας, ενός ανθρώπου που γκρέμισε τη ζωή του στα νεανικά του χρόνια και ύστερα προσπάθησε να την ξαναχτίσει με καλύτερα υλικά. Που μπόρεσε να τα βρει μέσα στον Κορυδαλλό όπου άλλοι βρίσκουν σχοινιά να αυτοκτονήσουν (ή κάποιοι τους βοηθούν να βρουν). Αλλά φαίνεται πως μόνο μακάβριες ειδήσεις θέλουν οι φυλακές μας να μαθαίνουμε για αυτές. Και για τον Δημάκη μάθαμε μόνο όταν έβαλε και ο ίδιος τη ζωή του σε κίνδυνο.
Ειλικρινά πιστεύω ότι είναι δευτερεύοντα όλα τα υπόλοιπα. Αν ήταν η δική του συμπεριφορά ως συνδικαλιστικού εκπροσώπου των φυλακισμένων ανάρμοστη. Αν ήταν νομότυπη η απόφαση της Γενικής Γραμματέως Αντιεγκληματικής Πολιτικής να τον μεταγάγει στις φυλακές Γρεβενών. Αν υπήρχε σύνδεση με το Διαδίκτυο στα καινούργια κελιά του σε Γρεβενά και Κορυδαλλό. Αν η επιστολή του ίδιου ήταν αυτοϋπονομευτική. Το πρωτεύον και απρόσμενο είναι ότι οι άνθρωποι που είναι επιφορτισμένοι με την εποπτεία των φυλακών δεν είχαν την καθαρότητα σκέψης να συνειδητοποιήσουν ότι τρόφιμοι σαν τον Δημάκη αποτελούν ακούσια διαφήμιση του σωφρονιστικού μας συστήματος και από μηχανής αυτοεπιβεβαίωση του προσδιορισμού του ως σωφρονιστικού.
Το πρωτεύον είναι ότι στον Δημάκη δεν προσφέρθηκαν οι στοιχειώδεις συνθήκες που επιθυμούσε (δηλαδή να μελετά στο δικό του κελί, σιγά το αίτημα) ώστε να ολοκληρώσει με επιτυχία τις σπουδές του, όπως θα θεωρούσαμε όλοι αυτονόητο για τα δικά μας παιδιά –παιδί της φυλακής είναι, θα έπρεπε η φυλακή να του δείξει τη στοργή που δείχνουμε όλοι οι Έλληνες στα παιδιά που σπουδάζουν. Το πρωτεύον είναι ότι οι αμέτρητοι έπαινοι των καθηγητών του για τις άριστες επιδόσεις του δεν κοσμούν σε κορνίζες το γραφείο του διευθυντή του Κορυδαλλού αλλά δημοσιεύονται στις εφημερίδες ως συνηγορία για τη μη μεταγωγή του. Το πρωτεύον και εντυπωσιακό είναι ότι ο Κορυδαλλός δεν αντιλαμβάνεται τι σημαίνουν οι Δημάκηδες για αυτόν.
Από το ύφος της Γενικής Γραμματέως φαίνεται ότι ούτε εκείνη αντελήφθη το άλλοθι που προσφέρει στο σύστημα ο αριστούχος τρόφιμος. Δημιουργείται έντονη η υπόνοια ότι άνοιξε βεντέτα με τον Δημάκη γιατί της αντιμίλησε ως συνδικαλιστικός εκπρόσωπος των φυλακισμένων και τον μετήγαγε στα Γρεβενά με προσωπική επείγουσα απόφασή της ενώ επισήμως υπήρχε αναστολή μεταγωγών λόγω πανδημίας. Η δε δικαιολογία ήταν ακριβώς η αποσυμφόρηση λόγω πανδημίας (πόσοι άλλοι μετήχθησαν;). Βέβαια στην αναλυτική της ανακοίνωση όπου περιγράφει διεξοδικά και οργισμένα το νομότυπο των ενεργειών της της ξεφεύγει η διαπίστωση ότι μόλις έφυγε ο Δημάκης σταμάτησε και η αναταραχή στον Κορυδαλλό- ως υπεράριθμος έφυγε ή ως ταραξίας;
Η Γενική Γραμματέας Αντιεγκληματικής πολιτικής έδρασε ως Γενική Γραμματέας Αντιεγκληματικής Πολιτικής. Οπως λέει μια αμερικάνικη παροιμία όταν είσαι σφυρί βλέπεις τον κόσμο καρφιά. Εμένα με βάλανε να αντιμετωπίζω εγκληματίες. Επομένως απέναντί τους θα έχω την καχυποψία, την αντιπαλότητα, την ηθική απαξία των εχθρών της κοινωνίας. Εδώ βρίσκεται και η εγκληματική επιλογή της υπαγωγής των φυλακών στο Προστασίας του Πολίτη – ότι παρακάμπτει το θεμελιώδες ενδιάμεσο στάδιο της Δικαιοσύνης που αποδόθηκε. Οι κρατούμενοι είναι τιμωρούμενοι και σωφρονιζόμενοι, το έγκλημα ήταν προηγούμενο γνώρισμά τους. Και αν κάποιοι εξακολουθούν να είναι παραβατικοί μέσα στη φυλακή, το Κράτος Δικαίου δεν είναι δυνατόν να καταργεί την σωφρονιστική υπόσταση του συστήματος για το σύνολο. Διότι τότε, ακόμα και αν κάποιοι Δημάκηδες σωφρονίζονται, το σύστημα δεν είναι σε θέση όχι να τους επιβραβεύσει, αλλά ούτε καν να τους αναγνωρίσει.
Πηγή: www.protagon.gr