Τα «Greek statistics» είναι σε όλους μας γνωστά. Είχαν αναχθεί σε διεθνές στερεότυπο του απόλυτου ψεύδους. Πράγμα που με τη σειρά του είχε παραγάγει ως «διεθνή αλήθεια», ένα άλλο στερεότυπο. Τη νεοελληνική ανυποληψία. Η διαπίστωση όμως της χρεοκοπίας μας, αποκάλυψε και μία εσωτερική μας αλήθεια. Τον νεοελληνικό «πατριωτισμό», του οποίου το κύριο χαρακτηριστικό είναι ότι τα όριά του ταυτίζονται με αυτά της αυλής μας, πέρα από τα οποία δεν υπάρχουν αρχές, δεν υπάρχουν κανόνες και κυρίως δεν υπάρχουν υποχρεώσεις και δεσμεύσεις.
.
Είναι ο «πατριωτισμός» των λαϊκών δοξασιών για τις εξωτερικές μας σχέσεις, όπως π.χ. της αντίληψης ότι οφείλαμε να κρύψουμε την αλήθεια για το ύψος του ελλείμματός μας από τους «ξένους».
.
Είναι ο «πατριωτισμός» που επέτρεψε μέχρι και σε πρώην υπουργό Οικονομικών – από τους δράστες μάλιστα της πραγματικής διόγκωσης του ελλείμματος – να καταλογίσει στους διαδόχους του το «αντιπατριωτικό» ατόπημα, ότι δεν συνέχισαν το έργο του. Ότι δηλαδή δεν πήραν όσα δάνεια μπορούσαν, προτού οι «ξένοι» αντιληφθούν το πρόβλημά μας!
.
Με άλλα λόγια, «νεοελληνικός πατριωτισμός» είναι η «ηθική τρέλα», που απαιτεί να φερόμαστε στις εξωτερικές μας σχέσεις ως διεθνείς απατεώνες. Και επειδή ο «πατριωτισμός» οικοδομείται πάντοτε σε σχέση με κάποιον αλλοδαπό εχθρό, βρέθηκε κι αυτός. Είναι η «ακατανόητη δύση», εναντίον της οποίας οι δημαγωγοί της πλατείας εξαπέλυσαν το γνωστό παραλήρημα ανορθολογισμού. Σύμφωνα όμως με το στερεότυπο κάθε «πατριωτισμού», ο εξωτερικός εχθρός διαθέτει πάντοτε και εσωτερικούς πράκτορες. Στη δική μας περίπτωση, είναι δεδομένοι. Είναι όσοι, διαθέτοντας κάποια υπολείμματα ήθους και σοβαρότητας, αρνήθηκαν να συνεχίσουν την τροφοδοσία της αυταπάτης μας. Είναι δηλαδή οι «αγγελιοφόροι» των «ανεπιθύμητων ειδήσεων». Όπως π.χ. της είδησης ότι χρωστούσαμε και είχαμε και ελλείμματα. Οι ανεπιθύμητες όμως ειδήσεις που μας έβγαζαν από τη συλλογική αυταπάτη, οδήγησαν σε ένα οξύτερο παραλήρημα, που απαιτούσε επιτακτικά να «πεθάνουν οι αγγελιοφόροι». (Εδώ είναι δουλειά άλλων ειδικών να εξηγήσουν, πώς ο μαζικός ανορθολογισμός εκτρέπεται σε συλλογικό παραλήρημα «άρνησης της πραγματικότητας»).
.
Υπό το καθεστώς αυτό, για την επανένταξη της χώρας μας στις ευρωπαϊκές λειτουργίες, μία ήταν η αυτονόητη προϋπόθεση: Η επανάκτηση της αξιοπιστίας μας. Και φαίνεται πως αυτό επιχείρησαν τα στελέχη της ΕΛΣΤΑΤ στον τομέα τους, εφαρμόζοντας – για πρώτη ίσως φορά – τους θεσμισμένους κανόνες κατά τον προσδιορισμό του ελλείμματος. Αυτό όμως προσέβαλε τη συλλογική αυταπάτη. Επί πλέον, επειδή δεν ήταν πολιτικοί, αλλά τεχνοκράτες, διέπραξαν ένα ασυγχώρητο λάθος: Δεν αντιλήφθηκαν ότι «εδώ είναι βαλκάνια», όπου έχει στήσει το βασίλειό του ο ανορθολογισμός του «ό, τι να ’ναι», του «άμα λάχει να πούμε» και όσων άλλων εκλύει η διαταραχή της σχέσης μας με την πραγματικότητα. Ήταν μοιραίο λοιπόν να ενταχθούν και αυτοί στους «αγγελιοφόρους των ανεπιθύμητων ειδήσεων».
.
Η πράξη τους, βεβαίως, να τηρήσουν τη νομιμότητα, ανέδειξε και το αντίστροφο, που είναι απότοκο του νεοελληνικού ήθους: Τη μέχρι τότε μη εφαρμογή των κανόνων. (Βλ. τη θέση μας επ’ αυτού σε προηγούμενο κείμενό μας στη «Μ», με τον τίτλο «Νεοελληνική ιδιοπροσωπία»). Μάλιστα, προηγήθηκε τέτοια έλλειψη σοβαρότητας, ώστε, όπως γράφτηκε, εφαρμόστηκαν οι κανόνες για τον προσδιορισμό του ελλείμματος, μόνον μετά την υπαγωγή μας στο μηχανισμό στήριξης!! Όταν δηλαδή δεν είχε πλέον νόημα. Και όλοι αδιαφορούν για τις συνέπειες της μέχρι τότε παραπλάνησης, που ήταν: α) Να κινείται η χώρα επί χρόνια στο σκοτάδι και β) Να διασύρεται διεθνώς («Greek statistics»).
.
Ήταν λοιπόν θεσμικά αυτονόητο ότι μετά την αποκάλυψη του «ζωτικού ψεύδους» με το οποίο μέχρι τότε «τρεφόταν» η χώρα, θα έπρεπε να είχε ερευνηθεί και δικαστικά ο τρόπος που αυτό χαλκευόταν. Διότι εδώ υπάρχουν πράγματι αδικήματα και μάλιστα σοβαρά. Αντ’ αυτού, γίναμε μάρτυρες του αδιανόητου: Ονομάστηκε έγκλημα η τήρηση των κανόνων -δηλαδή η νομιμότητα- και ασκήθηκε ποινική δίωξη εναντίον αυτών που την σεβάστηκαν! Ενώ θα έπρεπε να είχαν οδηγηθεί κατηγορούμενοι για το αντίστροφο: Επειδή μέχρι τότε δεν την τηρούσαν.
.
Αυτά μας λένε τα δημοσιεύματα του τύπου. Αν λοιπόν αληθεύουν -εμείς ελπίζουμε να μην αληθεύουν- τότε βρισκόμαστε μπροστά σε τέτοια ανατροπή, που ψηλαφεί τον πυρήνα του ολοκληρωτισμού. Διότι, όσο το «κυνήγι των μαγισσών» και ο «μακαρθισμός» παραμένουν αποκλειστικότητα των δημοκόπων της πλατείας, είναι αντιμετωπίσιμα, ως λούμπεν φαινόμενα. Έστω και αν στέλνουν στη Βουλή «Καμμένους» και «Κασιδιάρηδες». Όταν όμως τρέπονται σε ιδεολογικό μηχανισμό της εξουσίας και μάλιστα της δικαστικής, τότε παγώνουμε από την ανασφάλεια. Διότι αυτό σημαίνει πως το φρενοκομείο του ολοκληρωτισμού έχει ανοίξει και μας υποδέχεται.