Ο καιρός της προδοσίας είναι βροχερός.

Για να λασπώνονται οι αυταπάτες.

Παναγιώτα Καλογεράκου, Αινιγματική φυγή

Διάγουμε ηθικοπολιτική περίοδο γενικής σύγχυσης. Τα κόμματα, δυστυχώς και τα αυτοαποκαλούμενα ‘αριστερά’, επιχειρούν να διευρύνουν το χώρο επιρροής τους ‘ψαρεύοντας’ συμμάχους στα βαθιά νερά. Στους [μετανοιωμένους;] μικρομπαγάσηδες που πήραν [από τους ‘άλλους’] θαλασσοδάνεια, στους τάχα μικρομεσαίους [μετανοιωμένους;] που ‘οι άλλοι’ τους διόρισαν όλο το σό’ι’ στο Δημόσιο, στους δι-τρι-πρόσωπους [μετανοιωμένους;] που υπηρέτησαν όλα τα καθεστώτα αλλά τώρα μέμφονται τους ‘άλλους’, στους γονατισμένους από φόβο κι ενοχές [μετανοιωμένους;] ψεύτες που δηλώνουν αντιστασιακοί κατά των ΄άλλων’.

Οι παραπάνω χαρακτηριστικοί νεοέλληνες της ατομικής επιβίωσης με κάθε μέσο συνυπάρχουν [αρμονικά;] με τους ‘’δικούς τους’’, ήτοι γόνους αριστοκρατικού μαρξισμού, φίρμες περιοδικών, ρήτορες του Κολωνακίου κι επαναστάτες της Μυκόνου, πουλέν της οικονομίας και της κονόμας, υπογείως κινούμενους θρασύδειλους, τοπικιστικά λεβεντομάγκες, πολιτικούς showmen και οσφυοκάμπτες παλιές καραβάνες.

Μ’αυτούς και μ’αυτούς δημιουργείται η στρατιά των ‘δικών τους’ που θα μονομαχήσουν με τους κακούς ‘άλλους’ και θα τους νικήσουν για το καλό του λαού και της δημοκρατίας [και της αριστεράς;]

Πρέπει κάποια στιγμή πολιτικο-ηθικής ωριμότητας τα αριστερά κόμματα ν’αφήσουν στην μπάντα τις σκοπιμότητες συγκυρίας και να τιμήσουν ανθρώπους που τίμησαν ιδέες με προσωπικό κόστος κι όχι ‘τύπους διπλών παιχνιδιών και ρόλων’.

Ο συμφυρμός, η ανοχή κι εν τέλει η υπεράσπιση και η συγκάλυψη δεν κάνει καλό στην υγεία της Αριστεράς.